Morgunblaðið - 05.12.1987, Blaðsíða 67

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1987
67
um. Hún var í kvenfélagi sveitarinn-
ar, var í hreppsnefnd, söng í
kirkjukór og kór Ámessýslu. Hún
var óvenju fjölhæf kona og rak
búið með bónda sínum af mikilli
reisn. Alltaf gat Níní haft veislu-
borð, sama hversu marga og
skyndilega gesti bar að garði. Þá
var oft glatt á hjalla og mikið spjall-
að. Ég og Guðbrandur bróðir minn
töluðum oft um kökumar hennar
Níníar og við hana er kennd uppá-
haldstertan okkar, Níníardraumur.
Níní hugsaði alltaf um okkur
kaupamennina eins og sín eigin
böm og vildi okkur aðeins það
besta.
Á Dalbæ lærði maður að vinna
og hafa ánægju af því. Jóhann H.
Pálsson var einstakur maður. Hann
var rúmlega meðalmaður á hæð,
ljósbirkinn og heljarmenni að burð-
um. Ég man hvað við kaupamenn-
imir litum upp til hans vegna þess
hve skapgóður og hve sterkur hann
var. Hann smitaði frá sér vinnugleð-
inni, vildi ganga vasklega til verks
og oft var vinnudagurinn langur.
Ég minnist vomóttanna. Þá var
eins og Jói þyrfti aldrei að sofa.
Hann vakti yfir ánum og var svo
byrjaður að mjólka kl. 8 á morgn-
ana, oft svefnlaus eða svo til. Ég
minnist fagurra sumamóttanna inn
með Fjalli eða niðri á Gili við að
bera á túnin og klukkan orðin 2
eftir miðnættið og hann sendi mig
heim á Dalbæ í bólið en hélt svo
áfram að vinna sjálfur og vakti
mann svo upp með bros á vör að
morgni. Þrek hans var ótrúlegt og
það var ekki allt, því hann hafði
þá bestu sál sem ég hef á ævi minni
kynnst. Sem dæmi um mannkosti
Jóhanns þá minnist ég eins at-
burðar. Það hafði verið dögg á
grasinu og ég var á stórri dráttar-
vél sem Jarðræktarfélag Hruna-
manna átti og var Jóhann að tengja
drifskaft dráttarvélarinnar við hey-
blásara er skyndilega kúplingsped-
alinn rann undan votum strigaskó-
sóla mínum og þetta ferlíki sem var
í bakkgír, hentist aftur á bak og
skall í blásarann. Ef Jóhanni hefði
ekki tekist að kippa höndunum að
sér hefði hans framtíð sem bónda
verið lokið. Auðvitað bjóst ég við
að hann yrði reiður þarna — annað
væri ómannlegt. En þegar ég leit
á hann skein aðeins alvara og eins
og hryggð úr augum hans. Það kom
smáþögn, síðan klappaði hann mér
á öxlina og sagði sem svo að það
væri aldrei of varlega farið. Þannig
var Jói, alltaf rólegur hvað sem á
dundi. Annað dæmi sem eldri
kaupamenn, Pétur Hjaltesteð, Guð-
mundur Osvaldsson og Gísli
Antonsson, sögðu mér: Þeir voru
éinhveiju sinni að henda mjaltastól
í hvern annan þegar einn stóllinn
skall í höfðinu á Jóa sem bara
brosti og hélt áfram að mjólka.
Aldrei skammaði hann okkur
kaupamennina, þrátt fyrir ýmis
strákapör og hrekki svona eins og
gengur og gerist hjá ungum
lífsglöðum unglingum. Við dáðumst
að visku hans, kröftum og stóísku
ró sem alltaf var yflr honum, hvað
sem á dundi.
Ég minnist kvöldmjaltanna, þeg-
ar Jói kveikti sér í pípu og enn get
ég fundið hvemig pípulyktin bland-
aðist fjósalyktinni og það færðist
værð yfír mann eftir langan en
gefandi vinnudag. Þá vorum við að
vinna okkur niður og notuðum
tímann til að ræða landsins gagn
og nauðsynjar. Jói fylgdist vel með
stjómmálum og fréttum og oft not-
uðum við mjaltatímann til heim-
spekilegra hugleiðinga eða
Skipulögðum framtíðina.
