Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 97

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
95
þrællinn, haltrandi upp veginn.
Hann starði alvarlegur í bragði á
Sannan Son og arfasköfuna hans.
„Nú, þeir eru búnir að koma
beizlinu á þig, Indíánadrengur,"
sagði hann. „Það er búið að slengja
á þig aktygjunum og ganga vel
frá þeim.“
Drengurinn hélt áfram við vinnu
sína. Um kvöldið sagði faðir hans
við hann. „Nú, þetta var ekki sem
verst, var það Johnny? Þú stóðst
þig alls ekki sem verst af byrjanda
að vera.“
Drengnum stóð algerlega á sama
um þetta hrós, og þá ekki sízt, þeg-
ar það kom frá þessum manni, sem
undi sér bezt við skrifborðið sitt,
þar sem hann bograði yfir sífelld-
um tölum, er snertu jörðina, upp-
skeruna og peninga, svo að sköll-
ótt höfuð hans virtist tútna út af
öllum þessum vangaveltum. Hann
var algerlega óskiljanlegt fyrirbrigði
í augum þessa sonar síns.
Og það kom að því, að Sannur
Sonur veiktist að lokum. Verk-
irnir í enni hans jukust smám sam-
an og neituðu að hverfa. Hann sagði
við sjálfa nsig, að þetta væri bara
vegna þess, að augu hans væru orð-
in svo þreytt af því, að skima til
fjallanna í von um skilaboð frá
fólkinu hans heima í Indíánaþorp-
inu. En veikindin jukust, og að
lokum var hann látinn leggjast í
rúmið. Hann lá þarna marflatur,
því að hann vildi ekki hafa neinn
kodda undir höfðinu, og starði beint
upp í loftið með sótthita í kinnum.
Hann virtist ekki skynja það, sem
fram fór í kringum hann. Þegar
faðir hans yrti á harm, sáust í fyrstu
engin merki þess, að hann hefði
gert sér grein fyrir því, en smám
saman fór hann að svara honum.
Hann svaraði vélrænt og með ör-
fáum orðum, líkt og faðir hans væri
honum algerlega ókunnugur.
Childsley læknir kom í sjúkra-
vitjun. Hann varð alvarlegur á svip
og tautaði eitthvað á þá leið, að
drengurinn væri búinn að lifa of
mörg ár meðal Indíána, hann væri
vanur villimannlegu viðurværi
þeirra, harðæri og lífsháttum. Indí-
ánar veiktust oft af mýraköldu og
svipuðum sjúkdómum, og virtust
þeir tengdir skógarloftinu, sagði
læknirinn, og hryndu þeir stundum
niður sem flugur. Hann gat aðeins
séð, að drengurinn var haldinn ein-
hverri óþekktri hitasótt. Ef til vill
mátti rekja hana til hinnar löngu
fangavistar hans meðal Indíánanna.
Hann sagði enn fremur, að fyrr eða
síðar næði hún hámarki, og þá
mundi drengnum ananð hvort fara
að batna srrtám saman eða hans biði
gröfin.
HÁLFA ÖR KEMUR í HEIMSÓKN
Eitt kvöld gerði Sannur Sonur
sér óljóst grein fyrir því, að eitt-
hvað óvenjulegt hafði gerzt. Hann
fann, að það var eitthvað á seyði.
Hann heyrði hófatak. Og skömmu
síðar heyrði hann hávaða utan frá
baksvölunum.
„Farðu burt! Vamoose,“ heyrði
hann Kate frænku kalla. Hún virt-
ist vera bálreið.
Gordie kom brátt hlaupandi að
stóra rúminu, sem drengirnir voru
vanir að deila. Hann var í miklu
uppnámi. Hann sagði, að Kate