Mímir - 01.06.1997, Síða 22

inni hans Bósa sem er ávallt með í ráðum. Þegar
hið sanna kemur í ljós um fyrra lífemi drottningar
roðnar hún af reiði og skammast sín fyrir gjörðir
sínar.
Bósi var glaðlátur og gjörði henni smáglingur; hún
gerði honum og svo í móti. Um kveldið var þeim
fylgt að sofa. En þegar að ljós var slokkið þá kom
Bögu-Bósi þar sem bóndadóttir lá og lyfti klæði af
henni. Hún spurði hvað þar væri en Bögu-Bósi sagði
til sín. ‘Hvað viltu hingað?’ sagði hún. ‘Eg vil
brynna fola mínum í vínkeldu þinni,’ sagði hann.
‘Mun það hægt vera, maður minn?’ sagði hún, ‘eigi
er hann vanur þvílíkum brunnhúsum sem eg hefi.’
‘Eg skal leiða hann að fram,’ sagði hann, ‘og hrinda
honum á kaf ef hann vill eigi öðruvísu drekka.’
‘Hvar er folinn þinn, hjartavinurinn minn?’ sagði
hún. ‘A millum fóta mér, ástin mín,’ kvað hann, ‘og
tak þú á honum og þó kyrrt því hann er mjög
styggur.’ Hún tók nú um göndulinn á honum og
strauk um og mælti: ‘Þetta er fimlegur foli og þó
mjög rétthálsaður.’ ‘Ekki er vel komið fyrir hann
höfðinu,’ sagði hann, ‘en hann kringir betur
makkanum þá hann hefir drukkið.’ 'Sjá nú fyrir
öllu; segir hún. ‘Ligg þú sem gleiðust,’ kvað hann,
‘og haf sem kyrrast.’ Hann brynnir nú folanum
heldur ótæpilega svo að hann var ailur á kafi.
Bóndadóttur varð mjög dátt við þetta svo að hún gat
varla talað. [...] Þau skemmta sér nú sem þeim líkar
og var bóndadóttir ýmist ofan á eða undir honum og
sagðist hún aldri hafa riðið hæggengara fola en
þessum?^
20