Úrval - 01.12.1965, Síða 81

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
79
skap hvíta mannsins hafði um leið
verið sópað burt, og í þess stað höfðu
komið hinar hetjulegu hugsanir
Indíánanna. Allt frá þeirri stundu
hafði hann verið „Sannur Sonur“,
blóðCuyloga og hold af hans holdi.
Hann hafði búið þarna í 11 ár i
litla Indíánaþorpinu við Tuscaraws-
ána sem fullgildur meðlimur fjöl-
skyldu hans. Hvernig var nú hægt
að rífa hann burt af heimili hans
líkt og unga hríslu úr jarðvegi sín-
um og afhenda hann hvítu mönn-
unum, sem voru óvinir hans?
Slíkar hugsanir eltu hver aðra í
ofsafengnu kapphlaupi í höfði hans
allan morguninn, er hann var á
göngu með föður sínum gegnurn
skóginn. Hann hafði aldrei vitað til
þess áður, að faðir hans hefði rangt
fyrir sér. Var það hugsanlegt, að
hann hefði rétt fyrir sér núna? Hafði
hann sér óvitandi skilið eftir svo-
lítið af blóði hvíta mannsins í æð-
um drengsins, og var það þess vegna,
sem nú varð að skila honum aftur
til hvítu mannanna?
Loks komu þeir auga á ljótu
bjálkavirkin og ljósu tjöldin, sem
hvíti herinn hafði reist við Musk-
ingumárkvíslarnar, og drengurinn
var viss um, að í líkama hans væri
ekki að finna einn blóðdropa, sem
þekkti þessi fyrirbrigði. Hann fyllt-
ist mikilli andúð og jafnvel við-
bjóði, er hann sá fyrstu hvítu menn-
ina og fann lyktina af þeim. Hann
neytti allra sinna ungu krafta og
streittist á móti, reyndi að kom-
ast burt. En faðir hans hélt honum
föstum og dró hann síðan hrópandi
og sparkandi að ráðstefnuhúsi hvítu
mannanna og varpaði honum þar til
jarðar.
„Ég gaf loforð með munni mínum
að koma með hann,“ sagði Cuyloga
hvítu vörðunum. „Nú tilheyrir hann
ykkur.“
Hann lá þarna á grúfu innan um
hina fangana. Hann var viss um,
að faðir hans var ekki farinn burt.
Hann gat skynjað nærveru hans
og fundið barkarilminn úr pípunni
hans. Hvítur vörður kom á vett-
vang, þegar rökkva tók. Hinir her-
menirnir kölluðu hann Del. Lík-
lega var það vegna þess, að hann
gat talað Delaware, en það nafn
höfðu hvítu mennirnir gefið Lenni
Lenape-Indíánunum og máli þeirra.
„Sannur Sonur“ heyrði Del segja
föður hans, að allir Indíánar yrðu að
yfirgefa tjaldbúðirnar, áður en nótt-
in skylli á. Af hljóðinu að dæma á-
leit drengurinn, að faðir lians væri
að lemja öskuna úr pipu sinni og
stinga henni á sig. Svo vissi hann,
að hann var staðinn á fætur og stóð
þarna yfir honum.
„Farðu nú burt eins og Indíáni,
Sannur Sonur,“ sagði hann lágri,
skipandi röddu. „Gerðu mér nú ekki
meiri skömm.“
Drengurinn heyrði fótatak hans
fjarlægjast. Skrjáfið í blöðunum
varð sífellt daufara og daufara og
dó loks út. Og þegar hann reis upp,
var faðir hans horfinn. Aldrei hafði
staður sá, sem faðir hans var að
halda til, verið eins skýr og fagur
í huga drengsins. Hann gat séð Indí-
ánaþorpið, baðað síðdegisgeislum
haustsólarinnar, reykinn, sem lagði
upp frá kofaröðunum tveim, og
glampandi hvíta endurspeglun him-