Morgunblaðið - 05.12.1987, Blaðsíða 66

66
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1987
samt var alltaf tími til að sinna
félagsmálastörfum á einn eða ann-
an hátt.
Það sinnir enginn félagsmálum
til lengdar ef ekki er um það eining
í flölskyldunni.
Hjá þeim Níní og Jóa þróuðust
málin þannig að Níní réðst til
ýmissa tímafrekra trúnaðarstarfa,
en Jói sinnti meira búinu af sinni
alkunnu natni.
Samtímis byggðu þau upp eitt-
hvert glæsilegasta heimili og fjöl-
skyldulíf sem hægt er að hugsa sér.
Ekki verða hér talin öll þau störf
sem Níní tók að sér að vinna fyrir
sveitina, þó verður drepið á nokkur.
Um árabil var hún gjaldkeri fyr-
ir Félagsheimili Hrunamanna og
sinnti hún því af einstakri kost-
gæfni, í tengslum við það starf kom
sívaxandi ferðamannaþjónusta á
Flúðum mjög við sögu og tel ég á
engan hallað þó ég fullyrði að hún
hafi átt stærstan þátt í þeim upp-
gangi er varð í þeirri grein undan-
farin ár. Níní hafði eldheita trú á
Flúðum sem ferðamannastað, spar-
aði hún í engu krafta né tíma til
að stuðla að frekari uppbyggingu
og treysta þannig atvinnumögu-
leika í sveitinni.
Níní sat í hreppsnefnd í 6 ár,
allan þann tíma sem varaoddviti.
Við samstarfsmenn hennar munum
glöggt hversu hollráð Níní var og
hve víðsýni hennar og greind gerðu
henni létt að takast á við alla mála-
flokka.
Ekki voru minnst virði störf
Níníar á hreppsskrifstofunni en þar
vann hún sem aðstoðarmaður minn
öll þessi 6 ár.
Get ég ekki hugsað mér
skemmtilegri né traustari sam-
starfsmann enda taldi ég skrifstof-
unni eins vel borgið í hennar umsjá
og minni. Við hreppsnefndarmenn
færum henni sérstakar þakkir fyrir
samstarfið. Níní hafði mikið yndi
af tónlist og starfaði alla tíð mikið
að þeim málum, var í kirkjukór
Hreppshólasóknar og flestum ef
ekki öllum þeim kórum sem störf-
uðu hin síðari ár í sveitinni. Þá var
hún alltaf boðin og búin til að spila
undir söngatriðum á árshátíðum og
félagasamkomum.
Síðast en ekki síst var hún organ-
isti í Hrunakirkju.
Okkur sveitungunum finnst stórt
skarð hoggið við fráfall þessara
hjóna, sem unnu verk sín af hóg-
værð cg lítillæti, spurðu ekki um
lengd vinnutíma, og töldu betra að
sjá áhugamál sin rætast heldur en
fá fáeinar krónur sem greiðslu.
Eg bið guð að blessa bömin
þeirra, bamabam, foreldra, systkini
og aðra ættingja, megi hann vemda
þau og styrkja og veita þrek til að
axla þá byrði sem á þau er lögð.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr et sama.
en orðstírr
deyr aldrigi,
hveim es sér góðan getr.
(Úr Hávamálum.)
Loftur Þorsteinsson
Laugardagumn 28. nóvember
rann upp. Það gekk á með hryðjum
en í huganum hafði nálægð jólanna
gert vart við sig.
En fljótt skipast veður í lofti.
Síðdegis þennan dag barst sú fregn
heim í sveitina að Jóhann og Níní
hefðu látist í bílslysi á leið til
Reykjavíkur.
Blóma- og
w skreytingaþjónusta C/
™ hvertsem tilefniðer.
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Álfhcimum 74. sími 84200
Þegar við hjónin fluttum í sveit-
ina fyrir fimmtán árum tókum við
eftir þessum myndarlegu hjónum.
Gegnum skólagöngu bama þeirra
og félagslíf sveitarinnar kynntumst
við þeim fljótlega. Orðrómurinn um
dugnað þeirra heima við búið og í
þágu sveitarinnar var ekkert oflof.
Það er vandfundið fólk eins og þau
sem alltf höfðu nægan tíma þrátt
fyrir óhemju vinnu.
Fyrir rúmum fimm árum hófst
samstarf okkar Níníar, en þá varð
ég hótelstjóri á Flúðum. Hún var í
húsnefnd Félagsheimilis Hruna-
manna og í hótelstjóm. Mikil
samvinna var með okkur og alltaf
var hægt að sækja ráð og styrk til
hennar.
