Úrval - 01.05.1967, Blaðsíða 51

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
49
var ekki annað sjáanlegt, en að hann
væri að því kominn, að stíga upp
í efstu tröppuna á listabrautinni,
en efsta trappan var vitanlega
Metrópólítanóperan. Þangað stefndi
hugur allra mikilla söngvara. Ef
þangað varð komizt var heimsfrægð-
inni náð. — En er hann var kominn
svona langt á listamannsbrautinni,
skall holskeflan yfir með öllum sín-
um þunga og lagði allt hans lista-
mannslíf í rústir. Það var „heims-
kreppan“ sem hér var að verki.
Stórfyrirtæki og bankar hrundu í
hundraðatali þarna vestra, og at-
vinnuleysi og almenn varidræði
fylgdu í kjölfarið. Listamaðurinn
átti engra kosta völ. Hann varð að
leggja árar í bát sinn.
í Boston bjó Kristján bróðir Arn-
gríms um þessar mundir. Hann var
vel metinn skipstjóri og orðinn dá-
vel efnaður. Hann bauð bróður sín-
um til sín þegar allt var komið í
kaldakol og framabrautin lokuð.
Hann söng fyrst í ýmsum söngfé-
lögum, en sú atvinna gaf lítið í aðra
hönd. Þá réðist hann sem sjómaður
hjá bróður sínum og stundaði þá at-
vinnu allt til ársins 1937. Þá var
Arngrímur 48 ára og hálfu ári betur.
En kjarkur hans og framalöngun var
ennþá óbuguð, og svo var kreppan
úr sögunni. Þá gerði hann það, sem
fáir á hans aldri hefðu vogað að
gera. Hann lagði sem sé í söngferða-
lag til Norðurlanda og Þýzkalands,
og söng þá m. a. í Bergen og Osló
og víðar. Og að síðustu söng hann
í danska útvarpið. Heimildir telja
að hann hafi fengið góða dóma,
sérstaklega fyrir útvarpssöng sinn.
f þessari ferð skrapp hann hingað
og söng opinberlega, en hvað sem
hann fór víða eða hversu oft hann
söng hér þá, er mér ókunnugt.
Líklega hefur hann verið hér stutt,
því að honum líkaði ekki dómarnir
sem hann fékk, enda var hann far-
inn að eldast. Má því vera að hann
hafi ekki staðið lengur á hátindin-
um. Ég var svo lánsamur að hlusta
á hann einu sinni. Verður mér sú
stund ætíð ógleymanleg. Það hefur
enginn söngvari hrifið mig jafn mik-
ið, nema ef það kynni að vera Hreinn
Pálsson.
Eftir þetta fór Arngrímur aftur
til Ameríku og gerðist sjómaður í
Boston í annað sinn, og stundaði
hann sjómennskuna allt til ársins
1953. Þá var hann orðinn 65 ára
og heilsan þrotin. Dvaldi hanri eftir
það á sjómannaheimili í New York
í fjögur ár. En árið 1957 sneri hann
heim til íslands, því að hann unni
landi sínu og vildi deyja hér. Hann
lézt ári síðar, eða hinn 23. ágúst
1958, rétt sjötugur að aldri.
Þetta eru helztu atriðin úr mjög
fjölbreytilegum æviferli Arngríms.
Samtíðarmenn hans í skóla voru
hinir svokölluðu aldamótamenn, svo
og kunningjar hans og vinir. Þetta
voru þeir menn sem mest mótuðu
íslenzkt þjóðlíf á fyrri hluta aldar-
innar. — Sagt er að á skólaárum
sínum hafi Arngrímur verið með
fjölgáfuðustu nemendum, og tiltölu-
lega jafn í öllum greinum. Hann var
sérstaklega hæglátur og kurteis og
eftirsóttur félagi, en lét mjög lítið
á sér bera. Hann átti fáa vini en
trygga. Hann þótti röskur íþrótta-
maður, enda með afbrigðum vel
vaxinn. Hann þótti og fríður sínum,