Morgunblaðið - 29.10.1988, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 1988
Minning:
Eiríka S.P. Sigur-
hannesdóttir iðjuþjálfí
Fædd 9. júní 1936
Dáin 17. október 1988
Eitt af því besta sem fyrir mann
kemur í lífinu er að kynnast fólki
sem manni fer að þykja vænt um
vegna eðliskosta þess.
Þær manneskjur hafa til að bera
þá eiginleika að kalla fram það
besta í okkar eigin fari og gera
okkur betri menn þá stundina með
nærveru sinni einni saman.
Návist þeirra fylgja einhveijir
töfrar kátínu og gleði, sem á ekk-
ert skylt við sýndarmennsku og
látalæti, heldur hressileika og sak-
lausa glettni en stundum allt eftir
blæbrigðum stundarinnar.
Eirika var ein af þessum mann-
eskjum. Ævinlega var hún að gera
eitthvað skemmtilegt eða nýstár-
legt, enda hæfileikarík á mörgum
sviðum og skapandi í starfi, ötul
og ósérhlífin.
Því var ætíð tilhlökkun að hitta
hana.
I dagsins önn líður tíminn eins
og örskot, viðfangsefni líðandi
stundar virðast ein skipta máli
hverju sinni, en þegar litið er til
baka verður flest gleymskunni að
bráð.
En Eirika mun ekki gleymast,
svo ljóslifandi eru minningarnar um
samverustundir þar sem rædd voru
menningarmál af ýmsu tagi, og
skipst á skoðunum um það sem
efst var á baugi hveiju sinni.
Góð vinkona hefur kvatt þennan
heim. Ég kveð hana með söknuði.
Astvinum hennar votta ég mína
dýpstu samúð.
Ásta M. Eggertsdóttir
í dag er kvödd hinstu kveðju í
Hvanneyrarkirkju í Andakíl Eiríka
P. Sigurhannesdóttir. Leiðir okkar
lágu saman í Kvennaskólanum í
Reykjavík en þar hóf hún nám í
3. bekk haustið 1952.
Við Eiríka vorum nágrannar sem
unglingar en þekktumst ekki nema
af afspum. Mér er það minnisstætt
þegar hún vorkvöld eitt bankaði upp
á heimili mínu og kynnti sig. Erindi
hennar var, eins og hún komst að
orði, „að forvitnast um Kvennaskól-
ann í Reykjavík og námið þar“ en
hún var þá búin að sækja um skóia-
vist þar. Af mínum fundi fór hún
þetta kvöld með upplýsingar um
það efni sem lesið hafði verið í 1.
og 2. bekk auk nokkurra námsbóka
sem hún falaði að láni yfir sumar-
mánuðina. Hafði hún hug á að nýta
þá til að búa sig sem best undir
skólavistina sem hún og gerði eins
og fljótt kom í ljós. Ég rifja upp
hér þessi fyrstu kynni okkar vegna
þess að mér finnst þau lýsa einkenn-
um sem vom svo ríkjandi í skap-
höfn hennar alla tíð en það var
framtakssemi, fróðleiksþorsti og
vilji til að vinna vel.
Eiríka giftist ung Jóni Bergs-
syni, bifreiðasmið. Hann var fæddur
og alinn upp í Danmörku en fluttist
til íslands undir tvítugt ásamt föður
sínum og bróður að móður sinni
látinni. Eignuðust þau þrjá syni,
Berg, tölvunarfræðing, Hafstein,
tæknifræðing, og Agnar Má,
bankastarfsmann. Þegar drengirnir
vom komnir vel af höndum má
segja að kaflaskil hafí orðið í lífi
hennar. Þau hjónin höfðu slitið sam-
vistum og hélt Eiríka heimili með
sonum sínum. Hafði hún er hér var
komið stundað skrifstofustörf með
heimilinu í nokkur ár en í henni
blundaði alltaf löngun til náms og
þegar öldungadeild var stofnuð við
Menntaskólann við Hamrahlíð var
hún í hópi þeirra fyrstu sem þar
innrituðust. Stúdentsprófí lauk hún
svo vorið 1976. Ekki var látið þar
við sitja heldur tók hún sig upp og
hélt til Svíþjóðar með yngsta son-
inn. Dvaldi hún þar í þrjú ár og kom
heim með háskólapróf í iðjuþjálfun
upp á vasann. Á þessum ámm gift-
ist hún Magnúsi Eymundssyni en
þau skildu.