Þegar ég hætti sem hótelstjóri
varð ég meðstjómandi hennar í
húsnefnd Félagsheimilisins. Við
hófum þar störf tvö ný um sama
leyti. Með ákveðni og öryggi leiddi
hún okkur til starfa og hvað mig
snerti þá hafði ég ekki áhyggjur
af rekstrinum, því ég vissi að hún
fylgdist vel með og minnti okkur á
ef eitthvað var að falla í gleymsku.
Ég veit að í Hreppsnefndinni og
annars staðar vann hún af mikilli
samviskusemi.
Ég hef rétt drepið á samstarf
okkar Níníar, dugnað hennar og
atorku. En hennar verk var ekki
hægt að vinna nema með aðstoð
góðs maka.
Þau hjónin voru samhent við að
byggja upp myndarlegt bú og mik-
ið hefur mætt á Jóhanni vegna
margvíslegra starfa eiginkonunnar.
Mér eru minnisstæð þau skipti þeg-
ar makar okkar húsnefndarfólks
komu saman með okkur til starfa.
Jóhann alltaf áhugasamur og ein-
staklega léttur og skemmtilegur.
Við í Félagsheimili Hrunamanna
minnumst þeirra hjóna með virð-
ingu og þakklæti.
Elsku böm, Sigurður Ingi og fjöl-
skylda, Amfríður, Páll og Margrét,
við Bjami vitum frá samverustund-
um okkar að þið hafið erft þann
dugnað og þor sem einkenndi for-
eldra ykkar og fengið þann undir-
búning í vegamestið sem mun veita
ykkur styrk til þess að standast það
sem á ykkur er lagt.
Við biðjum algóðan guð að vera
með ykkur og fjölskyldunni allri.
Rut Guðmundsdóttir
Háa skilur hnetti himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda sem unnast fær aldregi,
eilífð aðskilið.
(J.H.)
Það dimmdi og hljóðnaði í sveit-
inni, þegar sú. hörmulega -frétt
barst, að Jóhann og Hróðný hefðu
farist í bflslysi.
Það var sem stoðum væri kippt
undan tilverunni og aðeins ein spum
rúmaðist í hugarrótinu. Hvers-
vegna? Við því fáum við aldrei svar
í þessu lífi, en við megum til að
trúa því að allt hafi sinn tilgang.
í örvæntingu grípum við í minn-
ingamar, þær verðá aldrei teknar
frá okkur. Ég man þegar Jóhann
sýndi okkur stúlkuna sína í fyrsta
sinn, hvað hann _var hreykinn og
hamingjusamur. Ég minnist ferðar
með þeim í Borgarfjörð rúmlega
ári síðar. Þá kynntist ég Hróðnýju
fyrst. Mér fannst hún falleg og
háttvís og hún bar með sér mikla
persónu. Frekari kynni í gegnum
margskonar samveru og samvinnu
í meir en tvo áratugi hafa staðfest
þetta álit mitt og góður vinur var
hún, sem aldrei verður fullþakkað.
Það kom líka að því fljótlega
eftir að þau giftu sig og fóm að
búa, að til hennar var leitað með
Hótel Saga Sími 12013
Blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri
ýmiskonar félagsleg málefni og
þegar bömin uxu úr grasi og tæki-
færi gáfust, tók hún virkan þátt í
félagsstörfum, nú seinustu árin
m.a. trúnaðarstörfum fyrir sveit
sína. Hún var röggsöm og ráðagóð,
föst fyrir ef því var að skipta, en
allt var gert af stakri smekkvísi og
samviskusemi, sem aldrei brást.
Hróðný var söngelsk og músíkölsk
í besta lagi, þess varð ég aðnjót-
andi í mörg góð ár, þegar við
stóðum saman í kór. Það mun aldr-
ei gleymast. Hún spilaði á píanó
og ef það vantaði undirleikara, við
ýmis tækifæri, var leitað til
Hróðnýjar og hún leysti ljúfmann-
lega úr þeim vanda.
Þegar Hmnakirkjukór stóð
frammi fyrir því, að vanta organ-
ista fyrir tveim ámm, var farið á
hennar fund. í fyrstu var hún í
nokkmm vafa, af sinni hógværð
taldi hún sig ekki kunna nógu mik-
ið, en það varð þó úr að lokum.
