Úrval - 01.05.1966, Síða 115

HVERJIR TAKA BERLÍN?
ringluðu Þjóðverjar voru teknir
höndum, en þeir höfðu álitið, að
þarna væri um þýzka bílalest að
ræða. Mercedesbifreiðin, sem var í
prýðulegu ásigkomulagi, fékk sína
málningardembu í hvelli og var síð-
an tekin í þjónustu herfylkisins.
Mótspyrnan gegn framsókn herj-
anna var algerlega óútreiknanleg.
Mörg svæði gáfust upp, án þess að
einu skoti væri hleypt af. í sumum
smábæjum var um að ræða algera
uppgjöf í sumum hverfum, þar, sem
ríkti þögn, sem var svo skyndilega
rofin af skothvellum og hávaða frá
ofsalegum bardögum nokkrum götu-
lengdum í burtu.
Hádegisverður með ríkismarskálk-
inum.
Heinrici var nú búinn að skipu-
leggja vörnina út í yztu æsar. For-
ingjar hans höfðu lagt hin ýmsu
atriði á minnið, og nú beið Heinrici
í aðalbækistöðvum Visluhersins, al-
búinn að verjast hinni væntanlegu
sókn Rússa.
Að baki aðalvarnarlínu hans hafði
Heinrici myndað aðra varnarlínu.
Heinrici hafði skýrt helztu undirfor-
ingjum sínum frá því, að rétt áður
en hin væntanlega stórskotahríð
Rússanna mundi hefjast, mundi
hann skipa fyrir um, að liðið við að-
alvarnarlínuna skyldi hörfa undan.
Átti allt liðið að hörfa undan til aft-
ari varnarlínunnar.
Þetta var uppáhaldsaðferð Hein-
rici. Það átti að gefa Rússum tæki-
færi til að „berja tóman poka“.
Bragð þetta hafði oft heppnazt hing-
að til, og Heinrici reiknaði með því,
113
að svo yrði nú einnig að þessu
sinni.
Eins og venjulega var aðalvand-
inn fólginn í því að reikna út og
ákvarða, á hvaða augnabliki árás
óvinanna hæfist. Því voru Heinrici
og menn hans stöðugt á verði. Á
degi hverjum flugu þær könnunar-
flugvélar, sem eftir voru. yfir fram-
línu Rússa. Flugmennirnir virtu ná-
kvæmlega fyrir sér staðsetningu
hinna ýmsu herdeilda og tækja og
lögðu allt slíkt rækilega á minmð.
Þeir fylgdust vandlega með hvers
konar tilflutningi manna og tækja.
Á hverri nóttu fór Heinrici svo
vandlegayfir njósnaskýrslur og bók-
anir á framburði stríðsfanga, sem
yfirheyrðir höfðu verið. Hann var
alltaf að leita að vísbendingum, sem
gæfu til kynna, hvenær árás óvin-
anna mundi hefjast.
Það var einmitt einn þessara
hættudaga, sem voru þrungnir ógn
og óróa, að Hermann Göring ríkis-
marskálkur boðaði Heinrici til kast-
ala síns til þess að snæða þar með
honum hádegisverð. Heinrici var ör-
þreyttur og vildi helzt ekki yfirgefa
aðalbækistöðvar sínar, jafnvel ekki
í nokkrar klukkustundir, en samt
gat hann ekki neitað. Karinhall, hið
risavaxna sveitasetur ríkismar-
skálksins, var aðeins í nokkurra
mílna fjarlægð frá aðalbækistöðv-
um Visluhersins við Birkenhain.
Þegar Heinrici og von Bila höfuðs-
maður, sem var einn aðstoðarfor-
ingja Heinrici, nálguðust Karinhall,
urðu þeir þrumu lostnir, er þeir
virtu fyrir sér dýrð þá og dásemd-
ir, sem þar gat að líta. Þar voru vötn
og garðar, trjágöng og stallar, allt