Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 107

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
105 '
anum, meSan þeir, sem rétt höfðu
til þess, tróðu sér inn fyrir og fylgd-
ust með endurfundunum.
„Elke! Ertu enn lifandi, Sannur
Sonur? Og ertu kominn heim fyrir
fullt og allt?“ spurði faðir hans.
Hann virtist eiga eríitt með að draga
andann.
HEB.RÁÐSTEFNA
Þorpsbúar héldu upp á heimkomu
piltanna í nokkra daga. Kofar föð-
ur Sanns Sonar og frænda hans
stóðu báðir opnir öllum vinum, sem
koma vildu og taka þátt í gleði
þeirra. Bjarnarfeiti og trjásykri var
hellt, yfir korn og villibráð, og síð-
an voru karlmönnunum boðnar
þessar kræsingar. Stríðshetjur og
veiðimenn gengu á milli kofanna
tveggja, reykjandi og étandi, þar
til allur matur var uppurinn á báð-
um heimilunum.
En Sannur Sonur tók eftir því,
að sumir mennirnir í þorpinu tóku
ekki þátt í þessum hátíðahöldum.
Frændur Litla Hegra komu ekki í
heimsókn. Þeir sátu allir í hóp á
trjábol nálægt kofa sínum ásamt
vinum sínum og heilsuðu jafnvel
ekki Sönnum Syni, er hann gekk
fram hjá þeim.
„Ef við hefðum komið með höfuð-
leður frænda þíns með okkur hefði
þetta ekki getað gerzt,“ sagði Háifa
Ör. „En láttu sem þú takir ekki
eftir þessu. Pabbi segir, að þetta
muni allt jafna sig. Hann segir, að
tíminn muni eyða því eins og hræ-
gammarnir hræjunum.
En samt varð báðum drengjunum
órótt, þegar bróðir Litla Hegra kom
í Jaqimsókn. Hann hét Thitpan, sem
þýðir Bitur, enda var munnur hans
samanhrepptur. Hann bjó í Kill-
buck. í í'ylgd með honum var Hár
Bakki, tengdafaðir hans, og Niski-
toon, sem þýðir Klíndu-á-þig-
málningu, en húð hans var flúruð
frá hvirfli til ilja með ýmsum
hetjutáknum. Fleiri voru í fylgd
með þeim, þar á meðal Shawnee-
Indíáni einn, Kinnbein að nafni.
Þeir báru riffla, kylfur, stríðsaxir
og malsekki. Þeir ræddu við frænd-
ur Thitpans í ráðstefnuhúsinu, sem
stóð nálægt kofa Cuyloga. Og þar
tóku þeir til að berja trumbur.
Af svip föður síns skildi Sannur
Sonur, að það var alvara á ferðum.
Hann hafði ekki oft séð föður sinn
eins skrafhreifinn, jafnvel vin-
gjarnlegan, og síðan hann sneri heim
aftur. En nú var faðir hans hættur
öllu gamni og var orðinn alvarlegur
á svip og virðulegur sem fyrr. Hann
hlustaði alvörugefinn á trumbu-
sláttinn og söngvana, sem bárust
þeim til eyrna. Það voru söngvar
um hefnd og stríð.
„Lítið hingað!“ hélt bróðir Litla
Hegra áfram að kalla frá ráðstefnu-
húsinu. „Málefni bróður míns hróp-
ar til himins. Það hrópar á blóð!
Það er háleitt málefni í augum
Himinsins!"
„Það er ekki nauðsynlegt að allir
taki þátt í þessu,“ leyfði móðir
Sanns Sonar sér að segja.
„Nei, en ég er ekki allir,“ svar-
aði Svarti Fiskur, faðir Hálfrar
Örvar. „Sonur minn var félagi Litla
Hegra. Hann gekk við hlið hans á
ferðalaginu, þegar höfuðleðrið var
flegið af honum. Hvernig get ég
snúið baki við þessu?“