Mímir - 01.06.1997, Blaðsíða 85

Starfsannáll
1996-1997
Aðalfundur Mímis var haldinn 19. aprfl 1996 og
fór hann eðlilega fram. Skipað var í stöður þær
sem menn höfðu áhuga á. I stjóm Mímis voru
sjálfkjörin þau Páll Geir Bjamason formaður, As-
dís Amalds gjaldkeri og Karl Oskar Olafsson ritari.
Síðar um kvöldið bættist svo við Heimir Viðarsson
meðstjómandi.
Stjómin tók svo til starfa á síðustu dögum
ágústmánaðar á síðasta ári. Var þá fyrsti fundur
hennar haldinn heima hjá gjaldkeranum ágæta.
Ræddar voru helstu uppákomur, en fyrir þeim
flestum er reyndar nokkur hefð.
Hið sjáanlega starf stjómarinnar hófst svo 17.
september þegar aukaaðalfundur var haldinn í
stofu 301. Var þar skipað í þær stöður, sem ekki
hafði náðst að manna á hinum venjulega aðalfundi.
Voru þær allmargar, sem menn muna er voru þar
staddir. Gekk það vonum framar því áhugi nýnema
var afspymulítill og framboð nógu fá til þess að
ekki þurfti að eyða tíma í kosningar. Gekk þar til
liðs við stjómina hið geðþekka stúlkubam undan
Eyjafjöllum, Sigríður Harpa Halldórsdóttir.
Næsta dag var, að stjóminni fullskipaðri,
haldinn 2. fundur stjórnar, enda þurfti að kynna
nýjum stjómarmeðlim helstu atriði og koma
honum inní málin. Voru þá rædd ýmis mál, m.a.
Nýnemagleði og Haustferð.
Þann 20. sept. var haldin Nýnemagleðin svo-
kallaða á Seltjarnamesinu og mætti þar allfátt
nýrra nema. Aðeins fleiri eldri nemar mættu enda
var, eftir á að hyggja, staðsetning gleðinnar slík að
vart var hægt að búast við miklu af fólki sem hefur
ekki því meiri áhuga. Þrátt fyrir fámenni var mikil
gleði, enda dreifðist ágæt bolla formanns þá bara í
færri maga fyrir bragðið. Þegar nokkuð var liðið
nætur fóru menn ýmist heim til sín eða ekki.
Laugardagurinn 5. október rann upp bjartur og
fagur og voru Mímisliðar árrisulir þann daginn því
þá skyldi haldið í Haustferð að Skógum. Heiðurs-
gestur og fararstjóri voru þeir Kristján Amason og
Sigurður Heimir Pálsson og fórst þeim það vel úr
hendi. Þess ber að geta að Kristjáni tókst, af harð-
fylgi miklu, að slá ársgamalt met Sveins Skorra
Höskuldssonar og byrjaði að tala strax og komið
var út á Hringbraut en Sveinn Skorri hafði ekki
byrjað fyrr en við Umferðarmiðstöðina. Fór
Kristján um víðan völl í máli sínu, sem og í ferð-
inni, og minntist m.a. á ömefnapælingar sínar, sem
þóttu allmerkilegar og vöktu miklar umræður.
Ekki fóru allir eftir þeirri reglu að byrja ekki að
drekka fyrr en á heimleiðinni en henni er yfirleitt
fylgt í ferðalögum Mímis. Sumir þóttust einfald-
lega hafa snúið á löggjafann og þökkuðu stjóminni
ágæta skipulagningu ferðarinnar, enda skyldi keyrt
í hring og því mætti með nokkrum rétti segja að
heimferðin hæfist strax og keyrt væri út af bfla-
stæðinu við Ámagarð. Stjóm vísar á bug öllum
ásökunum um mistök.
Keyrt var sem leið lá að Skógum, hvar skoðað
var byggðasafn eitt, mikið og merkilegt, hvert inni-
hélt margt merkilegra muna, gamaP drasl og stóran
bát. Ýmsum þótti lítið til koma, þóttust þekkja
þetta allt, stóðu fyrir utan og löptu bjór. Síðan var
farið að Seljavöllum þar sem farið var í sund. Fáir
þorðu þó í pottinn, utan helstu garpar, þ.e. karl-
kynsmeðlimir stjórnarinnar og heiðursgestir. Slíkt
kom þó lítt að sök því Haraldur Lífvera
Gunnlaugsson hélt uppi miklu söngbókar- og gítar-
stuði á bakkanum.
Næst var farið í Paradísarhelli sem frægur er að
endemum úr ágætri sögu. Þangað þurfti að vaða
mýrar og fen og þorðu sumir ekki upp í hellinn
þegar að var komið. Aðrir fóru þó upp og urðu
hræddir á leiðinni niður í staðinn, enda voru flestir
alldrukknir þegar hér var komið sögu. Þeir sem
hræddastir voru ákváðu, meðan þeir héngu í
vaðnum, að illu væri best aflokið og slepptu
takinu, með fyrirsjáanlegum afleiðingum.
Svo var keyrt í bæinn enda langt liðið á dag.
Drykkju og veisluhöldum var þá haldið áfram í Torfbæ
enda enginn búinn að fá nóg, nema Kristján fararstjóri
Ámason sem hvarf um þetta leyti. Torfbæjarveislan fór
vel fram, sem nærri má geta, fyrir utan leikfimiæfmgar
formanns ofan á sófaborðinu dýra. Sannaðist þá hið
fomkveðna að sá vægir sem vitið hefur meira, enda
ákvað borðið að brotna undan álaginu jafnvel þótt
formaður geti trauðla kallast risi að vexti. Síðan dreifðu
menn sér á öldurhús bæjarins eða fóm heim, enda var
lítið við að vera fyrst borðið vaí' ónýtt.
83