Úrval - 01.10.1970, Qupperneq 128

126
ÚRVAL
Neðan við Hólakvörn er Íangt og
grunnt brot, sem nær alla leið ofan
í Hnausakvísl, næstum heilum kíló-
metra neðar. Á brotinu eru smá-
pollar, þar sem fiskar doka stund-
um við og ég sá einn bylta sér neð-
an við stóra grastorfu um 70 metr-
um neðan við kvörnina.
Ég ákvað að reyna við þennan
fisk og óð út í til þess að komast í
kaststöðu, en sá svo allt í einu ann-
an fisk, sem lá á tæplega knédjúpu
vatni eina fimm metra frá mér.: Ég
fraus í sporunum en hörfaði svo
varlega upp undir bakkann og kast-
aði lítilli Blue Charm-flugu yfir
hann. Mér til furðu tók hann hana
strax og var blýfastur
Það sem á eftir fór var gjörsam-
lega laust við nákvæmni, yfirveg-
un og allt það lofsvert, sem heiti
hefur, nema fjörið eitt. Fyrst rás-
aði hann náttúrlega í bollann við
grastorfuna, nákvæmlega þangað,
sem ég viidi ekki að hann færi.
Samt reyndi ég nú að halda honum
þarna til þess að geta þreytt hann
dálítið, en hann strikaði af stað
þvert yfir brotið og inn á milli
margra steina, sem stóðu að hál:fu
upp úr straumnum, grænir af slýi.
Ég brölti aftur upp á bakkann, sótti
háfinn og óð eftir honum. Hann
hægði dálítið á sér og ég stýrði
honum með einhverjum hætti til
baka milli steinanna. Hann var
hvergi nærri tilbúinn í háfinn, en
ég byrjaði samt að hugleúða hvar
ég gæti helzt búizt við að ná í
hann. Bezti staðurinn virtist vera
rétt fyrir neðan kvörnina, eða þá
uppi í sjálfum hylnum, ef ég kæmi
honum þangað. En fiskurinn var á
annarri skoðun. Hann kom að vísu
aftur í 10 til 15 metra fjarlægð
frá stangartoppinum, og snerist
ólundarlega þegar ég ákvað að elta.
Þá hélt hann enn áfram ferðinni
og það söng í trefjaglerstönginni
undan átakinu — hjáróma málm-
tón, sem ég kunni ekki almenni-
lega við. Skammt fyrir neðan okk-
ur var breið flúð og mér hugsaðist
ekki, að hann færi að sprikla á
henni með hundrað metra af línu
á eftir sér. Hann sveigði af rétt of-
an við hana og mér tókst að ná
honum til baka, og nú var hann
auðsjáanlega tekinn að þreytast.
Enn svipaðist ég eftir stað, sem væri
nógu djúpur til þess að ég gæti
komið háfnum undir hann, en fann
engan. Ég sleppti háfnum og ákvað
að stranda.
Ekki var hann reiðubúinn til
þess. Þegar ég reyndi að stýra hon-
um upp að bakkanum, tók hann
aftur á rás, og synti, spriklaði og
rann, allt í senn yfir grynningarn-
ar. Skömmu síðar var hann kominn
upp á flúðina og ég varð að gefa
eftir og láta hann sjálfan um að
komast yfir hana. Það var dálítið
dýpra neðan við flúðina, én hvergi
skvompa, sem nægt gæti til þess að
hægt væri að lokka hann á grynn-
ingar. É'g reyndi það fjórum eða
fimm sinnum til þess eins að sjá
hann sprikla og busla í burtu aftur.
Þá loksins mér tókst að hemja hann
eitt andartak, vorum við komnir
fjögur hundruð metra n:iður með
ánni frá staðnum, þar sem hann
tók, og jafnvel þá varð ég að sporð-
taka hann og sveifla honum upp á
grasbalann. Þýð. Stefán Jónsson.