Morgunblaðið - 21.01.1990, Blaðsíða 32

88 Oe<M HAÚHAl JS HU0AQUM'/U3 nADi/m/iMiM QIQAJ8MU0H0M
82 " --------------------------------- ------- -MORGUNBLA-ÐIÐ- SUNNUBAGUR- 21: -JANUAR 1990 -.
DRAUML'RINN
RÆTnST
Þrjátíu ár lióu áóur en Gunnlaug Hanna
Ragnarsdóttir lét eftir sér aógefa útplötu
eftir Árna Matthíasson
DRAUMURINN UM að verða
Éræg söngkona eða frægur
söngvari blundar í mörgum, en
fæstir láta þann draum rætast.
Fyrir stuttu kom út geisladisk-
ur i Danmörku með íslenskri
söngkonu, Gunnlaugu Hönnu
Ragnarsdóttur, sem gekk með
söngkonudrauminn í þrjátíu ár
áður en hann varð að veru-
leika.
Gunnlaug, sem kölluð
er Gullí, fæddist
1949 á Akureyri, en
foreldrar hennar
voru Ragnar Sig-
urðsson frá Syðrihól í Eyjafirði
og Kristín Mikaelsdóttir, sem nú
er látin. Tónlistaráhugi var mikill
á heimilinu, móðir hennar lék á
píanó og faðir hennar söng. „Allt-
af þegar fjölskyldan kom saman
var sungið og ég var í kór frá því
ég var smástelpa og fór að dreyma
um að verða söngkona."
Gullí ólst upp á Akureyri og
gekk þar í gagnfræðaskóla. 1969
fór hún á lýðháskóla í Noregi og
vann þar stuttan tíma. „í Noregi
kom ég mér strax í kór á staðnum
og myndaði sönghóp með íslensk-
um stúlkum sem voru í skólan-
um.“ Hún kom heim til Akureyrar
aftur 1970 og fór þá um haustið
í húsmæðraskóla á ísafirði. Þar
kom hún sér í kór á fyrsta degi,
en í mars 1971 réðst hún sem
þema á Gullfoss og var þar fram
á haust. Á Gullfossi kynntist Gullí
manni sínum tilvonandi, Gísla
Guðjónssyni, sem þar var háseti.
Hanp fór í Stýrimannaskólann um
haustið, þau settust að í Reykjavík
og Gullí fór að vinna, fyrst hjá
Gefjun og síðar hjá Skipadeild
SÍS. „Mér leiddist í Reykjavík, ég
þoldi ekki rigninguna; hún fór svo
í taugamar á mér að ég var við
það að fara yfirum. Eg var vön
því á Akureyri að á vetuma væri
snjór og fallegt veður og svo
væri sól á sumrin, en í Reykjavík
var rigning allt árið.“
Fyrsta barnið fæddist í maí
1972 og Gísli lauk við skólann og
réðst sem stýrimaður hjá Eimskip.
Móðir Gísla er dönsk og hann
hafði lengi langað að reyna fyrir
sér í Danmörku. Veðrið í
Reykjavík og kynni af Danmörku
í siglingum á Gullfossrefldu með
Gullí áhuga á að flytja út og haus-
tið 1975 létu þau verða af því.
„Við byijuðum í Óðinsvéum, en
þar þekktum við engan. Gísli réð
sig á skip og einum og hálfum
mánuði eftir að við komum út fór
hann á sjóinn og ég var ein eftir
í tvo mánuði. Eg var þarna ein
með fjögurra ára barn, símalaus,
bíllaus og vinalaus og ég man hve
ég var hrædd. í því hverfi sem
við bjuggum var mikið af innflytj-
endum og atvinnulausu fólki.
í janúarlok kom skipið sem
Gísli var stýrimaður á til Eng-
lands og ég fór yfir með strákinn
til að hitta hann. Svo fékk ég leyfi
til að fara með í þriggja mánaða
45 dagar á sjó
Þegar hann var eins og hálfs
árs fór ég aftur með í þriggja
mánaða siglingu, nú til S-
Ameríku. Fyrstu dagamir voru
erfiðir, ég gat ekki litið af strák-
unum, en sá yngri var mest í leik-
grind. Eftir því sem þeir vöndust
við var þetta ekkert öðruvísi en
að vera með þá heima.
Þriðja langsiglingin sem ég fór
með Gísla var 1980 og þá til Astr-
alíu. Sú sigling tók sex mánuði
og við fengum frí í skólanum fyr-
ir eldri strákinn, en pabbi hans
sá um að kenna hbnum á leiðinni
til að hann myndi ekki dragast
aftur úr. Við sigldum frá Svend-
borg og í 45 daga án þess að
koma í höfn. Við vorum á stóru
gamaldags skipi, þar sem innrétt-
ingarnar vom úr mahoní og lát-
úni. Gísli var skipstjóri og íbúðin
hans var stór með baði og stórri
stofu og eldhúskrók og drengirnir
höfðu hvor sitt herbergi. Það var
sól og renniblíða alla leiðina og
engum leiddist, en mér hefur
reyndar aldrei leiðst á sjó. Við
spiluðum mikið og horfðum á
kvikmyndir og ég var með gítar-
inn með og söng fyrir börnin.
