Kjarnar - 01.05.1954, Blaðsíða 66

aði mér til hliðar. En hvað kærði ég mig um það? Ég var jafn há-
vaxinn og hann og góðum mun þreknari; hörund mitt var hvítt,
hárið gullið. Hann sneri við mér baki og ávarpaði höfðingja þorps-
ins, meðan sex silkiklæddir drjólar stóðu á milli okkar. Meðan
hann var að tala, komu margir hermannanna með fjöldann allan af
plönkum. Þessir plankar voru um það bil sex feta langir og tveggja
feta breiðir og klofnir eftir lengdinni til hálfs á einkennilegan hátt.
Nálægt öðrum endanum var gat, lítið eitt víðara um sig en háls á
manni.
Framhald.
TÖFRA-
BRÖGÐ
Töfrabragð
með logandi kerti.
Töframaðurinn kveikir á kerti,
lætur það í ljósastjaka, sem
verður að vera vel rúmur, og
sýnir nú fingrafimi sína með því
að hossa stjakanum nokkrum
sinnum í hendi sér, kasta síðan
kertinu upp í loftið, þannig að
það svífi í boga, falli síðan öfugt
niður í tóman kertastjakann og
slokkni þar. Þetta bragð sýnist
sannarlega ekki henta viðvan-
ingum. En galdurinn er í því
fólginn, að kertið er í rauninni
hvítmálað blikkhylki með blý-
skífu í öðrum endanum, svo að
það verði þyngra þeim megin,
en yzt er festur svolítill ekta
kertisbútur. Þegar þessu „kerti“
er kastað upp í loftið- stingst
það kollhnýs á fluginu af sjálfu
sér og fellur þannig niður, að
auðvelt er að grípa það í rúman
stjakann. — Á myndinni sést
hvernig kertið er útbúið. A er
hvítmálaða blikkhylkið, B blý-
skífan og C litli kertisbúturinn.
★
64
Kjarnar — Nr. 35