Úrval - 01.04.1964, Síða 159

LANDNEMA RNIR AF „MAÍBLÓMINU“
149
sem enn voru á skipsfjðl, gerðu
allt, sem þeir gátu þeim til lijálp-
ar. Þetta hafði geysileg áhrif á
hina hörðu sjómenn. Bátsmaður-
inn stundi upp: „Nú skil ég
það, að ]}ið sýnið náungans
kærleika ykkar eins og kristn-
um mönnum sæmir, en við hin-
ir látum félaga okkar liggja
bjargvana og deyja sem hunda!“
Farsóttin geysaði vikum sam-
an, og tala dauðsfalla jókst stöð-
ugt, þangað til eftir var aðeins
um helmingur tandnemanna. í
sumum fjölskyldum var enginn
eftir á lífi. Af 18 eiginkonum
dóu 13 og 19 af 29 einhleypum
karlmönnum. Hinir látnu voru
allir grafnir á lágri hæð, sem
var skammt upp af ströndinni.
Grafir þeirra voru grunnar og
ómerktar, þvi að landnemarnir
óttuðust, að Indíánarnir gerðu
árás, ef þeir sæju, hversu fljótt
landnemarnir týndu nú tölunni.
Mjög ógnvekjandi merki höfðu
sézt um það, að Indíánar voru
i nánd. Sézt hafði reykur af bál-
um, og landnemarnir komu iðu-
lega auga á villimenn í skógin-
um. Standish gerði sér grein fyr-
ir þvi, að árás Indiánanna myndi
nú riða landnemunum að fullu,
og því hvatti hann ákaft til þess,
að virki yrði reist. Eftir voru að-
eins fáeinir vinnufærir menn, en
samt var reistur sterkur undir-
stöðupallnr fyrir fallbyssur, og
þ. 21. febrúar hjálpaði hópur
sjómanna þeim til að draga
tvær stórar fallbyssur upp liæð-
ina. Önnur þeirra vó um 1100
pund og hin um 1350 pund.
Þetta voru voldug vopn. Þeim
var komið vel fyrir á pallinum
ásamt tveim minni fallbyssum.
Að verki loknu spígsporaði
Standish höfuðsmaður um pall-
inn ánægður á svip. Af hæð þess-
ari var hægt að mæta árás bæði
úr nærliggjandi skógum og af
skipum í höfninni. Þrátt fyrir
farsóttina var Plymouth nú á
góðum vegi með að geta haldið
velli.
FRIfíA RSAMNING UR
Standish boðaði til ráðstefnu
í félagsheimilinu þ. 10. marz
til þess að samin skyhli reglu-
gerð um varnir nýlendunnar.
En varla var fundur settur, þeg-
ar einliver kom auga á einn
Tndiána koma gangandi utan úr
skóginum. Hann bar leðurpjötlu
um lendar sér eina fata.
Hvitu mennirnir störðu undr-
andi á þennan hávaxna myndar-
lega villimann koma þraminandi
beint til þeirra. Hann gekk
hirðuleysislega eftir strætinu
þeirra likt og maður í skemmti-
göngu á sunnudegi. Þegar hann
kom að dyrunum á fundarhúsi
þeirra, varð vandræðaleg þögn.