Eiríka hóf störf á vinnustofu
Öryrkjabandalags íslands. Hún var
metnaðarfull í starfí sínu. Atvinnu-
sjúkdómar, orsakir þeirra og afleið-
ingar, áttu mjög hug hennar. Hafði
hún oft á orði að fyrirbyggjandi
aðgerðum til varnar þeim væri ekki
nægilega sinnt hér á landi. Veit ég
að það var m.a. ástæða þess að
fyrir þremur ámm gerðist húri
kennari við Iðnskólann í Reykjavík.
Fór hún þar inn á hin ýmsu verk-
stæði skólans og leiðbeindi um
vinnustellingar, líkamsbeitingu o.fl.
Kennsla átti vel við Eiríku, þar
nutu sín vel stjómsemi hennar og
skipulagsgáfur. Tvo undanfama
vetur stundaði hún nám, jafnhliða
starfi, í uppeldis- og kennslufræð-
um við Kennaraháskóla íslands og
útskrifaðist þaðan með kennslurétt-
indi sl. vor.
Ég get ekki ætternis Eiríku í
þessum skrifum þar sem ég veit
að því em gerð skil af öðmm. Hef
ég kosið að stikla á stóm um
starfsævi hennar því mér finnst hún
sýna að þar sem Eiríka fór var
engin hversdagsmanneskja. Það er
með ólíkindum hversu miklu hún
fékk áorkað, sérstaklega þegar þess
er gætt að hún bjó við skerta heilsu.
Um það vissu þeir einir sem þekktu
hana náið enda andstætt skaphöfn
hennar að bera slíkt á torg.
Það var samheldinn hópur sem
útskrifaðist úr Kvennaskólanum í
Reykjavík, 4. bekk C, vorið 1954.
Mótast höfðu vináttubönd sem vara
fram á þennan dag. Eiríka var um
margt þroskaðri og sjálfstæðari en
við skólasystur hennar þegar hún
kom í skólann. Hún kom inn ári
eldri, hafði eftir unglingapróf, sem
í þá daga var tekið að loknum
tveimur ámm í gagnfræðaskóla,
farið út á vinnumarkaðinn í þeim
tilgangi að afla sér fjár til frekari
skólagöngu. Við bekkjarsystur
Eiríku eigum um hana ógleyman-
legar minningar. Ég mæli fyrir
munn þeirra þegar henni em þakk-
aðar allar samvemstundimar í
skóla, á heimili hennar sem og utan
þess. Við getum sagt með sanni að
oft reif hún okkur upp úr hvers-
dagsleikanum. Alltaf var eitthvað
að gerast hjá henni, alltaf var hún
að takast á við stórvirki. Það var
tilhlökkunarefni að eiga von á að
hitta hana. Hún var lifandi persónu-
leiki og áhugasvið hennar mörg.
Frásagnargleði var henni í blóð
borin oftast blandin léttri kímni.
Persónulega þakka ég henni órofa
vináttu og tryggð í minn garð og
minna frá okkar fyrstu kynnum.
Fyrir nokkmm ámm stofnaði
Eiríka heimili með Hauki Engil-
bertssyni, bónda að Vatnsenda í
Skorradal, og áttu þau saman ham-
ingjurík ár. Mikill harmur er við lát
hennar. Hauki, sonum hennar,
systmm og öðmm ástvinum em
sendar einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Eiríku.
Elín Skarphéðinsdóttir
Vinkona mín Eiríka Sigurhann-
esdóttir verður kvödd í dag frá
H vanney rarkirkj u.
Fyrstu kynni okkar vom þegar
Eiríka bað mig fyrir son sinn, Agn-
ar, í leikskólann í Tjarnarborg. Hún
vann þá í Norræna húsinu, á elli-
heimili og víðar til að ná endum
saman með drengjunum sínum.
