Kjarnar - 01.05.1954, Qupperneq 11

baráttu sína gegn dauðanum, og
menn héldu niðri í sér andanum
af undrun og hrifningu. „Ég hef
aldrei séð svo dásamlegan hóp!“
hrópaði veitingamaðurinn. Síð-
an sneri hann sér að snaggara-
legum fótgönguliða, sem sötraði
í makindum öl sitt úr krús með
loki: „Ert þú nýkominn úr
stríði?“
„Ég er alltaf að koma úr einu
eða öðru stríði, góðurinn minn,“
svaraði fótgönguliðinn. „Ég hef
barizt fyrir trúna í mörgu
kristnu og heiðnu landi — í Al-
exandríu, Tyrklandi, Prússlandi,
Frakklandi, Lithauen, Spáni. Og
nú, í hléi milli tveggja stríða, er
ég á leið í pílagrímsferð til Can-
terbury.“
Chaucer virti fyrir sér fót-
gönguliðann í snjáða hermanna-
frakkanum. Gamla hermennsku-
öldin var að víkja fyrir hinni
nýju öld iðnaðarins. Lífið var
sem ólgandi haf, hrannað af æð-
andi stormum. Nýir vindar, nýj-
ar bylgjur, en hafið sjálft var æ
hið sama. Athygli Chaucers
beindist frá fótgönguliðanum að
öðrum gesti, förumunki, sem
hafði leiftrandi augu eins og
stjörnur á frostnóttu. „Ég er
kátur og mikils háttar maður,“
söng hann við raust, „í allri regl-
unni er enginn svo glaður.“
Chaucer hlustaði brosandi á
förumunkinn. — Laglegur
skriftafaðir, hugsaði hann með
sér, — og fóstursonur fjandans.
Og förumunkurinn hrópaði af
miklum móði, rétt eins og hann
hefði lesið hugsanir skáldsins:
„Ég hef -meðtekið syndakvittun
af hendi páfans sjálfs. Ég skal
veita ykkur öllum fulla aflausn
synda — gegn hæfilegu gjaldi.“
Nunnan hnyklaði brýrnar, en
hafði þó allan hugann við borð-
haldið. Geoffrey dáðist að fág-
aðri framkomu hennar. Hún
virtist svo tilfinninganæm,
feimnisleg og fíngerð, að hjarta
hennar myndi bresta við að sjá
mús blóðga sig.
Hnífilyrðin, spaugið og hlátra-
sköllin glumdu meðal geStanna
og ölið streymdi. Malari nokkur,
tröllvaxinn og rauðskeggjaður,
með vörtu á nefi og munn eins
og hellisskúta, beindi orðum sín-
um að ungum manni fölleitum,
klæddum gauðslitnum frakka:
„Komdu hérna, kallinn, það er
ég viss um, að þú ert einn af
þessum skólagengnu.“
„Rétt segir þú. Ég er heim-
spekingur." Hann brosti ögn við.
„Fjárhirzla mín er full af lær-
dómi, ekki gulli.“
„Og belgurinn á þér sísoltinn,
þykist ég vita.“
„Ég gæti fyllt á þér belginn,
lagsmaður,“ þrumaði gráskeggj-
aður bóndi. „Þú þyrftir að kom-
ast í búrið hjá mér. Þar er ekki
Kjarnar — Nr. 35
9