Ég minnist 17. júní í Félags-
heimili Hrunamanna og Jói svitnaði
í jakkafötunum sem hann var í til
hátíðarbrigða. Þau áttu ekki við
hann. Skömmu síðar þegar heim
kom og hann var kominn í gallabux-
umar og vinnuskyrtuna, þó napurt
væri, byijuðum við að bera á tún
í fallegri kvöldsól. Þá færðist bros
og gleði yfír Jóa. Hann naut þess
að vinna og vera bóndi.
Ég minnist rigningardaganna
sem Jói nýtti gjaman inni í geymslu
við viðgerðir á héyvinnuvélum eða
til að ditta að einu og öðru. Ég
man eftir öllum skrúfunum og bolt-
unum og smurolíubomum höndum
hans sem allt lék svo í. Ef varahlut-
ir voru ekki til, voru þeir bara
smíðaðir.
Jói var bóndi af Guðs náð. Hann
unni dýrum. Hann ræktaði land sitt
af kostgæfni. Hann var harðdugleg-
ur til allra verka og gat allt. Ekki
síst var hann góður faðir barna
sinna og eiginmaður konu sinnar.
Hann var fullkomin fyrirmynd. Ég
sagði stundum við kunningja mína
og skyldmenni að Jói væri besti
maður sem ég hefði á ævi minni
kynnst. Ég hafði meira að segja
haft það á orði einu sinni við hann
sjálfan að ég skyldi skrifa minning-
argrein um hann. En mikið vildi ég
að til þess hefði aldrei þurft að
koma.
Ég fékk notið Jóa og Níní í fimm
sumur. Þessi tími var mér, ungl-
ingnum á viðkvæmum þroskaaldri,
ómetanlegur og mikilvægur tími og
hann er einn sá besti sem ég hef
upplifað. Þökk sé þeim.
Órlög sín veit enginn fyrir. Kallið
getur komið fyrirvaralaust. Það
kom alltof snemma fyrir Jóa og
Níní. Þau voru tekin frá okkur þeg-
ar þau stóðu á hátindi lífs síns.
Búin að byggja upp paradís á jörðu
að Dalbæ í Hrunamannahreppi og
ala upp Qögur mannkosta böm.
Söknuðurinn og sorgin er ólýsandi
og allra mest er hún fyrir nánustu
ættingja, börnin þeirra, Margréti
12 ára, Pál 18 ára, Amfríði 23 ára
og Sigurð Inga 25 ára. Guð styrki
þau og aðra aðstandendur í þeirra
miklu sorg. En það er huggun harmi
gegn að Jói og Níní vom hamingju-
söm hjón sem áttu yndisleg ár
saman með bömum sínum, skyld-
mennum og vinum. Og við hin sem
eftir lifum skulum taka þau til fyrir-
myndar. Falleg minning þeirra mun
lifa um ókomna framtíð.
Þorkell Sigurðsson
Þegar okkur var færð sú sorgar-
fregn að Níní og Jói væm horfín,
var eins og allt yrði hljótt, allt svo
tilgangslaust og einskisvert. En við
þessari stóm spumingu fáum við
aldrei svar. Af hveiju er tíminn
kominn einmitt núna, en ekki
seinna, svo óskiljanlega ótímabær.
Við eigum bjartar og ljúfar minn-
ingar um samvem okkar síðastliðin
25 ár. Alltaf þegar hópurinn hittist
lifðum við í okkar heimi, glöð og
áhyggjulaus og þar bar aldrei
skugga á. Það vom eins og óskráð
lög að þegar eitthvað var um að
vera þá héldum við hópinn, þar
þurfti engin orð um.
Sæti vina okkar verða aldrei
fyllt. Við eigum minningar um góða
vini og félaga sem við mnum geyma
sem dýrmætan fjársjóð. Þó að leið-
ir skilji um sinn þá emm við þess
fullviss að þegar okkar tími kemur
þá taka þau á móti okkur, glöð og
hress að vanda, og með þeirri hlýju
og því ljúfa viðmóti sem þeim einum
var gefíð og þá tökum við upp þráð-
inn þar sem frá var horfíð. En nú
verður okkur að nægja að fylgja
Níní og Jóa í huganum frá björtum
ævidegi til annars bjartari og biðj-
um þess að góður Guð styðji og
styrki bömin þeirra, foreldra og
aðra vandamenn. Friður Guðs fylgi
þeim.
Solla og Geiri,
Inga og Binni,
Gunna og Gúndi,
Sigga og Guggi.
Það var erfitt að vera í fjarlægu
landi þegar harmafregnin barst.
Níní systir og Jói mágur vom látin.