Við komum til Melbourne um
áramótin og það var einkennileg
Morgunblaðið/Þorkell
Gullí með útgefandanum
danska og Pétri Kristjáns-
syni frá Skífiinni, en Skífan
dreifir piötu Gullíar hér á
landi.
borgar hringdi ég í kór sem ég
fann í símaskránni. Ur kafinu
kom
að það var karlakór, en sá sem
varð fyrir svömm var svo al-
mennilegur að hann gaf mér upp
nafn á kvennakór sem ég gekk í
og er enn í. Það var erfitt að
syngja á dönsku og er enn, en
það gengur.
í framhaldi af kórstarfinu gekk
ég í vísnafélag og byrjaði þar að
syngja ein og leika á gítar. Ég
fékk systur mína, sem bjó hjá
okkur þá, til að syngja með mér
og fór að semja lög, en það var
líka búið að blunda í mér allt frá
barnæsku. Andinn er allt annar í
dag. Ég hefði aldrei getað farið
til einhverra stráka og spurt þá
hvort ég mætti syngja með þeim.
Það er ekki fyrr erv ég er orðin
þrítug sem ég fer að syngja ein
þó mig hafi Iangað allt frá því ég
var átta ára.
Með tímanum fór ég að syngja
með tveimur strákum og Olafur
Laufdal bauð okkur heim til ís-
Iands í viku fyrir nokkmm ámm
til að syngja á Borginni og í Holly-
wood. Það var mjög gaman.
Hljóðverstímar í
afinælisgjöf
Lögin velta upp úr mér og eft-
ir því sem ég samdi fleiri lög lang-
aði mig meira og meira til að
gefa út plötu. Ég tók þátt i dægur-
lagakeppni í Rodkobing á Langa-
landi og sendi inn tvö lög. Þau
komust í úrslit og tíu efstu lögin
voru gefin út á kassettu sem seld-
ist í nokkur þúsund eintökum.
Þegar ég varð fertug í vor ák-
vað maðurinn minn að tími væri
til kominn að ég léti drauminn
rætast og í afmælisgjöf fékk ég
bankalán til að ég gæti nú farið
í hljóðver og tekið upp lög til að
leggja fyrir útgefendur. Strákarn-
ir voru líka harðir í að rekja á
eftir mér og í vor lét ég verða af
því. Ég leitaði mér síðan að útgef-
Morgunblaðið/Sverrir
anda með upptökurnar og allir
sem ég talaði við vildu gefa þetta
út, en einn bauð áberandi best,
ótakmarkaðan tíma í hljóðveri og
að gefa plötuna út á geisladisk.
Platan kom síðan út seint í nóvem-
ber og hefur selst mjög vel úti á
þessum stutta tíma og verið spiluð
í danska útvarpinu. Sjónvarpið í
Svendborg hringdi í mig og gerði
með mér klukkutíma þátt og sjón-
varpið í Óðinsvéum hringdi líka
og vildi fá mig í beina útsendingu.
Utgefandinn hefur reynst mér
mjög vel og hann bauð mér með-
al annars til íslands til að kynna
plötuna. Hann vill svo að ég geri
aðra plötu á næsta ári, þannig
að þetta er bara byijunin, þó seint
sé af stað farið.
Það er stórkostlegt að koma
heim með plötu í farteskinu, geta
sýnt hana og fengið viðurkenn-
ingu fyrir það sem ég er að gera.
Ég er orðin of gömul fyrir draum-
inn um að slá í gegn og þarf ekki
meira.“
siglingu til Afríku. Sem stýrimað-
ur hafði Gísli mjög lítið herbergi
með þröngri snyrtingu, en strák-
urinn undi sér vel, enda var veður
gott og þegar sunnar var komið
var blankalogn og steikjandi hiti
alla daga. Þessi ferð var ævintýra-
leg. Meðal annars komum við til
Lagos í Nígeríu og þurftum að
biða á ytrihöfninni í 10 daga orð-
in nær matarlaus. Þá var útlitið
ekki gott.
Þegar við komum heim átti
Gísli inni þriggja mánaða frí og
við notuðum það til að kaupa
okkur hús í Svendborg og flytja
þangað. Svendborg er sjómanna-
bær og það var alltaf draumurinn
að búa þar. Þar fæddist svo næsta
bam okkar, strákur, 10. janúar
1977.
tilfinning að koma í land eftir að
hafa verið á sjó samfellt í hálfan
annan mánuð. Það var afar heitt
o g nýársdegi eyddum við á strönd-
inni.
Gísli þurfti að flytja vísinda-
menn og búnað á Suðurskautsl-
andið og við máttum ekki fara
með af því það þótti of áhættu-
samt. Við biðum því í fimm vikur
í Melbourne og höfðum nóg við
að vera, því við vorum í stöðugum
heimsóknum hjá umboðsmönnum
skipafélagsins og konum þeirra.
Frá Melboume sigldum við svo til
Nýja-Sjálands og þaðan sem leið
lá um Panamaskurðinn til Evrópu.
Söngáhuginn var enn til staðar
og þegar við vorum flutt til
Svend-