Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.1995, Blaðsíða 26

24
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 1995
því ekki að það kæmi svona
nokkuð fyrir mig og mína
fjölskyldu, eins og svo margir
halda. Oft þegar ég heyrði í
fréttum af sjóslysum og öðrum
slysum, þá hugsaði ég að ég gæti
ekki afborið það að missa mín
börn. Svona hugsanir fóru um
huga minn þetta kvöld. Eg trúði
því ekki að þetta gæti verið að
gerast, að ég væri að missa einn
hlekkinn.
Við göngum heim ég og
Guðmundur og þá mætum við
Margréti. Þá var búið að aðvara
hana um þetta. Við keyrum hér
út á Bakkana og sjáum að það
eru bátar að fara út úr höfninni til
leitar. Við keyrum svo til baka
aftur. Þá var skemmtuninni lokið
og börnin höfðu labbað heim því
þau höfðu reiknað með því að
pabbi þeirra væri kominn heim.
Ævar Rafn var þá 11 ára og
Harpa Dögg 8 ára. Þeim var sagt
um kvöldið að Bervíkin væri ekki
komin í land, henni hefði
seinkað. Það væri vont veður og
verið væri að svipast um eftir
henni. Nú börnin sofna svo
stuttu seinna. Magnús og
Kristján komu svo seinna til
okkar um kvöldið en þeir höfðu
báðir verið á sjó þennan dag.
Kvöldið leið svona og fram á
nóttina. Snemma um morguninn
fer ég að átta mig á því hvað haft
gerst. Ég er búin að missa son
minn. Þegar börnin vakna um
morguninn varð að segja þeim
hvað hefði skeð. Það varð
óskapleg sorg. Það var svo sárt að
horfa í augun á blessuðum
börnunum og sjá sorgina og
söknuðinn í þeim og segja þeim
að þau væru búin að missa föður
sinn. Maður tók þetta óskaplega
nærri sér því þetta er svo
viðkvæmur aldur. Næstu dagar
voru miklir sorgardagar. Stöðug
leit var við erfið skilyrði. Þennan
dag sem báturinn fórst voru norð-
austan 7-8 vindstig og frost.
Okkur var sagt að hann haft farist
rétt utan við höfnina í Rifi.
Varðskip var komið á staðinn og
það stóð til að kafa þarna niður.
Slæmt veður var næstu 7 daga og
aðeins var hægt að leita fjörur.
Þegar köfun hófst fannst fyrstur
Óttar Úlfarsson, sá yngsd af 5
manna áhöfn. Það var á
föstudaginn langa. Næsta dag
finnst Sveinn Hlynur Þórsson og
á annan í páskum finnst Úlfar
Kristjónsson, skipstjóri. Fleiri
fundust ekki við köfunina”.
Erfiðar sorgarstundir
“Tíminn sem í hönd fór var
mjög erfiður. Það var þessi bið
eftir að líkin af Steini Jóhanni og
Hafþóri fyndust. Það var svo
erfitt að sætta sig við það því
báturinn fórst svo stutt frá landi.
Þetta var gríðarlega stórt högg
fyrir ekki stærra byggðarlag að
missa þarna 5 unga menn,- og
enginn til frásagnar.
Guðmundur fór á hverjum degi
leita út að Rifi, í kringum
höfnina. Skiptust synir okkar á
að fara með honum í þessar ferðir,
þeir Magnús og Kristján og einnig
Herbert Hjelm. Sjálf fór ég ekki
út fyrir Enni allan þennan tíma
meðan ég vissi að hann var þarna í
sjónum. Börnin hugsuðu mikið
um þetta. “Hvers vegna synti
pabbi ekki í land? Hann var svo
vel syndur”, sögðu þau. “Gat
hann ekki synt í land eins og
maðurinn í Vestmanneyjum “?
Ég fór mjög lítið út úr húsi í
mánuð á eftir þetta. Þá var
okkur ráðlagt af vinum og presti
að fara aftur vinna til að dreifa
huganum og vera innan um fólkið
á vinnustaðnum. Yfirverkstjóri var
Ólafur heitinn Kristjánsson. Var
hann ákaflega hlýr og nærgætin
við okkur og virti óskir okkar um
mætingar í vinnuna. Sr.
Guðmundur Karl var prestur í
Ólafsvík þetta ár. Var hann mjög
elskulegur maður og veitti okkur
mikinn styrk allan þennan tíma .
Loksins þann 28. júni finnst
Steinn við nyrðri hafnargarðinn í
Rifl og þremur sólarhringum síðar
finnst sonur minn. Þá er það
trilla sem er að fara í land vegna
brælu sem finnur lík á floti. Á
trillunni voru tveir ungir piltar og
annar þeirra í sínum fyrsta róðri.
Láta þeir vita um fundinn.
Vélbáturinn Fróði fer út og þeir
ná því um borð. Þetta kalla ég
kraftaverk, að allir skyldu finnast
úr sjóslysi svo hægt væri að
jarðsetja þá. Þetta var mikill
léttir fyrir alla eftir allan þennan
sorgartíma”.
Fjölskyldan
“Þegar þetta slys varð fannst
mér mjög gott að fá fjölskyldu
okkar og vini í heimsókn. Dísa,