Úrval - 01.05.1967, Síða 109

MADAME SARAH
107
Á hæla dráttarbátsins kom svo
annar drekkhlaðinn bátur. í honum
voru blaðamenn og heil lúðrasveit.
Allur þessi söfnuður ruddist um
borð. Varð frönsku leikurunum
heldur en ekki bilt við þessar að-
farir, og Madame Bernhardt, sem
var alveg að sálast úr sjóveiki með
leikrænum tilþrifum, lokaði sig inni
í káetu sinni og neitaði að hreyfa
sig þaðan.
Jarrett kom þá hlaupandi og barði
harkalega að dyrum hjá henni og
minnti hana á, að hann hefði ekki
aðeins hætt öllum fjármunum sín-
um í fyrirtæki þetta, heldur einnig
frægðarorði því, sem af honum fór
í leikhúsheiminum. Nú var því allt
undir því komið, að þetta sameigin-
lega fyrirtæki þeirra heppnaðist vel.
Þá fyrst staulaðist hún á fætur til
þess að skreiðast á fund Ameríku-
mannanna, sem biðu hennar. Hún
studdi sig með leikrænum tilþrifum
við arm Jarrets og skreiddist ósköp
veikluleg og lasburða upp stigann,
sem lá upp í aðaldanssalinn. En þeg-
ar lúðrasveitin tók að leika „Mar-
seillaisinn“, sjálfan franska þjóð-
sönginn, ummyndaðist Sarah
skyndilega. Hún breyttist úr veiklu-
legri veru, sem virtist ekki eiga
langt eftir, í sannan fulltrúa Frakka,
þrunginn lífi og ólgandi af föður-
landsást. Hún rétti úr sér, setti höf-
uðið í tignarlega stellingu og stóð
þarna grafkyrr, líkt og franski þrí-
liti fáninn hefði skyndilega verið
dreginn að húni að baki henni.
Þetta viðbragð hennar, þrungið
glæstri reisn, hafði alveg geysileg
áhrif á alla viðstadda, eins og vænta
mátti.
Svo steyplist yfir hana heilt flóð
af blómum og ræðum, og hún varð
að þrýsta hönd heilmargra New
Yorkbúa, sem gengu í röð fram hjá
henni til þess að fá að taka í hönd
hennar og reyna að segja nokkur
orð á frönsku. Að því loknu var
blaðamönnunum sleppt lausum,
líkt og veiðihundum, sem eiga að
elta uppi bráðina. Þeir ruddust að
henni úr öllum áttum, tróðust og
öskruðu, kipptu í handlegg henni
og steyptu yfir hana heilu flóði af
spurningum, þangað til Sarah gat
ekki afborið meira og lét sig falla
í svo glæsilegt gerviyfirlið, að henni
tókst jaínvel að leika á Jarrett
sjálfan. Hann flýtti sér að fullvissa
þessa heiðursmenn frá dagblöðun-
um, að þeir gætu haldið áfram
spurningum sínum og viðtölum á
eftir í hótelíbúð frúarinnar. Síðan
lyfti hann hinni „meðvitundarlausu"
stjörnu upp á öxl sér og bar hana
aftur til káetu hennar. Þar rankaði
hún tafarlaust við sér, rak upp æð-
isgenginn hlátur, greip báðum hönd-
um um Jarret og þeytti honum um
gólfið í trylltum valsi.
Frumsýningarkvöldið í New York
var leikhúsið alveg troðfullt, þótt
miðarnir kostuðu upp undir 40 doll-
ara. Flestir leikhúsgesta höfðu bara
komið vegna forvitni, sem hið
hneykslanlega orð, er af Söru fór,
hafði vakið með þeim. Því urðu
þeir furðulostnir, er þeir urðu vitni
að stórkostlegum leik hennar. Þeir
voru óviðbúnir þessu kraftaverki
hinna fíngerðu blæbrigða raddar,
svips og' hreyfinga, hinum katt-
mjúku töfrum hennar, glitrandi
hvítglóandi dýrðarljómanum, sem