Ársrit Torfhildar - 01.04.1987, Blaðsíða 59

Snorri Már Sigíússon:
BIKARINN
I plássi fyrir austan bjó fjölskylda sem skar sig nokkuð frá
öðrum íbúum sem þar bjuggu. Fjölskylda þessi hafði margt til
síns ágætis, en ýmislegt var i fari meðlimanna sem menn töldu
athugavert. Þetta voru að mestu dægurmál.
Helst vildu rnenn gefa gaum að húsbóndanum Þormóði Jónssyni
því honum þótti laus höndin í viðskiptum sínum við aðra og lenti
hann gjarnan í handalögmálum út af smæstu hlutum og því sem
skipti engu máli. Margir höfðu orðið fyrir áreitni af þessum toga
frá honum og misjafnt hvernig þeir komust frá því.
Húsmóðirin Ólöf Elíasdóttir kölluð Gurra var talin göldrótt og
hafði fólk staðið hana að kukli eins og því að fara með galdra-
þulur í kirkju þegar aðrir sungu sálma. En þrátt fyrir sína
annmarka hafði hún einstakt lag á manni sínum og var álitið að
hún væri hugurinn á bak við heimilishald þeirra hjóna.
Þau hjónin áttu einn son er Uni hét. Hann var tíu ára gamall,
einbirni og undi sér jafnan best í fjörunni sem var skammt frá
húsinu sem fjölskyldan bjó í. Hann fór vanalega snemma á fætur
og fann ekki eirð í sínum beinum fyrr en hann var kominn niður
í fjöru.
Niður í fjöru varð hann að komast hvernig sem viðraði og hvað
sem á bjátaði. Enda voru foreldrarnir alveg hættir að skipta sér
af því þótt hann færi þangað og ef spurt var hvar er Uni? var
svarið jafnan hann er niðri í fjöru. Enginn skildi þessa áráttu
stráksa, en fjaran var löng, sendin og falleg og ekki rnjög
brimasamt á henni.
Oft kom Uni heim með sérkennilega hluti sem skolað hafði á
land. Helst voru það skeljar, kuðungar og hrúðurkarlar af ýmsum
stærðum, sjórekið sprek sem myndaði ýmsar kynjamyndir, neta-
hringir og kúlur og fleira slíkt.
Dag einn í blíðskaparveðri var Uni óvenjuseint á ferðinni. Hann
gekk fjöruna að vanda og naut þess að láta náttúruna kitla
skynfærin sem dofnuðu svo Uni gleymdi sér. Nóttina á undan
hafði verið stórstreymt og þennan dag var því ströndin ber og
nakin þar sem blá slæða hafsins huldi hana ekki heldur lá við
57