Úrval - 01.09.1969, Qupperneq 30

28
ÚRVAL
stofunni. Þser höfðu heyrt að Mar-
jorie væri lasin, og vildu hjálpa til
við matargerð og annað, en ég átti
að sinna barninu.
Ég gleymi henni aldrei, þegar hún
kom inn, svo smágerð og hugrökk,
en greinilega í miklu uppnámi. Hún
hélt á lítilli plasttösku, og það kom
síðar í Ijós að i henni voru þrettán
cent, aðrar veraldlegar eigur henn-
ar voru i litlum pappakassa.
A því augnabliki sem ég kom
auga á hana, og hún á mig, þá fann
ég til ónotakenndar í maganum, og
mér varð ljóst að það var blekking
ein, að hún ætti að vera hjá okkur
til bráðabirgða. Ég fann það á þess-
ari stundu að við Marjorie yorum
þau einu sem hún átti að í heimin-
um.
Marjorie hafði komið niður, og
hún lá fyrir á legubekk, þegar hún
heilsaði henni, og aftur varð ég
undrandi yfir þeim virðugleik sem
barnið bjó yfir. En Marjorie sagði
mér síðar, að hönd telpunnar hefði
titrað, þegar hún tók í hana. Um
kvöldið sá ég að glaðværð telpunn-
ar, var tilraun til að breiða yfir
angistina. Löngu síðar spurði ég
hana um tiifinningar hennar þetta
fyrsta kvöld.
— Ég var hrædd, sagði hún, og
það var greinilegt að jafnvel eftir
svona langan tíma, vildi hún ekk'
ræða þetta mál.
En hún var ekki sú eina, sem var
skelfingu lostin þetta kvöld. Þótt
Marjorie virtist róleg, var ég sjálfur
eins og hengdur upp á þráð. Það gat
verið vegna þess að Eva kallaði mig
strax pabba. Ég vissi ekki þá að
Koreubörn kalla alla karlmenn
þessu nafni, eftir komuna til Amer-
íku, og allar konur mömmur.
Góðu konurnar þrjár voru nokk-
uð aðsópsmiklar í eldhúsinu, og ég
var sendur á stúfana, til að ná í egg
og mjólk. Eini staðurinn, þar sem
slíkan varning var að fá, var mílu
vegar í burtu. Ég fór út í bílskúrinn
og fór að fálma eftir bíllyklunum,
og þá fann ég fyrst hve taugaóstyrk-
ur ég var.
Þegar ég stóð þarna í myrkrinu,
var ekki laust við að skjálfti færi
um mig. Það rann upp fyrir mér
hve geys'leg lífsvenj ubreyting þetta
yrSi fyrir okkur hjónin. Þetta kost-
aði það, að við Marjorie, sem vor-
um búin að koma okkur vel fyrir
að nióta þess að vera miðaldra, yrð-
um að gerbreyta lifnaðarháttum
okkar. Á hinn bóginn vissi ég það
að ég gæti aldrei hrakið þessa telpu
frá okkur.
Ég tók bílinn út, fór í miólkur-
le ðangurinn, en á leiðinni heim,
tók ég allskonar krókaleiðir, til að
fá meira svigrúm til að hugsa.
Þetta kvöld er nú mjög óljóst í
huga mínum, en ég man að ég hafði
mesta löngun til að fara út í garð
og öskra.
Við Marjorie h'álpuðumst að við
að koma Evu í rúmið. Ég man ekki
hvað okkur fór á milli, en ég man
að ég komst við, þegar ég sá hve
Eva var ofursmá í geysistóru rúm-
inu, áður en v:ð fórum inn til okk-
ar.
Ég vaknaði snemma næsta morg-
un. í mörg ár hafði ég alltaf farið
fyrstur á fætur og fært Marjorie te
í rúmið. Þetta var ekki nein fórn-