Úrval - 01.10.1970, Qupperneq 121

þessum hluta árinnar, sem kallast
Silungasvæði, enda fullur af ís-
lenzkri bleikju og urriða. Stengur á
Silungasvæðinu teljast ekki með í
laxveiðinni, og veiðimenn eru hvatt-
ir til að veiða eins og þeir geta af
bleikju og urriða til að draga úr
ásókn þessara fiska í laxaseiðin.
Ofan við Kirkjuhólmafljótið eru
enn 18 til 20 kílómetra löng fljót
sem skipt er í þrjú veiðisvæði, og
eru allmargir góðir hyljir á hverju
þeirra, hver um sig með sín sérstöku
einkenni.
Öll þessi vitneskja var nú heldur
óljós í huga mér fyrsta kvöldið,
samruni af orðum og landabréfum
og nöfnum á veiðistöðum, — Detti-
foss, Torfuneshylur, Grettishylur,
Bleikjufljót, Grímstunguhylur, Ár-
mótahylur, Saurbæjarhylur, For-
setahylur og Bjarnarsteinn voru að-
eins nokkur þeirra. Fiskurinn gekk
seint, var okkur sagt, næstum
tveimur vikum síðar en venjulega,
vegna þess hve voraði seint og illa
vegna hafíssins, sem við höfðum
séð við ströndina. Það hafði sézt
talsvert af fiski í Hnausakvíslinni
og Hólakvörninni, fyrir neðan Flóð-
ið, en mjög fáir laxar höfðu gengið
á efri veiðisvæðin. Framan við
veiðihúsið breiddi litla stöðuvatnið
úr sér, lognslétt í grárri dagsbirtu
miðnæturinnar; skýin héngu lágt
með dökkri fjallshlíðinni handan
dalsins, heiðlóa kvakaði úti í móan-
um skammt frá. Þetta var nóg til
að sofna viö — nýtt land, nýtt fljót,
nýir fuglar. ókunnir fiskar, þúsund
spurningar sem næsta vika eða tíu
dagar kynnu að svara.
Stundum finnst mér að flugu-
veiðimaður nútímans eigi úr alltof
mörgum veiðifærum að velja. Gest-
gjafi okkar. Ashley Cooper majór,
hafði mælt með 12 til 14 feta tví-
hendisstöngum, tvíkrækjuflugum í
stærðunum frá 6 til 9, með fáein-
um stærri, upp í 2/0, og taumum
með 9 til 16 punda styrkleika. Ég
hef notað stórar stengur nóg til
þess, að ég kýs miklu heldur níu
feta langar einhendisstengur, eða
styttri, ef hægt er með nokkru móti
að komast af með þær, svo að ég
hafði með mér tvær langar stengur
og þrjár einhendisstengur. Ég átti
fullkomið úrval flugna af öllum
gerðum og stærðum, og var haldinn
óæskilegri forvitni um áhrif stál-
hausflugna á Atlantshafinxlsa bmb
hausflugna á Atlantshafslaxinn, og
dálítið skynsamlegri forvitni um
hrifnæmi íslenzka laxins gagnvart
þurrflugum. Laxinn í Norður-Ame-
ríku er hrifinn af þeim, en Evrópu-
laxinn virðist ekki vera það; skyldi
íslenzki laxinn fara þarna bil
beggja? Loks hafði ég með mér
sökkvilínu, millilínur, flotlínur, og
eina „blaut-hauss“-línu. Þessi ving-
ulsháttur var afsakanlegur vegna
þess, að tvíkrækjurnar, sem mælt
var með við mig, bentu til þess, að
fiskurinn kynni að taka á djúpu, en
smæð þeirra benti aftur á móti til
þess, að beir kynnu að halda sig
upp undir vatnsskorpunni. Ég hefði
betur skilið mest af þessu dóti eftir
heima, en stangarveiðimaðurinn
119