Því starfi gegndi hún síðan með
sóma og var vaxandi í því starfi,
eins og öllu öðm sem hún tók að
sér. Er þar skemmst að minnast nú
í haust þegar hún raddæfði kirkju-
kórana hér í hreppnum af dugnaði
og trúmennsku, fyrir kirkjukóramót
í sýslunni. Fyrir allt þetta er henni
þakkað. Kórfélagar úr Hmna-
kirlqukór þakka allar ánægjulegu
samvemstundimar og samstarfið,
sem því miður varð svona sorglega
stutt.
Þau hjónin Hróðný og Jóhann
vom mjög samhent og höfðu komið
miklu í verk á jörð sinni, blómlegum
búskap og glæsilegu heimili.
Þar var gott að koma. Það fundu
allir að þar bjó hamingjusöm fjöl-
skylda. Nú hefur svo skyndilega
dregið fyrir hamingjusólina um
sinn. Ég bið Guð að lýsa bömunum
þeirra veginn og gefa þeim styrk í
sorg sinni og ég bið að það vega-
nesti, sem ég veit að þau hafa
fengið í foreldrahúsum, megi létta
þeim sporin ög hjálpa þeim að axla
þá byrði, sem þau verða nú að bera.
Minningin lifir um ung og glæsi-
leg hjón, fallega brosið hennar
Hróðnýjar, glaða hláturinn og
traustvekjandi augu.
Megi sú minning verða til þess
að draga frá sorgarskýin, sem nú
grúfa sig yfir sveitina okkar við
þennan mikla missi.
Ég bið Guð að blessa Jóa og
Níní á landi eilífðarinnar. Bömum
þeirra, foreldmm og öðmm ástvin-
um votta ég innilega samúð.
S.H.
Hvílíkt reiðarslag, hvílík harma-
fregn. Við emm sem lömuð í okkar
vanmætti og skiljum ekki slíkt mis-
kunnarleysi.
Svo íjarlægur er dauðinn í okkar
nútíma, að flestir skynja hann sem
tilheyrandi elliheimilum og sjúkra-
húsum, og þá jafnvel sem líknandi
hönd. Völd sorgarinnar hafa dvínað
á síðari tímum, en þess þyngri em
hennar högg okkur mörgum hveij-
um, sem ekki höfum lifað með
henni. Þegar ég nú sest niður að
koma nokkmm fátæklegum orðum
á blað um okkar ástkæm vini, Jóa
og Níní, er sem allt hafi brostið.
Svo hyldjúpt er tómið, svo nístings-
sár söknuðurinn, að ég vildi geta
beðið þess, að helkaldur vemleikinn
væri aðeins Ijótur draumur sem
hægt væri að vakna af. Upp í hug-
ann hrannast svo ótal minningar
um svo frábær samskipti og vináttu
alla tíð. Bar þar aldrei minnsta
skugga á. Hittumst við nær daglega
í áratugi.
Jóhann Halldór Pálsson fæddist
að Dalbæ 7. mars 1936. Foreldrar
hans vom Páll Guðmundsson, bóndi
í Dalbæ, og kona hans, Margrét
Guðmundsdóttir. Vom þau bæði
héðan úr sveit og af sunnlenskum
ættum. Páll lést árið 1966, en
Margrét dvelur mjög lasburða í
hárri elli á sjúkrahúsi. Einnig ólu
þau upp tvo fóstursyni, sem einnig
em búsettir austan Fjalls. Heimili
þeirra Páls og Margrétar var um
margt sérstakt. Manni komaa í hug
íslensk bændaheimili eins og þau
gerðust best um aldir. Alltaf var
mannmargt, því auk barnanna átti
heima þar Magnús bróðir Páls og
ýmsir aðrir um lengri eða skemmri
tíma. Þá var jafnan margt barna
og unglinga til sumardvalar, enda
eftirsótt, en Páll hafði einstakt lag
á að umgangast böm og unglinga.
Gestrisni var frábær og marga bar
að garði, enda Dalbær í stóm bæjar-
hverfi og miðsvæðis í sveitinni við
þjóðbraut þvera. Það kom sér því
vel, að stórt var eldhúsið hennar
Margrétar. Oft var þar glaðværð
mikil og spjallað var um landsins
gagn og nauðsynjar. Víst bám þjóð-
málin oft á góma, en alltaf í góðu.
Það var á þeirri tíð, þegar íslending-
ar máttu vera að því að tala saman.
Enda þótt gmnnt væri á stráknum
í Páli, var hlýlegur virðuleiki yfir
þeim hjónum. Trúrækin vom þau
og þótti þeim vænt um sína kirkju.
