Mímir - 01.04.1986, Síða 45

jákvætt,að svona bókmenntanám er svo óhag-
nýtt að maður hefur í rauninni engu að tapa þó
maður fari ekki að vinna neitt í launavinnu
sem tengist því fagi. Það væri strax stærra skref
ef maður væri verkfræðingur eða eitthvað
þvíumlíkt, þá væri sjálfsagt miklu erfiðara að
ákveða að láta það nám lönd og leið og gerast
rithöfundur.
Þú varst fyrst þekktur fyrir þátttöku þína í
Útvarp Matthildi. TelurÖu að sú frœgð hafi á
einhvern hátt hjálpað þér i upphafi skáldferils
þíns?
Ég veit nú ekki hvort það hefur haft nein
jákvæð áhrif. Ætli það hafi ekki bara haft nei-
kvæð áhrif. Ég hugsa að vegna þess hvað þetta
urðu vinsælir þættir, þá hafi fólk almennt talið
að þarna væri fyrst og fremst einhvers konar
grínisti á ferð.
Og ekki viljað taka þig alvarlega sem skáld?
Nei. En ég hef ekkert á móti því að vera kall-
aður grínisti, en ég vil að það sé tekið alvarlega
að vera grínisti.
Fyrsta bók þín KVÆÐI 1974 vakti ekki síst
athygli fyrir það, að þú yrkir undir hefðbundn-
um bragarháttum. Aldarfjórðungi fyrr höfðu
orðið harðar deilur um nýtt Ijóðform í íslenskri
Ijóðagerð. Þeim lauk sem kunnugt er með sigri
hins nýja forms. Hvers vegna kaustu að ögra
nýfrjálsa Ijóðstílnum og aga mál þitt við „stuðl-
anna þrískiptu grein"?
Ég held að ég hafi ekki gengið með neinar
hugmyndir um að ég væri að ögra frjálsu formi.
Ástæðan var miklu fremur sú að ég hafði og
hef raunar enn, miklu meiri áhuga á þessari
tegund ljóðlistar. Þegar ég fór svo sjálfur að
yrkja af alvöru þá fannst mér þetta bara liggja
beinna við fyrir mig.
Þetta kom sem sé af sjálfu sér — skáldskap-
ur eldri skálda höfðaði meira til þín?
Já, hann gerði það. Eftir á að hyggja tel ég
það hafa haft áhrif á að ég valdi mér þennan
yrkingarmáta, að ég hafði alltaf miklu meiri
ánægju af því að lesa sum eldri skáld eins og
t.d. Stein Steinarr og Tómas Guðmundsson og
þá vil ég undirstrika það að ég lít á Stein sem
fullkomlega hefðþundið skáld, formlega séð.
Ég vil nefna líka Halldór Laxness og jafnvel
Þórberg Þórðarson. Þetta voru þau skáld sem
framar öðrum höfðuðu til mín, en ég vil geta
þess að ég kynnti mér heilmikið á sínum tíma
skáldskap sem var að koma út þegar ég var að
byrja að yrkja og sá skáldskapur var allur í
nýfrjáisa stílnum. Þegar ég fer svo að læra í
Svíþjóð, þá gerist það á sama hátt að þau sænsk
skáld sem urðu á vegi mínum og vöktu áhuga
minn voru skáld eins og Bellmann og Fröding
og svo kannski ekki síst Dan Andersson og Nils
Ferlin. Þetta eru skáld sem yrkja bundin ljóð í
ballöðu- og vísnahefð sem lítið hefur farið fyrir
hérlendis. Ég hef bara alltaf haft meiri áhuga á
þessu og ég kann ekki alveg skýringar á því af
hverju það þarf að vekja svona mikla athygli
þó ungur maður komi fram með hefðbundinn
brag, því í raun og veru á þetta að vera alveg
sjálfsagt mál, en það er það því miður kannski
ekki.
Kannski spilar hér inn í að deilurnar um
formið voru svo harðar að stutt var í öfgar á
báða bóga. Ég nefni hin fleygu ummœli Steins
Steinarrs sem dœmi: „Hið hefðbundna Ijóð-
form er nú loksins dautt". Vœru þessi ögrandi
45