Úrval - 01.10.1970, Qupperneq 28

26
ÚRVAL
samstundis." Dr. Ferraino eyddi
öllum sunnudeginum í að ryðja úr
vegi hindrunum skriffinnskunnar,
er komið gætu í veg fyrir, að líf-
færi Gregs gætu orðið einhverjum
að gagni. Nýrnaflutningar höfðu
enn ekki verið framkvæmdir í Na-
poli, og því hafði hann samband
við skurðlækningasjúkrahúsið við
Rómarháskóla, og yfirmenn þess
samþykktu að láta framkvæma
nýrnaflutning þar. Ráðstafanir voru
því fljótt gerðar til þess að láta
flytja Greg í sjúkrabíl til Róma-
borgar.
BYLTING Á ÍTALÍU
Greg hafði lifað lengur en dr.
Castellano hafði gert ráð fyrir. Nú
lækkaði blóðþrýstingur hans, og
hjartað tók að slá óreglulega.
Læknarnir gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til þess að halda lífinu í
honum svolítið lengur. Láttu hjarta
hans ekki stöðvast núna, bað John
þegjandi. Hjartslátturinn varð nú
aftur reglulegri en áður.
Læknir kinkaði kolli til Johns úti
á ganginum. Nú var kominn tími
til þess að flytja Greg til Róma-
borgar. John gekk inn í sjúkrastof-
una til þess að sjá son sinn í síðasta
sinn. Hann strauk hár hans, sneri
sér síðan undan og fór að gráta, í
fyrsta sinni eftir að Greg veiktist.
Þegar sjúkrabíllinn var farinn,
sagði John við einn lækninn: „Það
er aðeins eitt enn. Mig langar til
þess að hitta sjúklingana, sem eiga
að fá hornhimnur Gregs.“
Eftir nokkrar mínútur komu
starfsmenn sjúkrahússins inn með
þá Antonio Polizzi, 18 ára viðgerð-
armann, og Giuseppe Piazza, 16 ára
bóndason. John heilsaði þeim með
handabandi og sagði: „É'g gleðst yf-
ir því, að þið skuluð eiga að fá
augu drengs, sem sá svo margt fag-
urt í lífinu og sá hið bezta í fari
fólks. Ég vona, að þau munu gera
hið sama fyrir ykkur.“
Næsta kvöld frétti blaðamaður í
Napoli um Mennhjónin og líffæra-
gjafirnar, þegar hann leitaði frétta
hjá sjúkrahúsunum að venju. Næsta
morgun birtist sagan svo í dagblöð-
unum í Napoli. Greinarnar báru
það með sér, að blaðamaðurinn gat
varla trúað þessu. Þetta var í fyrsta
skipti á Ítalíu, að faðir, ítalskur eða
erlendur, hafði kvatt lækna til þess
að nota líffæri sonar til flutninga í
aðra. Dyravörðurinn faðmaði Menn-
fjölskylduna að sér, er hún yfirgaf
gistihúsið.
Þegar þau komu til Rómaborgar,
fréttu þau, að Greg hafði dáið
snemma á mánudagsmorgni. Nýru
hans voru flutt í þau Elisabettu
Mattioli, 27 ára gamla húsmóður, og
Vincenzo Benvenuto, fertugan hús-
vörð. Bæði höfðu þau eytt tveim
árum í sjúkrahúsinu og beðið eftir
því að fá nýra. Strax eftir andlát
Gregs voru hornhimnurnar teknar
úr augum hans, kældar og fluttar
í skyndi til Napoli.
Sagan varð forsíðufrétt í öllum
dagblöðum Rómaborgar. ftalir voru
orðlausir af aðdáun. Helzta blað
Rómaborgar, II Messaggero, komst
svo að orði: „Mann langar til þess
að hrista hönd hans, faðma hann að
sér og segja honum, ef ske kynni,
að hann vissi það ekki nú þegar,
að verknaður hans hefur snert allai