Umfang búsýslunnar var mikið, en
Páll og fjölskylda lögðu einnig mik-
ið af mörkum við uppbyggingu á
meðal bænda í sveitinni. Ur slíkum
jarðvegi hlaut að vaxa mannkosta-
fólk.
Eftir að Jói hafði lokið hefð-
bundinni skólagöngu, að þeirrar
tíðar hætti, hleypti hann fljótlega
heimdraganum að nokkm. Vann
hann á ýmsum stöðum, m.a. á
Keflavíkurflugvelli um skeið, fór á
vertíðir í Grindavík og stundaði slát-
urhúsavinnu í mörg haust. Þá fór
hann í mörg ár á milli bæja í sveit-
inni með steypuhrærivél, sem þeir
Dalbæjarmenn áttu, og vom það
oft langir og strangir vinnudagar.
Það mun hafa verið sumarið
1960 sem Jói kynntist sínu konu-
efni, Hróðnýju Sigurðardóttur frá
Selfossi. Hún fæddist á Reykjum í
Ölfusi 17. maí 1942. Foreldrar
hennar em Sigurður Ingi Sigurðs-
son, þá kennari við Garðyrkjuskól-
ann, Ámesingur að ætt, og
Amfríður Jónsdóttir frá Neskaup-
stað. Fjölskyldan flutti að Selfossi,
þar sem Sigurður gerðist skrifstofu-
stjóri mjólkurbúsins og síðar oddviti
Selfosshrepps um árabil. Var Níní
elst fímm systkina. Er sú Ijölskylda
öll mikilhæft mannkostafólk. Níní
lauk námi við Gagnfræðaskóla Sel-
foss og stundaði að auki allnokkurt
tónlistamám. Haustið 1960 gerðist
hún síðan nemandi við Húsmæðra-
skólann á Laugarvatni. Konuefni
mitt var þá líka við nám í skólanum
og urðu þær Níní strax miklar vin-
konur. Gerðust ferðir okkar Jóa
alltíðar í Laugardalinn þann vetur-
inn. Þannig kom Níní inn í líf okkar
hjóna og átti strax hug okkar all-
an, þessi glæsilega og heilsteypta
kona með svo aðlaðandi viðmót.
Þau Jói giftu sig 26. ágúst 1962
og hófu búskap í Dalbæ um líkt
leyti. í fyrstu bjuggu þau með for-
eldrum Jóa, en tóku nær alfarið við
búinu er Páll lést. í Dalbæ þóttu
þá miklar byggingar, m.a. var þar
allmikið íbúðarhús. Þar gerðu ungu
hjónin sér dágóða íbúð í risi og í
henni bjuggu þau um árabil. En
brátt var heldur betur tekið til við
að byggja. Reist var fyós fyrir 100
nautgripi, ásamt feiknamiklum hey-
geymslum og öllu tilheyrandi.
Ræktun var aukin og endurbætt.
Árið 1977 var svo ráðist í byggingu
íbúðarhúss og var því lokið, svo og
frágangi öllum, á ótrúlega skömm-
um tíma. Er skemmst frá því að
segja, að hús þetta, bæjarstæði allt
og umhverfí, er eitt hið glæsileg-
asta sem getur að líta í íslenskum
sveitum. Það var eins og dugnaði
og þreki þeirra hjóna væru engin
takmörk sett.
Mörgum vinum og nágrönnum
stóð ekki á sama hve óskaplega Jói
lagði á sig við vinnu, og víst var,
að lítið svaf hann marga vornótt-
ina. Níní voru fljótt falin margs
konar félagsstörf og áttu þau mjög
eftir að aukast, einkum síðustu ár-
in, þegar hún var kjörin í sveitar-
'Stjóm. Starfaði hún um fimm ára
skeið á skrifstofu Hmnamanna-
hrepps. Var hún þar, sem annars
staðar, hvers manns hugljúfi og
reyndi að greiða úr öllum vanda.
Sérstakan áhuga hafði hún þó á
að byggja upp þjónustu ferðafólks,
sveitinni, og vann hún ötullega að
því síðustu árin. Þrátt fyrir annríki
var Níní mikil húsmóðir og heimilið
allt var með miklum glæsibrag. Jói
gaf sér lítinn tíma til félagsstarfa,
en var þó í stjómum félaga bænda,
m.a. einn af fulltrúum sveitarinnar
í Mjólkurfélagi Flóamanna. Enda
þótt Jói væri önnum kafinn, var
hann mjög félagslyndur og naut
þess að gleðjast með vinum sínum.
