Úrval - 01.04.1964, Síða 127
ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
117
sölu, umboðssölu og smásölu. Ég
hafði dálitla umboðssölu eink-
um útflutning skinna og grávöru
í félagi við mann, enskan í Lon-
don. Þórður mun og liafa haft
einhver viðskipti, en litið vorum
við i félagi, nema um tíma við
eitt smáfyrirtæki. Og svo gáfum
við út í nokkur ár smárit árlega,
leiðbeiningar handa frönskum
sjómönnum um póstferðir o. f.
Rit þetta lifði á auglýsingum og
var auðvitað á frönsku. Þórður
var frumkvöðull að þessu. Mik-
ið vann hann fyrir kunningja
sína, notuðu „vinir“ hans þetta
óspart, jafnvel efnaðir menn án
þess að greiða nokkuð fyrir.
Gramdist mér það oft, hversu
menn notuðu sér góðvild hans
og ósérplægni. Aldrei i eitt ein-
asta skipti heyrði ég Þórð telja
slíkt eftir. Bersýnilega var hon-
um það nautn að þjóna öðrum
og lijálpa endurgjaldslaust og
þá, eins og ég sagði, oft mönnum,
sem áttu það ekki skilið — eða
þurftu þess ekki. Ég gat stund-
um ekki látið hjá líða að benda
honum á þetta. Venjulega svar-
aði hann þvi litlu eða brosti góð-
látlega og þar með því máli
lokið.
Á þeim árum, er við Þórður
unnum í pósthúsinu, komu hing-
að á höfnina, svonefndu, (þá
voru engin hafnarmannvirki
komin) fjöldi franskra fiski-
skipa. Voru þetta stór seglskip
og áhafnir i'jöldi manna á hverju
skipi. 1 sambandi við þessa út-
lendu sjómenn langar mig til að
segja hér frá því, hvernig Þórð-
ur Sveinsson kom fram við þá,
þvi að það lýsir honum mjög
vel. — Þetta var enginn smáræð-
is floti, oft lágu hér úti fyrir
á Engeyjarsundi og inn undir
Laugarnes 20—30 skip. Skip-
verjar voru oft i landi, hópum
saman, knálegir og venjulega
hraustlegir menn á aldri frá ung-
um drengjum (þó fáum) og
fram um sextugsaldur að sjá.
Margir voru þessir menn fátæk-
lega til fara, stundum herfættir
í tréskóm. Þá voru ekki flugvél-
ar á ferð með póst daglega eins
og allir vita. Póstskip komu þá
5—6 á mánuði að sumri til, frá
þremur skipafélögum, oft komu
tvö sama dag eða þrjú og gat
þvi liðið allt að hálfum mánuði
milli póstferða við útlönd. Kom
þá oft óhemjulega mikill póst-
ur i einu, miðað við þá starfs-
krafta, sem voru til að afgreiða
póstinn, 5—6 menn. Við vorum
þá oft mest alla nóttina i viðbót
við daginn. Þá var enginn ákveð-
inn vinnutími. Verkinu varð
að ljúka, þótt vinnudagurinn
yrði stundum þrjú dægur (36
tímar). Aldrei var greitt fyrir
aukavinnu, blátt áfram af þvi
að „aukavinna" var ekki viður-