Úrval - 01.04.1964, Qupperneq 154

144
TJRVAL
Maiblómið lá fyrir akkerum í.
Nú var leitað til Roberts Copp-
ins, annars stýrimanns, en hann
hafði siglt meðfram strönd þess-
ari á leið til Virginíu fyrir ári.
Hann benti á kletta hinum meg-
in flóans og sagði, að liann vissi
þar um góða höfn í 24 mílna
fjariægð. Hann og félagar hans
höfðu skýrt hana Þjófahöfn
(Thievish Harbor), vegna þess
að þar höfðu þeir hitt Indiána,
sem hafði stolið skutli frá þeim.
Þ. 6. desember lögðu leiðang-
ursmenn svo af stað í siðasta
könnunarleiðangurinn. Veðrið
var slæmt. Það skall á þá ofsa-
rok, og ískaldar öldurnar gældu
fruntalega við mennina í bátn-
um.
Eftir 20 mílna siglingu lögðu
þeir að landi, og ætluðu þeir
að liafast þar við um nóttina.
En er þeir nálguðust ströndina,
komu þeir auga á hóp Indíána.
Enn hurfu rauðu mennirnir
hljóðlega inn í skóginn, en um
nóttina, er leiðangursmenn sátu
skjálfandi kringum bálið, er
þeir liöfðu kveikt á ströndinni,
sáu þeir annann eld mörgum
mílum neðar með ströndinni.
Þar sátu Indíánarnir. Og alla
nóttina loguðu bálin tvö þarna
á ströndinni, en á milli þeirra
ríkti myrkrið sem óbrúanlegt
djúp.
Hvítu mennirnir eyddu næsta
degi í árangurslausa leit að þess-
uin ósýnilegu ferðafélögum sin-
um. í skó^arrjóðri einu fundu
þeir risastóran grafreit, sem um-
kringdur var hárri girðingu.
Þarna hafði augsýnilega gerzt
hryllilegur atburður. Grafin
höfðu verið þarna hundruð
manna, en skammt undan lágu
kornakrar í órækt og yfirgefin
skýli.
Hver var ástæðan? Mennirnir
byggðu sér lítið virki og stóðu
vörð, órólegir og vondaufir. Um
nóttina röskuðu gólandi úlfar
næturró þeirra. En rétt fyrir
dögun rufu æðisgengin óp kyrrð-
ina.
„Indíánar! Indiánar!" æpti
vörðurinn. J sama bili rigndi
yfir þá örvahríð, er kom utan
úr myrkrinu.
Sumir mannanna höfðu skil-
ið byssur sínar eftir í bátnum,
og þeir þutu niður í fjöru til
þess að sækja þær. Þá hlupu
Indíánarnir i veg fyrir þá, og
snerust þá nolvkrir livítu mann-
anna til varnar með brugðnum
sverðum. Viðureigninni í fjör-
unni lauk fljótlega. Mennirnir,
sem koinizt höfðu að bátnum,
lileyptu strax af byssum sinum,
og villimennirnir flúðu strax til
skógar.
En mennirnir í virkinu börð-
ust enn og reyndu að hnekkja
árás Indíánanna. Virkið hafði