Goðasteinn - 01.03.1965, Blaðsíða 74

Valgerði var sagt að taka helluna af líkinu, áður en íarið væri
að sofa. Þessu var þó stolið úr huga hennar um háttumálin.
Skamma stund hafði hún sofið, er hún vaknaði við það, að
rúmfötin voru þrifin ofan af henni og látin falla í samt lag að
bragði. Hún sá, að svipur gömlu konunnar á líkfjölunum stóð
aftan við básinn. Valgerði datt þá í hug, hverju hún hafði
gleymt. Hún sá á eftir gömlu konunni út úr fjósinu og sá það
ráð vænzt að fylgja henni. Fór hún rakleitt út í hesthús og setti
helluna niður á gólf. Ekki sá hún svip gömlu konunnar í ann-
an tíma.
Valgerður bjó langan tíma í Langagerði í Hvolhreppi með
ma-nni sínum, Sigurði Snorrasyni. Skammt frá bænum í Langa-
gerði er svonefndur Litlilækur vestan í Kotmannafjalli. Hann
sprettur upp móti útnorðri. Það var forn trú, að steinamóðirin
ætti heima í þeim uppsprettuaugum, sem svo var háttað. Hún
kemur upp í lindina á hverri Jónsmessunótt, áður en fugl flýg-
ur þar yfir. Maður, sem kemur að lindinni sjö Jónsmessunætur
í röð, getur handsamað steinamóðurina, ekki sérstaklega sjö-
undu nóttina segja sumir, heldur einhverja af þessum sjö nótt-
um. Steinamóðirin er óskasteinn, sem aldrei bregzt.
Einu sinni var Valgerður í Langagerði að huga að lambfé í
Kotamannafjalli á Jónsmessunótt. Hún kom að uppsprettu Litla-
lækjar um lágnættið og þótti undarlega við bregða. Hún sá, að
upp í lindina komu níu svartir steinar og tóku til að dansa og
hringsnúast hver í kringum annan eins og lifandi verur. Þetta
gekk nokkra stund. Að því búnu hurfu þessir steinar til botns
en aðrir níu komu upp, hvítir að lit, og sá tíundi, einnig hvítur
en mun stærri. Þeir hófu sama leikinn en dönsuðu umhverfis
stóra steininn. Þessi dans varaði svipaða stund og sá fyrri og
endaði á sama hátt. Valgerður horfði á þetta furðu slegin og
hafðist ekki að. Hvorki fyrr né síðar sá hún neitt svipað þessu.
Gamalt fólk kunni skil á þessum fyrirburði. Það sagði Valgerði,
að þarna hefði hún séð steinamóðurina og látið sér happ úr
hendi sleppa.
Þessar sögur um Valgerði langömmu mína sagði mér dóttir
hennar og ömmusystir mín, Elín Sigurðardóttir frá E.-Garðsauka,
72
Goðasteinn