Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.1995, Blaðsíða 27

25
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 1995
dóttir okkar, kom daginn eftir og
tengdasonur okkar stuttu seinna.
Einnig kom Þórhildur, móðir
Margrétar strax. Þetta var mikill
stuðningur. Eklti þarf að hafa um
það mörg orð; snerting, faðmlag
sagði meira en mörg orð. Þarna
var maður að ganga í gegnum það
sem ekki er reiknað með að gæti
gerst. Einhvern veginn er það nú
þannig að móðir sem elur barn
sitt og er með það á brjósti,
kemur því til manns og skilar því
frá sér,- reiknar þá jafnframt með
því að það lifi lengur en
foreldrarnir. Guðmundur átti
mjög erfitt og tók þetta afskaplega
nærri sér. Ég bað mikið til Guðs á
þessum erfiðu tímum. Einnig
vissi ég til þess að margir báðu
fyrir okkur og þess að þeir skyldu
finnast, m.a. af skyldfólki norður í
landi. Þegar ég hugsa til baka
man ég eftir draumi sem mig
dreymdi talsvert fyrir slysið. Ég
skildi þennan draum fyrst eftir
slysið. Hann var greinilegur
fyrirboði. Mér fannst ég vera
stödd upp í húsinu hjá þeim og
það var afskaplega hvasst. Þegar
ég kem inn í svefnherbergið er
glugginn farinn úr herberginu,
gardínurnar blakta og ég sé í
svarta hlíðina. Jafnan er sagt að
tíminn lækni öll sár en það er ekki
rétt. Ekkert læknar þessi sár en
maður lærir að lifa með sorginni.
Þessir atburðir lifa alltaf með
manni, maður hefur þá alltaf í
huganum hvert einasta kvöld
þegar ég leggst til svefns. Það eru
alltaf einhverjir atburðir sem
gerast og þá rifjast þetta upp aftur.
Sorgin herjar þá á mig og ég fyllist
söknuði. Þessi vetur hefur verið
mjög erfiður og ég hef hugsað
mikið til þeirra sem misst hafa
ástvini sína í þeim hörmulegu
slysum sem átt hafa sér stað,
sérstaklega þar sem börn hafa átt í
hlut”.
Sjaldan er ein báran
stök
“Annað áfallið gerðist þann 7.
mars 1989. Kristján, sonur minn,
sem var þá á Fróða, frétdr það að
eitthvað hafi komið fyrir hjá
Sæborginni. Hann fer niður í
Fróða og heyrir þá í talstöðinni að
Sæborgin hafi sokkið,- og það
vanti einn mann úr áhöfninni.
Hann kemur hér heim og segir
okkur frá því. Síðan fer hann
aftur niður í bát og hringir um
borð í Ólaf Bjarnason en hann var
þá á leið í land með þá sem hafði
verið bjargað,- og spyr að því
hvern vanti. Hann var spurður
að því hvort hann vilji fá að vita
það. Þá var honum sagt að
Magnúsar væri saknað. Þegar það
kom í ljós þá var það alveg
geysilegt reiðarslag. Tveir synir á
fjórum árum. Það áttum við bæði
afskaplega erfitt með að sætta
okkur við. Þá upplifði maður að
nýju þessa miklu sorg, bæði ég
Magnús Guðmundsson
sjálf og fjölskyldan öll og ekki síst
börn Magnúsar og eiginkonan,
Ebba Mortenssen. Þá voru börn
þeirra, Magðalena 12 ára,
Guðmundur 19 ára,
fósturdóttirin Marianna Björk 21
árs og afa barnið Hafrún 4 ára.
Þarna voru erfiðir tímar aftur
runnir upp. Þá, eins og áður kom
Dísa dóttir okkar strax vestur.
Þarna voru þó menn til frásagnar
sem betur fór. Ég velti mikið fyrir
mér síðustu ævistundum þeirra á
Bervíkinni. Hvernig leið þeim?
Hvað gerðist? Hvað gerðist þetta
hratt? Hvernig voru síðustu
sekúndurnar í lífi þeirra. A
Sæborginni vissi maður
aðdragandann. Það komu til
okkar tveir úr áhöfninni,
stýrimaður sem heitir Eyvindur og
Haukur Barkarson. Þetta voru
allt elskulegir og ungir menn sem
voru með honum á sjónum.
Hann var búinn að vera með
þennan bát í tæpt ár. Hann
keypti hann með vini sínum, Jóa
Steins á móti HÓ. Síðan hætti
Jói. Ég vildi fá að vita
aðdragandann. Þeir lýstu því sem
gerðist. Ég var mjög þakklát að
þeir kæmu til mín. Þeir sögðu
mér að hann hefði verið mjög
rólegur og yfirvegaður með
afbrigðum. Númer eitt hefði
verið að koma áhöfninni frá borði
og hann og stýrimaðurinn hefðu
lagt mikið á sig til þess. Að
lokum stukku þeir tveir í sjóinn
Frcyr Hafþór Guðmundsson
en þá hefði Magnús verið svo
þrekaður að hann náði ekki í
gúmmíbátinn þar sem öll áhöfnin
var.
Ég gerði mér starx grein fyrir
því þá að Magnús fengi ég ekki í
land. Mér var sagt að báturinn
hefði farist á þeim slóðum að litlar
líkur væri á því að hann fyndist
þrátt fyrir mikla leit. Það fannst
mér afskaplega sárt. Það hefði
verið huggun í því að geta farið út
í kirkjugarð og vitjað hans, en nú
er þar ekkert”.