Úrval - 01.04.1964, Qupperneq 124

114
ÚRVAL
um okkar Þórðar Sveinssonar
bar fyrst saman. Ég liafði gerzt
starfsmaður i pósthúsinu i
Reykjavík þá um sumarið og,
satt bezt að segja, leiddist mér
starfið mjög. Ég var þá 22 ára
og hafði aldrei fyrr farið úr
foreldrahúsum til langdvalar.
Um 17 ára varð ég; að hætta við
skólann sökum langvarandi veik-
inda, en var nú aftur orðinn
sæmilega heill heilsu — en kunni
ekki, fyrst í stað vel við mig
i liöfuðstaðnum. Félagar minir
i pósthúsinu voru allir mikið
eldri en ég, að vísu ágætir menn,
hver á sinn hátt. En ég komst
ekki i náinn kunningsskap við
heim þeirra fyrr en nokkuð
löngu siðar. Sjálfsagt hefur það
meðfram stafað af því, að ég
er að upplagi ómannblendinn og
hlédrægur og veikindin á ungl-
ingsárunum hafa haft varandi á-
hri á mig. — Þá kom jafnaldri
minn, Þórður Sveinsson, til
starfs i pósthúsinu. Tókst þegar
í stað með okkur góður kunn-
ingssltapur og siðar vinátta,
sem entist, meðan við lifðum
báðir.
Það, sem einkum laðaði mig
að Þórði, var hið dæmalausa
látleysi hans. Hann var allra
manna kurteisastur og alveg frá-
bitinn þvi að trana sér fram.
Stóryrði og ljótur munnsöfnuður
var honum hreinasti viðbjóður,
hann gat alveg sagt meiningu
sína án þess að viðhafa Ijótt
orðbragð. Annars voru þeir
bræður allir eins i því, að ljótt
orðbragð var ekki notað hjá
þeim, svo að ég heyrði.
Yfirleitt var Þórður Sveinsson
oftast alvarlegur í bragði, liló
sjaldan, en gat þó oft verið gam-
ansamur. Yíjög þægilegur maður
i viðmóti, viðræðugóður, óáreit-
inn alveg, en sá vel snögga bletti
á náunganum, þótt hann fengist
litt um það. í fljótu brag'ði gat
engum til hugar komið, að þessi
grannvaxni maður væri slik
hamhleypa til verka sem hann
var. En vist er það, að ég hef
aldrei þekkt kappsamari né
duglegri mann til verka en Þórð
Sveinsson, og kom það æ betur
og betur í ljós, er ég þekkti hann
meira. Þórður var meðalmaður
á hæð og ekki kraftalegur, en
vinnuþrek hans var ótrúlega
mikið. Alla ævi hélzt þesi dæma-
fái dugnaður hans, jafnvel eftir
að lieilsa hans fór að bila hin
síðustu árin, og hann gafst á-
reiðanlega ekki upp fyrr en í
fulla hnefana. Það var greini-
legt, að vinnan var honum nautn
en iðjuleysið kvöl. Ekki svo að
skilja, að hann væri þræll vinn-
unnar, hann gat tekið sínar tóm-
stundir, farið á skemmtanir ef
þvi var að skipta, gert sér glað-
an dag með kunningjum sinum