Nokkm síðar heimsótti ég hana,
þá var hún nýflutt í nýja íbúð í
Rjúpufelli og var mjög ánægð að
hafa náð þeim áfanga að vera kom-
in í eigið húsnæði eftir erfið ár á
leigumarkaði. Og var hún ákveðin
að halda heimili sínu saman.
Fundum okkar bar saman enn á
ný í Öldungadeild Menntaskólans í
Hamrahlíð' Ekki var kraftur og
dugnaður Eiríku síðri þar. Við
fylgdumst að og var seigla hennar
ótrúleg — hún hafði ekki svo góða
aðstöðu eða frjálsræði eins og
margir þeir, sem vom með okkur í
námi. Én hún lauk stúdentsprófi
og var ákveðin að halda námi
áfram.
Störf hennar og nám við snyrti-
fræði em ekki gleymd, enda sýndi
hún vandvirkni þar sem annars
staðar.
Leiðir okkar lágu aftur saman
er hún var í námi í iðjuþjálfun í
Jönköping og ég í félagsvísindum
í Stokkhólmi. Húnn gekk að venju
ákveðin til verks allt fram yfir
námslok og þar með komin með
þetta prófið. Hún var með yngsta
soninn með sér og sem oft áður í
lífí hennar hafa erfíðleikamir verið
miklir. Aldrei heyrði ég hana tala
um námsleiða — en aftur á móti
var hún uppfull af áhuga á námi
sínu og framtíðarhorfum heima.
Við vomm hvomgar kornungar, en
áhugasamar og bjartsýnar á það,
sem við vomm að gera. Eiríka kom
heim að loknu námi og hóf störf
að nýju á mörgum vígstöðvum að
venju. Síðast var hún farin að kenna
í Iðnskólanum og lauk þá einu próf-
inu enn, réttindaprófi frá Kennara-
háskóla íslands.
Við hittumst oft og alltaf var
jafn hressandi að tala við hana og
gátum við alltaf glaðst saman er
við minnumst námsára okkar, sem
Jón Þórðarson,
Selfossi — Minning
Fæddur 9. nóvember 1942
Dáinn 23. október 1988
Jón Þórðarson var fæddur á Sól-
bakka í Villingaholtshreppi, en þar
bjuggu foreldrar hans, Þórður
Kristinn Jónsson frá Syðri-Gróf og
Vigdís Kistjánsdóttir frá Forsæti
þar í sveit. Rannveigu áttu þau hjón
annað bama. Þegar Jón var 12 ára
fluttist ljölskyldan að Selfossi og
bjó þar síðan.
Kona Jóns var Gróa Sigurbjörns-
dóttir frá Eyrarbakka, en þau slitu
samvistum. Böm þeirra em Jakob-
ína Lind, f. 1974, og Þórður Krist-
inn, f. 1979.
Jón lauk námi við Iðnskólann á
Selfossi 1961 og varð meistari í
húsasmíði og húsgagnasmíði. Alla
tíð síðan vann hann að þeim störfum
og rak með föður sínum trésmíða-
verkstæði hér á Selfossi. Þó varð
þetta ekki aðalstarf Jóns, því að
árið 1976 var hann kallaður til
kennslu við iðnskólann hér og varð
kennslan hans aðalstarf síðan. Til
marks um traust það er Jón ævin-
lega naut má nefna, að í forföllum
skólastjóra, Bjama heitins Pálsson-
ar, fékk hann Jón nýútskrifaðan
úr skólanum til þess að gegna
teiknikennslu fyrir sig um skeið.
Þegar iðnskólinn varð að íjölbrauta-
skóla árið 1981 varð Jón einn af
föstum kennumm hans og starfaði
hér við mikinn orðstír til dauða-
dags. Nú er þar skarð fyrir skildi.
Jón var af ættum þjóðhagasmiða.
