Úrval - 01.05.1966, Qupperneq 119

HVERJIR TAKA BERLÍN?
117
Áætlun tók að myndast í huga
hans, er hann virti fyrir sér um-
hverfi brúarinnar. Hann kallaði í
tvo helztu undirforingja sína og
skýrði þeim frá hugmynd þessari.
„Þeir fara eftir þessum vegi, sem
liggur frá suðri til norðurs inn í
Bad Sa!zelmen“, sagði hann. ,,Svo
beygja þeir til austurs við vega-
mótin, fara inn í Schöenbeck og
svo yfir brúna. Eina von okkar um
að ná brúnni er fólgin í því, að við
sækjum inn í Bad Salzelmen, ná-
um vegamótunum, lokum veginum
og komum í veg fyrir að þýzku
liðssveitirnar, sem streyma til Bad
Salzelmen að sunnan, komist lengra.
Eg mun halda áfram á eftir þýzku
sveitunum, sem þegar hafa beygt
til austurs, og elta þær yfir brúna.
Við verðum að ná þessari brú“.
Eftir nokkur augnablik voru skrið-
drekar Hollingsworths komnir af
stað. Þeir æddu inn í Bad Salzel-
men, og áður en Þjóðverjar höfðu
gert sér grein fyrir því, hvað var
að gerast í raun og veru, höfðu am-
erísk farartæki lokað veginum úr
suðri og bandaríska liðið var nú
tekið að sækja gegn þýzku bryn-
vögnunum. Þýzku skriðdrekarnir,
sem verið höfðu í fyikingarbrjósti,
höfðu þegar beygt og voru að stefna
til brúarinnar. Mennirnir í þeim
virtust hafa heyrt skothríðina fyrir
aftan sig, því að þeir juku nú ferð-
ina. Og einmitt á því augnabliki
streymdu skriðdrekar Hollings-
worths að og fylltu hið auða bil,
sem myndazt hafði í bíialestinni.
Þeir eltu þýzku skriðdrekana og
bifreiðirnar á sama hraða.
En þá komu Þjóðverjar einmitt
auga á þá, og stórskotalið þeirra hpf
nú skothríð á bandarísku skriðdrek- ,
ana og bifreiðirnar. Þegar Sherman-
skriðdrekar Hollingsworths beygðu
inn í Schönebeck, var byssum þýzks
skriðdreka af „Mark V“ gerð mið-
að á fremsta bandaríska skriðdrek-
ann. Bandaríska skriðdrekaskyttan
hleypti af og sprengdi þýzka skrið-
drekann í loft upp. Hann slengdist
til hliðar beint á vegg og fuðraði
upp. Bandaríski skriðdrekinn , gat
með naumindum komizt fram hjá
honum, en samt tókst honum það,
og síðan elti öll lestin hann. Banda-
rísku skriðdrekarnir æddu gegnum
borgina. Bandaríkjamennirnir skutu
á öftustu þýzku farartækin. Oft gátu
bandarísku skriðdrekarnir rétt með
naumindum komizt fram hjá brenn-
andi þýzkum skriðdrekum.
Skriðdreki sá, sem Hollingsworth
var í, hafði ekki orðið fyrir skoti, ög
nú var hann aðeins 3—4 götulengd-
um frá brúnni. En síðasti spölurinn
var erfiðastur. Skothríð óvinanna
virtist koma úr öllum áttum. Fjöldi
húsa stóð í ljósum loga. Klukkan
var orðin 11 að kvöldi, en samt var
þarna slík skjannabirta, að það var
sem dagur væri.
Framundan gat að líta veginn, sem
lá að brúnni. Skriðdrekarnir æddu
áfram. Ofan af hæðinni hafði Holl-
ingsworth ekki getað komið auga
á sjálfan brúarsporðinn, en nú sá
hann, að þar var heil flækja af
steinveggjum, sem byggðir höfðú
verið til hindrunar og teygðu sig inn
á veginn á víð og dreif á mjög 4
reglulegan hátt, þannig að öku-
mennirnir urðu að hægja ferðina
og beygja snöggt ýmist til hægri