Skógræktarritið - 15.05.2020, Side 54

SKÓGRÆKTARRITIÐ 202052
gestir á fuglabakkanum – parið, þrír eldri
ungar og fjórir yngri ungar. Svo hurfu þeir
í ágúst þegar könglar voru að ná þroska
á barrtrjánum í skógunum á Héraði. Þeir
birtust svo aftur í nóvember, allir níu. Nú
bíð ég bara eftir því að karlinn fari að
syngja aftur í grenitré.
Glókollur barst til landsins í stóru
farflugi árið 1995. Hann var fljótur að
uppgötva grenilundi á Austurlandi og lifði
af fyrsta veturinn í Hallormsstaðaskógi.
Þar fann hann eftirlætisfæðu sína, sitkalús,
í talsverðum mæli á rauðgreni, sitkagreni
og blágreni. Vorið eftir hafa sennilega
allmörg pör orpið í skóginum og glókollar
tóku að breiðast út um landið. Nú finnast
þeir í skóglendi um allt land (mynd 12).
Þeir sjást oft í skógum annarra tegunda en
kjósa helst greniskóga. Eftir komu þeirra
hefur verulega dregið úr slæmum tilfellum
furulundarins í Hjáleiguhrauni skammt
frá húsinu á Höfða. Köll þeirra urðu
kunnugleg og varla leið sá dagur að ég
heyrði ekki í þeim eða sæi.
Í apríl heyrði ég svo fyrst ókunnugan
fuglasöng (söngur er ekki það sama og
kall). Eftirgrennslan leiddi í ljós að það
var krossnefskarlinn uppi á toppi hæsta
sitkagrenitrésins í garðinum. Þar söng hann
meira eða minna stöðugt í nokkra daga en
síðan leið lengra á milli söngtarna. Í maí
voru rákirnar á ungum vetrarins farnar
að dofna og því var greinilegt að rákótti
unginn á bakkanum var nýr. Auk þess
þurfti hann hjálp við að éta. Foreldrarnir
átu sjálfir sólblómafræin fyrst og ældu
síðan upp í ungann. Tveimur dögum seinna
voru nýju ungarnir orðnir tveir og loks
urðu þeir fjórir. Krossnefsfjölskyldan hélt
hópinn fram eftir sumri og voru reglulegir
11. mynd. Krossnefir eru stórskemmtilegir fuglar í barrskógum Íslands. Mynd: Örn Óskarsson