Úrval - 01.04.1964, Síða 71

EG VAR í BRÚÐKAUPI ZULUSVERTINGJA
61
rennur upp, er hún smurð frá
hvirfli til ilja með fciti, oft
þrárri, þar til allt hörund henn-
ar ljómar mjúklega; síðan eru
vangar hennar núnir með rauð-
um steini, þar til þeir glóa eins
og þroskaðar ferskjur. Hún fær
perlufesti um hálsinn, og eru
perlurnar bláar til þess að sýna
hollustu hennar, rauðar til að
sýna ástríðu, hvítar til að tákna
meydóm hennar.
Allir ættingjar brúðarinnar
ganga að giftingarstaðnum, og
ættingjar brúðg'umans gera slikt
liið sama, en úr þveröfugri átt,
og lætur hver hópur sem liann
sjái ekki hinn. Síðan sezt fólkið
á jörðina, hóparnir andspænis
hvor öðrum. Brúðurin þröngvar
sér i gegnum hóp ættingja sinna,
sem þykjast reyna að hefta för
hennar, en síðan lítur fólkið
allt til himins, á jörðina, út til
sjóndeildarhringsins og yfirleitt
alls staðar nema á stúlkuna og
pillinn. Nú lileypur pilturinn tii
stúlkunnar, sem streitist á móti
til að sýna hógværð sína, og hún
maldar hástöfum i móinn og
lætur draga sig inn i runnana,
þar sem hún gefst honum.
Eftir þetta tekur eiginmaður-
inn fram stutt pils, sem gert er
er úr mjúku, svörtu gúmmíi,
sem hann festir utan um hina
nýju konu sina á sérstakan hátt.
Til þes að sýna, að hún sé ný-
gift og eigi engin börn, iná pils-
ið ekki hylja nafla hennar. Nú
er brúðurin undir það búin að
koma fram sem eiginkona, og há-
tíðahöldin hefjast.
Eftir veizluna fara ungu lijón-
in heim í nýja, býkúpulagaða
ltofann sinn, þar sem dregin er
fram svefnmotta úr stráum
iianda eiginmanninum, en við
höfðalagið er svo viðardrumbur.
Þessi hvíla gerir það að verk-
um, að hann sefur léttum svefni
og hefur andvara á sér gegn
öllum iiættum næturinnar, eink-
um dýrum í vígahug. Eiginkonan
hefur enga svefnmottu, hún verð-
ur að liggja á berri jörðinni. Ef
hún ætti slíka mottu, væri hún
jafningi eiginmanns síns.
Eftir fæðingu fyrsta barnsins
er skinnpilsinu lyft, þannig að
það hylur naflann og við hverja
fæðingu er pilsinu lyft enn
hærra, þar til það nær brjóstun-
um og kemst ekki lengra. Sér-
hver fæðing eftir það er táknuð
með perlum um hálsinn, sem
hanga niður á brjóstið.
Þegar fyrsta barnið fæðist,
og svo vill til að það er svein-
barn, biður eiginkonan mann
sinn auðmjúldega fyrirgefningar
og „lofar að gera þetta ekki
aftur.“ Og ef hún er þokkaleg
útlits, fyrirgefur eiginmaðurinn
henni. Ef annað barnið er dreng-
ur, þá er hún send rakleiðis