í blóma lífsins, án nokkurs fyrir-
vara em þau hrifin á brott úr
þessum heimi. Eftir stöndum við,
ættingjar og vinir, skiljum ekki til-
ganginn og spyijum, hvers vegna?
Hvers vegna fengum við ekki að
njóta lengur samvista við þau? Var
þeim ætlað annað og meira hlut-
verk annars staðar? Við getum
spurt, en við fáum engin svör.
Á þessari stundu koma fram í
hugann perlur minninganna úr
lífshlaupi Níníar og Jóa. Margs er
að minnast frá liðnum ámm, sem
ekki verður upp talið í þessum fá-
tæklegu orðum. Við áttum svo
margar ánægjustundir með þeim
og krökkunum, sem gott er að
minnast nú. Alltaf var jafn gaman
að koma í Dalbæ og alltaf jafn vel
á móti manni tekið. Stelpurnar okk-
ar hafa verið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að dvelja í sveitinni hjá
Níní og Jóa bæði oft og lengi og
munu búa að því alla tíð. Fyrir það
verðum við ævarandi þakklát.
Níní og Jóa var báðum gefinn
gífurlegur dugnaður og óeigingirni
ásamt heiðarleika og reisn. Hinsta
ferðin þeirra í hreppinn var táknræn
fyrir lífshlaup þeirra. Eftir þung-
búna daga breyttist veðrið þegar
kistur þeirra komu í hlað.
Sveitin skartaði sínu fegursta,
veður var stillt og sól um hérað.
Það var táknrænt fyrir það, að í
lifanda lífí bám þau með sér birtu
og yl hvar sem þau fóm. Sveitin
skartaði sínu fegursta á þessari
stundu fyrir kær böm sín, sem allt-
af hafa auðgað umhverfí sitt, hlúð
að ungum sem öldnum, dýmm og
gróðri og unnið mikið og óeigin-
gjamt starf til að bæta og fegra
mannlífið í þessari fögm sveit.
Að veður var stillt var táknrænt
fyrir það hvernig störfin vom unnin.
Það er erfítt að sjá á bak svo
góðum vinum sem Níní systir og
Jói mágur vom okkur.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
börnin þeirra, tengdadóttur, litlu
Nönnu Rún og mömmu og pabba
í þessari miklu sorg.
Inga og Henry
Síminn hringir og hræðilegar
fréttir berast. Það hefur orðið slys
og í þetta sinn snertir fréttin okk-
ur. Elsku stóra systir og mágur em
tekin frá okkur svo snögglega og
í blóma lífsins.
Margar minningar sækja á hug-
ann. Svo langt sem ég man aftur
var það mér keppikefli að komast
upp í sveit til Níníar og Jóa.
Eftir að maður varð fullorðinn
breyttust hagir manns en alltaf var
jafn gott að koma í Dalbæ og jafn
vel á móti manni tekið. Bara lítið
dæmi, sem situr í huga mér nú.
Þegar ég kom hér og dvaldi sumar-
langt með son minn eins og hálfs
árs með mér gengu Níní og Jói úr
rúmi fyrir okkur, því ekki var hægt
að láta litla bamið vera niðri í kjall-
ara.
Elsku Jói, sem hændi öll böm
að sér. Sonur minn fer mikils á
mis að fá ekki að kynnast þeim
betur, og Nanna litla Rún, sem fékk
að hafa ömmu og afa alltof stutt.
Elsku Ingi, Arnfríður, Páll og
Margrét, það em ekki til orð. Og
elsku mamma og pabbi, þið hafíð
mikið misst.
Guð styrki ykkur öll og styðji á
þessari sorgarstund.
Systir og fjölskylda
gXO^'
w&
VELDU
®TDK
ÞEGARÞÚ VILT
HAFA ALLT Á
HREINU
LeÖurklœddir hvíldarstólar.
Tilboösverð kr. 23.000,- stgr.
Nýjarsendingarafsófasettum oghomsójiim.
Hagstættverð.
Opiðídagtílkl.4.
VALHÚSGÖGN
Ármúla 8, sámar 82275 - 685575.
JÓN DAN
19-ÁRIÐEFTIRSPÖNSKUVEIKINA
Saga byggð á
raunverulegum
atburÖum,
í senn
harmsöguleg
og kímin.
„Dýrðleg bók um
merkilega konu, hrífandi
lýsingar á börnum og fullorðnum,
sveitalífi og sveitabrag fyrir sjötíu
árum“.
BOKAUTGAFAN KEILIR