Ársrit Torfhildar - 01.04.1987, Síða 101

sögunni ekki nákvæmlega hvar draumurinn er geymdur og á
sama hátt beinist nautn hennar í kynlífinu í allar áttir en ekki
eina. I þessu felst einn stærsti og veigamesti munur á karl-
veldismenningu og undirmenningu kvenna (og Mkvenlegra" karla),
aö sú fyrri byggir á einingu, eind og einstefndri hugsun að hinu
hreina rökrétta í líkingu við einátta stefnu, hreyfingu og gerð
typpisins („phallus"), en sú síðari gengur út frá fremur en
byggir á margbreytileika, því margræða, margátta stefnu,
hreyfingu og gerð (kven)líkamans og dulvitundarinnar.
Auk þess sem sagan streymir jafnt og þétt áfram þá
streymir blóð beinlínis á tveim stöðum: þegar búið er að drepa
barnið í svefndraumi konunnar í 3. hluta og svo þegar fóstrinu
hefur verið eytt í lok sögunnar. Þannig renna draumur og
veruleiki saman en þetta flæði undirstrikar einnig að hrein
afmörkun er ómöguleg því þótt aðskilnaðurinn sjálfur sé
staðreynd þá veldur hann stanslausu flæði meðvitaðra og
dulvitaðra ferla til að fylla bilið sem sjálfsvitundin verður til í.
Dauði barnsins í svefn/vökudraumi konunnar leiðir þannig ekki
til eins afmarkaðs líks heldur blóðhafs sem rennur saman við
jörðina, þá mold sem lífgjafi þess (jarðeplin) sprettur úr og
minnir það óneitanlega á Biblíuna: af moldu ertu kominn og að
moldu skaltu aftur verða. En jafnframt er dauðinn ekki einn
endapunktur á lífinu heldur flæði þar sem Még veit varla hvar"
eitt tekur við af öðru, þrátt fyrir að flæðið veki hér hrylling og
viðbjóð bæði konunnar og lesandans. Tíminn hættir að vera til,
allir hefðbundnir mælikvarðar eru horfnir og jafnvel lífið máist
burt án þess að verða dauði konunnar; í göfgun hins ómögulega
er úrkast hennar algert:
Það liðu margar eilífðir, unz vein barnsins þögnuðu fyrir
fullt og allt. Litli líkaminn lá sundurtættur í forinni, -
ljósrauð blóðrákin breiddist hægt út ofan á vatnsefjunni.
Speglar fegurðarinnar höfðu verið brotnir og mundu
aldrei verða heilir aftur, aldrei spegla dýrð heimsins, aldrei!
Heimurinn hafði glatað djásni sínu, og mundi aldrei finna
það aftur.
Aldrei hafði verið til annað eins og mundi aldrei verða til
framar, um enga eilífð!
99