í Villingaholtshreppi em nokkrir
bæir þar sem búið hafa mann fram
af manni fágætlega hagir menn,
bæði á tré og jám, og oft upp-
fínningamenn að auki. Faðir Jóns,
þórður á Sólbakka, svo og Forsætis-
bræður, móðurbræður Jóns, og syn-
ir þeirra em landsfrægir smiðir og
hugvitsmenn á tré, jám, kopar, silf-
ur, gull, rokka, orgel og nú síðast
vindmyllur. Við hné föður síns hóf
Jón galdur rennibekkjarins í þann
mund hann fékk, fyrir æsku sakir,
hamri lyft. Á þeim bæjum vom
bömin ekki hrakin frá hinum flókna
búnaði á verkstæðum feðranna,
enda máttu kennarar þeirra síðar
af þeim læra, hvort sem var í
smíðum bamaskólans eða enn
meira smíðum iðnskólans. Jón var
enginn eftirbátur frænda sinna og
forfeðra. Hann kenndi smíðar og
teikningu, bæði grunnteikningu og
fagteikningu. Alveg gilti einu hvort
viðfangsefnið var trésmíði, múrverk
eða raflagnir. Alls staðar viðhafði
hann hina einu sönnu kröfu hins
góða kennara: Hið fullkomna verk,
ekkert minna. Þetta kostaði reynd-
ar oft yfirlegur og vökur, má vera
að Jón hafi stundum gengið of
nærri sér í þeim efnum, enda mikil
geðshræring jafnan tengd sterkri
viðleitni til fullkomnunar. Hin mis-
kunnarlausa krafa listarinnar var
honum ofar öllu, hvað sem verald-
legu endurgjaldi leið, enda var hann
listamaður að skapferli, dulur, djúp-
ur, hlýr, glettinn, viðkvæmur.
Sumir söngvarar eru sagðir hafa
til að bera hið absólúta tóneyra. Jón
átti hið fullkomna smiðsauga. Þeg-
ar skóla vorum var, fyrir nokkrum
árum, reist hús til viðbótar, undar-
lega hymt og skásneitt, bar svo við
þegar vesturgaflinn birtist upp-
steyptur, reyndar bæði skáhallur
og skakkstæður eins og til stóð, að
Jóni varð ekið framhjá við annan
mann. Jón gjóaði augum að gafli,
stöðvaði bílinn og sagði: Hliðar-
hallinn á gaflinum þeim arna er nú
ekki alveg réttur. Félagi hans,
byggingatæknifræðingur, sá ekkert
athugavert við gaflinn en kannaði
samt málið í forvitnisskyni. Hönn-
unarverkfræðingar, mælingamenn
og aðrið tæknimenn byggingunni
viðkomandi sáu heldur ekki né vissu
neitt athugavert við gaflinn þann.
En þegar leggja skyldi að honum
raftana stóru kom í ljós, öllum til
undrunar nema Jóni, að höggva
þurfti ofan af gaflinum rönd, sem
vár 4 tommur á hæð í annan end-
ann og fór niður í ekkert í hinn
endann. Til em augu og augu.
Fleiri sögur þessari líkar mætti
segja, hvemig hann t.d. smíðaði á
augabragði járnfestingu smáa á
myndvarpatjöldin nýju, sem dönsk-
um framleiðendum þeirra hafði
aldrei tekist að festa almennilega
og þægilega við vegginn, þannig
að hallinn héldist réttur og tjaldið
þó stöðugt. Enginn endir er á hans
fallegu verkum, nema nú þessi.
Jón er fallinn langt fyrir aldur
fram. Harmur er að oss kveðinn,
samstarfsfólki hans, við þökkum
honum fyrir allt og allt. Megi minn-
ing um góðan dreng sefa þunga
sorg foreldra, systur, barna og að-
standenda allra. I nafni Fjölbrauta-
skóla Suðurlands tjái ég þeim sam-
úð okkar hugheila.
Þór Vigfússon
vom svo ólík flestra annarra, en
heillandi og gefandi.
Þessi upptalning lýsir vinkonu
minni Eiríku á ámm, er hún þrátt
fyrir margvíslega erfiðleika braust
til náms og starfa og lýsir lífsorku
hennar og bjartsýni.
Ég þakka henni samfylgdina,
vináttuna og sameiginlegar gleði-
stundir. Sendi eiginmanni, sonum
og öðmm nákomnum innilega sam-
úðarkveðju mína.
