Úrval - 01.05.1967, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
af gagnkvæmri slátrun.
Ó, hvað ég hata sigur og forráð,
auð og velsæld,
sem kostar blóð og tár.
Gerum ráð fyrir að þeir séu sek-
ir (heldur ungi prinsinn áfram),
þessir gömlu tignarmenn og synir
þeirra, bræður, mágar, tengdafeður
og tengdasýnir, öldungarnir og vin-
irnir — gerum ráð fyrir að þeir
séu eins sekir og við teljum þá
vera. Eru þeir þá ekki slegnir
blindu af losta og reiði, svo að þeir
sjái ekki, hversu rangt það er að
fara með stríð á hendur sínum eigin
ættmennum og slátra þeim. En öðru
máli gegnir um okkur, „okkur, sem
skynjum sektina og finnum skömm-
ina .... ef viS slátrum ættingjum
og vinúm vegna ástar á jarðnesku
valdi, hversu voðalegur glæpur er
það þá ekki!“
Þegar Arjuna hafði svo mælt,
mælti hann sjúkur í hjarta um leið
og hann lét fallast niður í sæti sitt
í hervagninum: „ látið falla
boga og örvar.“
í okkar eyrum hljómar þetta sem
mjög einlæg tilfinning, og glíma
göfugs anda, og hjörtu okkar eru
full samúðar með þessum unga
prinsi, í hans heiðarlega og virð-
ingarverða hugarstríði, en það er
langt bil á milli sjónarmiða Ind-
verja og okkar sjálfra, og svar
Krishna sýnir glöggt, hversu erfitt
hlýtur að vera að brúa það.
Krishna: Þú syrgir án sorgarefnis,
þú mælir án vizku.
Okkur er gert ljóst, að Arjuna
sé með áhyggjur yfir hlutum sem
séu alls ekki honum viðkomandi og
utan hans áhrifasvæðis. Hann tek-
ur sjálfan sig og vandamálin langt-
um of hátíðlega. Hann hefur gleymt
á þessari stundu grundvallaratrið-
unum í trúarbrögðum Indverja, sem
sé þeim, að lífið heldur áfram og
það skiptir engu máli þó líkaminn,
sem er ekki annað en farartæki
lífsins, deyi og rými þannig fyrir
öðrum.
Hryggizt ekki vegna þeirra sem lifa
né heldur þeirra sem deyja.
Hvorki ég né þú, né nokkur annar
höfum nokkru sinni verið ekki neitt,
né nokkru sinni verðum ekki neitt.
Allt sem lifir, lifir um eilífð,
og líkt og bernska, æska og elli
setja mark á líkama mannsins,
þannig rísa og falla á víxl,
endalaust líkamir, þessir bústaðir
lífsins,
þetta skilja þeir vitru og óttast
ekki ....
Hin einstaklingsbundna sál okk-
ar (heldur Krishna áfram) hættir
aldrei að verða til. Það er ekki hægt
að eyða henni. Hún er ekki fædd,
og getur heldur ekki dáið. Það get-
ur ekkert spjót grandað henni. Eng-
inn eldur eytt henni, né vatn kæft
hana, né heldur skrælnar hún í
þurrkum. Hún er eilíf, óskiljanleg
og ódauðleg, hvers vegna þá að
gera sér rellu af því að drepa mann,
eða vera drepinn? Það er aðeins lík-
aminn, sem um er að ræða, en and-
inn eða sálin tekur sér bústað í
öðrum líkama, á mjög ámóta hátt
og maðurinn afklæðist gömlum föt-
um til að fara í önnur ný.
Fæðingin leiðir til dauða og dauð-