Úrval - 01.09.1969, Qupperneq 53

HIN GRÝTTA LEIÐ TIL SJÁLFSTÆÐIS
51
heyra hófadyn og koma auga á
þeysandi hest. McKean kom loks
auga á það, sem hann þráði, þegar
liðið var á atkvæðagreiðsluna í
þingsalnum. Caesar Rodney renndi
sér greiðlega úx hnakknum. Hann
var þakinn leðju frá hvirfli til ilja,
enda hafði hann verið á ferðinni
alla nóttina. Nokkrum mínútum síð-
ar reis hann úr sæti sínu í þing-
salnum og gaf þessa yfirlýsingu:
„Fólkið heima er með sjálfstæðinu.
Ég er á sama máli.“
Nú var komið að fulltrúum Suð-
ur-Karólínu. Og sjálfstæðissinnar
andvörpuðu af feginleik, þegar Ed-
ward Rudledge lýsti yfir því, að
hans nýlenda gengi nú til liðs við
þá.
John Hancock þingforseti las nú
upp úrslit atkvæðagreiðslunnar, og
rödd hans tiltraði af niðurbældri
æsingu: með sjálfstæði — 12 — á
móti — enginn — Hin mikla ákvörð-
un hafði verið tekin.
Allir þeir, sem voru viðstaddir í
þingsalnum þennan dag, þ. 2. dag
júlímánaðar, gerðu ráð fyrir því,
að upp frá því yrði sá dagur hald-
inn hátíðlegur sjálfstæðisdagurinn.
John Adams skrifaði Abigail konu
sinni á þessa leið: „Ég álít, að það
muni verða haldið upp á dag þenn-
an af komandi kynslóðum sem hinn
mikla afmælisdag sjálfstæðisins.“
En hvorki hann né félagar hans
höfðu reiknað með valdi hins ritaða
máls. Aðeins lítill hluti hinnar stór-
fenglegu ræðu John Adams var
skráður. Miklar umræður urðu í
þinginu um ýmsar útstrikanir í sjálf-
stæðisyfirlýsingu Jefferson,, enn-
fremur ýmsar viðbætur við hana.
Og að lokum samþykkti þingið hið
endurskoðaða plagg að kvöldi þ. 4.
dags júlímánaðar. Þannig hefur
hinn leiftrandi stíll Jefferson tengzt
sj álfstæðishugsj óninni ór j úf anleg-
um böndum í hugum Ameríku-
manna.
En samt ættu Ameríkumenn einn-
ig að minnast lofgerðar John Adams
um sjálfstæðið. Hann skrifaði konu
sinni á þessa leið: „Ég geri mér góða
grein fyrir því erfiði, því blóði og
þeim fjármunum, sem það mun
kosta okkur að standa við þessa yf-
irlýsingu. En í öllu því mjrrkri
greini ég samt geisla glampandi
birtu og dýrðar. Ég get séð, að ár-
angurinn er fyllilega verður allrar
fyrirhafnarinnar og að komandi
kynslóðir munu fyllast sigurhrósi
vegna þessa dags, jafnvel þótt við
kunnum að iðrast þeirra, sem ég
treysti samt, að við munum með
guðs hjálp ekki gera.“
E’in a£ pínupilsastelpunum i keiluleiksliðinu á skrifstofunni okkar
gleymdi að koma með síðbuxur til þess að vera í í keppninni, sem átti
að fara fram að loknum skrifstofutíma. Eftir miklar umræður við
vinkonur sínar ákvað hún að leika bara i pínupilsinu. Þá útbjó einn
af herrunum snyrtilegt skilti úr pappa og límdi það aftan á pilsið
hennar. Á því stóð: AÐEINS FYRIR FULLORÐNA ÁHORFENDUR.
D.L.I.