Elín Torfadóttir
Ég varð harmi slegin er ég frétti
um lát vinkonu minnar, Eiríku. Við
kynntumst fyrir sex ámm, þegar
ég flutti aftur til íslands.
Það vom sameiginleg áhugamál
okkar um vinnuvernd, sem gerðu
það að við byrjuðum að halda fyrir-
lestra saman og kenna réttar starfs-
stellingar á vinnustöðum og í félög-
um. Hún Eiríka var alltaf svo hress
og skemmtileg og gaman að vinna
með henni. Hún átti líka sínar erf-
iðu stundir og þjáðist hún í mörg
ár af asma.
Eiríku var margt til lista lagt,
heimili hennar bar vott um það, hún
var einstaklega smekkleg og hafði
gaman af fallegum málverkum og
listmunum. Eiríka bjó lengi í Torfu-
fellinu, en eftir að hún kynntist
Hauki Engilbertssyni bónda á
Vatnsenda í Skorradal, þá bjó hún
hjá honum á sumrin og um helgar.
Saman keyptu þau hús í Mosfellsbæ
og þar bjó Éiríka á vetuma, því hún
kenndi m.a. atvinnuheilsufræði við
Iðnskólann í Reykjavík. Eiríka var
alltaf jafn glæsileg, við vinnu sem
iðjuþjálfun eða snyrtifræðingur eða
þegar hún var að taka á móti lömb-
unum í sveitinni og hlúa að þeim,
alltaf geislaði af henni. Hún gekk
í öll störf í sveitinni og tók á móti
gestum með myndarskap og alltaf
var jafn gaman að heimsækja hana.
Eiríka hafði yndi af ferðalögum
jafnt erlendis og á Islandi. Hún
kunni að meta íslenska náttúru og
naut þess að afla sér meiri vitn-
eskju um hana.
Það er mikill söknuður við frá-
fall Eiríku. Ég sendi Hauki og son-
um hennar innilegar samúðarkveðj-
ur. Hvíl þú í friði.
Guðrún Hafsteinsdóttir
í dag fer fram frá Hvanneyrar-
kirkju í Borgarfirði útför æskuvin-
konu minnar Eiríku.
Eiríka Steinunn Petersen Sigur-
hannesdóttir hét hún fullu nafni og
var yngst fjögurra dætra hjónanna
Ingibjargar Guðmundsdóttur og
Sigurhannesar Petersen, er lést
þegar Eiríka var aðeins nokkurra
vikna gömul. Seinni maður Ingi-
bjargar var Elíseus Jónsson og áttu
Þegar við horfum á skóginn, þá
tökum við sjaldan eftir einstökum
tijám, en við sjáum strax ef eitt
þeirra hverfur og söknum þess.
Góður vinur og samstarfsmaður,
Jón Þórðarson, var skyndilega
burtu kallaður að kvöldi 23. október
sl. Við sem höfum starfað með hon-
um við Fjölbrautaskóla Suðurlands,
hvort sem er lengur eða skemur,
þökkum honum samfylgdina.
Fimm úr okkar hópi hófu ásamt
Jóni svokallað réttindanám sl.
haust. Allir kviðu þessu námi og
Jón ekki síður, en þegar til kom
og námið var hafið — en það er
stundað samhliða kennslustörfum
— kom það á daginn að Jón var
orðinn einhver sá áhugasamasti i
hópnum og varð fljótt ljós hve dýr-
mætt var að hafa hann með í ráðum
í náminu, sem byggist mikið á hóp-
vinnu.
Við minnumst Jóns sem hægláts
manns og trausts félaga. Hann var
dulur og hafði ekki mörg orð um
eigið ágæti né handaverk. Um góða
handverksmenn er gjaman sagt að
þeir séu laghentir og smiðir góðir.
Jón Þórðarson var meira en það —
hann var völundur, þjóðhagi, því
allt lék í höndum hans. Kennslu-
störf slíkra manna eru ómetanleg
þeim sem fá að njóta, og skarðið
vandfyllt.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við Jón.
Aðstandenum hans vottum við'
okkar dýpstu samúð. Megi minning-
in um hann vera þeim styrkur.
Samstarfsfólk