Gott var til hans að leita, enda var
hann hjálpsamur og greiðvikinn,
verklaginn og úrræðagóður. Bóndi
var hann af lífí og sál, og hafði
hann afurðagott bú. Hann var fast-
ur fyrir í skoðunum, en þó sann-
gjam og viðræðugóður.
Böm þeirra Jóa og Níníar em:
Sigurður Ingi, 25 ára dýralækna-
nemi. Kona hans er Anna Kristjana
Ásmundsdóttir frá Húsavík og eiga
þau eina dóttur, Önnu Rún 4 ára.
Amfríður, 23 ára, hún vinnur við
skrifstofustörf. Páll, 18 ára
menntaskólanemi, og Margrét, 12
ára gömul.
Ekki get ég látið hjá líða að
minnast á starf Níníar sem organ-
ista Hmnakirkju, en því hafði hún
gegnt um skeið og var mjög vax-
andi í því starfi. Veit ég að kórinn
saknar hennar mjög og mín síðasta
minning um hana er, þar sem hún
sat við orgelið, svo glæst og ömgg,
og laðaði fram okkur ljúfustu til-
finningar. En nú hafa allt í einu
skilist leiðir. Þau hafa lagt upp í
ferðina miklu. En hver veit nema
leiðir liggi saman á ný, við sem
eftir stöndum verðum að trúa því.
Fátækleg orð em lítils megnug
til að sefa þann harm, sem að böm-
unum er nú kveðinn, svo og öldmð-
um foreldrum, systkinum og
Qölskyldu allri.
Megi hin ljúfa minning um þau
góðu hjón verða ljós á vegi huggun-
ar. Hafi þau einlæga þökk fyrir
allt sem þau vom okkur öllum. Guð
blessi minningu Hróðnýjar og Jó-
hanns í Dalbæ.
Sigurgeir Sigmundsson,
Grund.
í dag verða til moldar borin heið-
urshjónin Hróðný Sigurðardóttir og
Jóhann Pálsson frá Dalbæ í Hmna-
mannahreppi sem fómst í hörmu-
legu umferðarslysi sl. laugardag.
Heimili þeirra stóð jafnan opið
okkur, bekkjarsystkinum Inga og
Önnu, og þangað komum við oft
og fengum jafnan stórkostlegar
móttökur. Margt var skrafað, enda
tóku þau hjón jafnan virkan þátt í
þjóð- og heimsmálaumræðu og víst
er að þeirra viskubmnnur, sem við
fengum notið alltof stutt, verður
okkur öllum gott veganesti í kom-
andi framtíð. Höfðingsskapur
þeirra og glæsileiki var einstakur
og mun aldrei úr minni líða.
Elsku Ingi, Anna og Nanna Rún,
Amfríður, Páll og Margrét, Guð
gefi ykkur styrk til að sigrast á
þeirri ógn og þeirri sorg sem nú
hefur yfir ykkur dunið.
Minningin lifir að eilífu.
Skólasystkini Inga og
Önnu á Laugarvatni.
Kveðja frá gömlum
kaupamanni
Það var vorið 1970 að ég kom á
Dalbæ í fyrsta skipti. Hróðný eða
Níní, eins og hún var kölluð, tók á
móti mér á þjóðveginum ásamt
Amfríði dóttur sinni á „Lettanum",
sem þau áttu svo lengi. Níní var
frænka mín og tók á móti mér 13
ára stráklingnum eins og móðir.
Þegar heim á Dalbæ kom kynnti
hún mig fyrir Jóhanni bónda sínum,
Sigurði Inga og Páli sonum þeirra
hjóna og Ellu Mæju systur Hróðnýj-
ar. Yngsta bam þeirra, Margrét,
var ekki fædd. Jói og Níní og fjöl-
skylda þeirra áttu síðan eftir að
verða mín önnur fjölskylda næstu
5 sumur.
Níní var glaðleg, glæsileg og
óvenju greind kona. Eftir að hún
lauk Húsmæðraskólanum á Laug-
arvatni með afburða námsárangri,
hóf hún búskap með eiginmanni
sínum að Dalbæ I í Hrunamanna-
hreppi. Þar tókst þeim með fádæma
dugnaði að skapa sér og sínum
paradís á jörðu, í fallegri og búsæld-
arlegri sveit. Þau hjónin ráku býlið
af svo miklum myndarskap að unun
var að fylgjast með. Fyrir 10—15
árum reistu þau stórt og fullkomið
fjós, hlöðu og votheysgryfju.
Skömmu síðar byggðu þau sér stór-
kostlegt einbýlishús.
Níní starfaði mikið að félagsmál-