Úrval - 01.05.1967, Síða 50

48
ÚRVAL
og óþekkta söngvara, en þar er ekki
af miklum heimildum aS taka.
Arngrímur er fæddur á Steinanesi
í Arnarfirði 3. ágúst 1888. Foreldrar
hans voru hjónin Kristján Arn-
grímsson og Þórey Eiríksdóttir, ljós-
móðir, af breiðfirzkum ættum. Arn-
grímur afi hans, prestur að Álfta-
mýri, var mjög umtalaður maður.
Kristján og Þórey eignuðust 9 börn,
5 syni og 4 dætur. Var Arngrímur
þriðja barn þeirra. Þau hjón voru
snauð af þessa heims auð, en hörku-
dugleg og hagsýn. Var það með
ólíkindum, að einyrkja bóndi skyldi
geta komið upp svona mörgum
börnum með glæsibrag, án nokkurr-
ar hjálpar. Það þótti því mikil bjart-
sýni og dirfska, er hann sendi elzta
son sinn í Menntaskóla til náms,
en það var einmitt Arngrímur
Valagils.
Hann stundaði nám sitt ofur hljóð-
lega, og lét yfirleitt lítið á sér bera.
Hann eignaðist fáa vini, en trausta.
Söng hann fyrir þá stöku sinnum,
og var það álit þeirra, að jafn glæsi-
lega rödd og blæfagra hefðu þeir
ekki heyrt. Hann lauk stúdents-
prófi vorið 1911. Þá trúði hann vin-
um sínum fyrir því, að hann ætlaði
að nema söng, og gerði sér vonir um
að verða heimsfrægur. Þar sem vinir
hans vissu að hann var alveg félaus,
ráðlögðu þeir honum að stunda nám
við Hafnarháskóla og sækja um
svonefndan Garðsstyrk. Við slík
skilyrði gátu stúdentar á þeim ár-
um fleytt sér furðanlega. Jafnhliða
háskólanáminu ætti hann að getað
stundað söngnámið, sögðu vinir hans
og það gerði hann. Hann stundaði
lögfræði við háskólann, og lauk
fyrri hlutanum um það leyti sem
Garðsstyrkinn þraut. Þegar hér var
komið skall heimsstyrjöldin á, en þá
varð hann að lúta þeim örlögum, að
hætta námi, vegna féleysis, svo sem
fleiri íslenzkir námsmenn hafa orð-
ið að sætta sig við. Þá réðist hann
á skrifstofu, en hóf jafnframt söng-
nám fyrir alvöru, en það hafði ver-
ið óskadraumur hans frá bernskuár-
unum. Hér naut hann tilsagnar
beztu kennara sem þá var völ á í
Höfn. Nokkrum árum síðar hélt
hann söngskemmtanir í Höfn við
mjög góðan orðstír. Á þessum árum
stundaði hann söngnám í Dresden
í Þýzkalandi lun eins árs skeið, og
var eftir það viðurkenndur sem frá-
bær söngvari. Árið 1927 hætti Arn-
grímur að vinna á skrifstofunni, og
brá sér þá til íslands, eftir 16 ára
útivist. Svo er að sjá, að hann hafi
þá ekki haldið neina söngskemmtun
í sjálfri höfuðborginni. En hann söng
þá bæði á ísafirði og Akureyri við
gríðarlega mikla hrifningu áheyr-
enda. Það hafa sagt mér menn sem
þá heyrðu hann syngja, að þeir hefðu
aldrei heyrt eins dásamlegan söng.
Árið eftir fór Arngrímur til Vest-
urheims í þeim ásetningi, að syngja
þar opinberlega, sérstaklega í íslend-
ingabyggðum í Canada. Vorið 1929
söng hann t. d. opinberlega í Winni-
peg og miklu víðar, og var það mál
manna þar, að eins glæsilegur ís-
lenzkur söngvari hefði ekki komið
þar fyrr.
Hann söng einnig í nokkrum stór-
borgum Bandaríkjanna, og fékk
hvarvetna gríðarlega mikið lof fyrir
hina sérkennilegu rödd sína og frá-
bæru raddbeitingu og túlkun. Það