Úrval - 01.04.1964, Side 146

136
ÚRVAL
uppi á henni, draga hana með
eríiðismunum upp á þilfar og
skorða hana undir bitanum.
Þeim tókst að lyfta bitanum
dáiítið og koma lionum að lok-
um í fyrri steiilingu. Síðan
styrktu þeir hann með spöng-
um.
En hversu lengi skyldi við-
gerðin duga? Jones skipstjóri
var spurður að því, hvort alvar-
leg hætta væri á ferðum og
hvort ekki væri bezt að reyna
að komast til næsta lands, t. d.
Afríku eða Kanarieyja.
Jones sagðist treysta Maíblóm-
inu fullkomlega. Hann sagðist
oft hafa lent i fárviðri á því,
og það hefði ætið staðið sig vel.
Hann sagði, að engin hætta
yrði á ferðum, ef þeir yrðu ekki
of djarfir, hvað seglin snerti.
Hann sagði, að þeir skyldu þvi
bara halda ferðinni áfram.
Bradford skrifaði þessi orð
um ákvörðun þessa. „Þvi fólu
þeir sig vilja Guðs á vald og
ákváðu að halda áfram.“ Seglin
voru dregin upp, og skipið tók
stefnuna enn að nýju á Nýja
Heiminn. En Atlantshafið hafði
ekki gleymt þeim. Dögum saman
varð Maíblómið að berjast við
risastórar holskeflur. Skipsmenn
bundu líflinur um sig, en urðu
samt að hafa nánar gætur á
næstu öldu til þess að halda
lifi.
Nú höfðu farþegarnir hafzt
við neðan þiija í daunillu myrkri
vikum saman, hundrað manns,
á stað, sem ekki var stærri að
flatarmáli en lítið hús. Fólkið
hafði ekki getað haft l'ataskipti
né þvegið sér í meira en tvo
mánuði. Maturinn varð sífellt
verri og verri. Það varð að mola
kexið með meitlum. Og kornið
var að verða ein iðandi kös,
Ungu mönnunum fannst þessi
fangavist neðan þilja næstum ó-
bærileg. Að lokum gat einn
þeirra, John Howiand að nafni,
ekki afborið þetta lengur. Hann
iyfti upp lúgu og steig upp á
þiljur. En hann hafði varla teyg-
að að sér hreint loftið einu
sinni, þegar skipið hallaðist
skyndilega og liann lientist út-
byrðis. Skipinu hafði hallað
svo mjög, að kaðlarnir, sem
festir voru við toppseglin, skullu
niður i sjóinn, og hið furðu
lega gerðist, að Hoxvland náði
taki á einum þeirra. Sjómenn-
irnir drógu hann upp á yfir-
borð sjávarins, þar sem hann
kastaðist fram og aftur líkt og
heita á öngli. Og síðan lét sjó-
maður sig síga i kaðli út yfir
borðstokkinn með bátstjaka i
hendi. Og honum tókst að
krækja í John Howland og inn-
byrða hann líkt og hann væri
að veiða stóra lúðu.
Eftir þetta hætti enginn far-