Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 127

DRENGURINN, SEM NEFNDUR VAR....
125
að njóta lífsins, eins og ekkert hefði
í skorizt. Hann naut í þeim mun
ríkara mæli, þess sem hann gat
gert.
Eitt kvöldið heyrði ég hann þakka
guði í hinum reglulegu kvöldbæn-
um sínum, fyrir þá skemmtilegu
stund, sem hann hefði átt í skólan-
um þá um daginn við að búa tn
pappírsdýr.
Það var samt síður en svo að
Jónatan væri heilagur engill. Þegar
hann var níu ára, var hann mikili
fyrir sig eins og gerist um stráka.
Það var Jónatan, sem dró límbor-
ið spjald niður alla stiganna, og
það var einnig hann, sem stakkst
á höfuðið af þríhjóli yngri bróður
síns, og viðbeinsbraut sig; það var
hann, sem málaði brúnt hliðið við
húsið alhvítt, og hann krotaði út
kaddana sína og lærdómsbækurn-
ar með kúlupennanum sínum. Einn
morguninn var ég vör við, að hann
hafði étið 15 tekökur, sem ég hafði
bakað daginn áður. Gat það verið,
að þessi gráðugi skólastrákur, væri
hinn sami og litli drengurinn, sem
barðist við dauðann fyrir nokkrum
árum? Já, það bar ekki á öðru.
Nokkrum vikum fyrir síðustu jól,
átti ég tal við lækni við Ormond
sjúkrahúsið. Ég talaði með miklum
ákafa um framtíðarbraut Jónatans,
og hafði gleymt mér í ákafa mín-
um, en allt í einu rankaði ég við
mér og fann að læknirinn tók dauf-
lega undir allar ráðagerðir mínar
um framtíð drengsins.
— Frú Kirk, sagði hann loks, ég
myndi ekki í .yðar sporum ráðgera
of mikið um iramtíð Jónatans, enn
sem komið er að minnsta kosti.
Hann verður að ganga enn undir
uppskurð. Það hefur á ný þrengzt
um blóðrennslið frá hjartanu. Þessi
uppskurður verður hættulegur.
Læknirinn reyndi að draga úr
högginu, eins og' honum var unnt.
Skurðaðgerðin myndi verða fram-
kvæmd, af hinum færustu sérfræð-
ingum og hið sérþjálfaða starfslið
sjúkrahússins í hjartaaðgerðum
myndi leggja sitt af mörkum til að
aðgerðin tækist. Það yrðu notuð öll
hin nýjustu tæki og vélar, sem
þekktar væru í þessu efni. Samt
gerði hann mér ljóst, að þessi að-
gerð væri geysilega vandasöm. Það
yrði tekið stykki úr eigin æðum
sjúklingsins til að auðvelda blóð-
rásina og halda opinni hjartablöðk-
unni, sem hindraði eðlilegt blóð-
rennsli.
Og enn einu sinni urðum við að
horfast í augu við hið óhjákvæmi-
lega. Hin brúnu augu Jónatans voru
full af trúnaðartrausti, þegar hann
sagði: — Ég veit, að hjá þessu verð-
ur ekki komizt, ef þú segir það,
mamma, en nú verður það líka í
síðasta skipti, sem ég þarf að fara.
Er það ekki?
Hin kvíðvænlega aðgerð átti að
fara fram síðast í janúar, svo að
mér fannst, að jólin yrðu að vera
Jónatan eins ánægjuleg og unnt
væri.
Hann lék með í skólaleiknum og
tókst það ágætlega, og hann virtist
gieðjast yfir þeim gjöfum, sem hann
fékk á jólunum. Jólagleðin hélt á-
fram með því, að hann fagnaði tí-
unda afmælisdegi sínum og kallaði
til sín félaga sína. Ég leit undan,
þegar ég sá hann hlaupa, eins og