Morgunblaðið - 21.01.1990, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 1990
Þorgerður Jónsdóttir
Fjalldal — Minning
Fædd 15. maí 1913
Dáin 11. janúar 1990
Þegar ég frétti lát vinkonu
minnar, Þorgerðar Jónsdóttur
Fjalldal,, komu mér í hug orðin,
hvenær fæðist aftur slík kona af
mannkærleika og hlýju sem hún
var?
Orð mín eru ákaflega fátækleg
þá er ég vil minnast jafn óvanalegr-
ar konu. Henni var meðfædd svo
mikil hjartagæska og hógværð, sem
hún ræktaði með sér allan sinn ald-
ur.
Mesta gleði Þorgerðar var að
gleðja aðra. Þau spor hennar eru
ótalin sem hún hljóp, því að létt var
hún í spori, inn á sjúkrahúsin til
að vitja sjúkra skjólstæðinga sinna
þar, til þess að gleðja þá og gefa
þeim eitthvað sem hún hafði með-
ferðis og styrkja þá í baráttunni.
Einnig lá leið hennar inn á elliheim-
ili, þar var hún fundvís á þá, sem
voru einmana og gleymdir, þeir
réttu fram titrandi hendur sínar
þegar þeir sáu hana koma.
Gerður var öllum góð, hún fór
ekki»«í manngreinarálit, allir, sem
til hennar leituðu áttu athvarf hjá
henni, ekki síst börnin.
Hverjum gesti, sem að garði
hennar bar, var fagnað með slíkum
innileik að af bar. Gerður kappkost-
aði að láta gesti sínum líða sem
allra best og ekkert til sparað, henn-
ar umbun var að gesturinn færi
glaður á braut og margur gesturinn
fór frá hennar dyrum með meiri
styrk og gleði en þegar hann kom.
Smáfuglarnir létu heldur ekki á
sér stand’a í garðinum hennar Gerð-
ar þegar hart var á ári, þeir fengu
sitt kom þar. Um blómin í gluggum
sínum fór hún móðurlegum höndum
svo og um allt sem hún snerti á í
umhverfi sínu. Mér fmnst hún Þor-
gerður Jónsdóttir Fjalldal. hafa
Blómastofa
Friðfmm
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Símí 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
ræktað garðinn sinn vel, eins og
best er á kosið.
Ég kveð nú mína kæru vinkonu,
Þorgerði Jónsdóttur Fjalldal, með
þökk fyrir alla sína mikilvægu vin-
áttu og Þorkeli Bjarnasyni og börn-
um þeirra og öðrum vandamönnum,
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Elsa Tómasdóttir
Mér varð ónotalega við, er fregn-
in af andláti Gerðar barst að kvöldi
11. janúar.
Raunar hafði mér verið ljóst, að
tvísýnt hefði verið um líf hennar
um hríð, en hún gekkst undir mjög
erfiða aðgerð skömmu fyrir jólin.
Þegar tilkynning berst um andlát
fjölskylduvinar og velgjörðarmanns
vill hugurinn reíka til fyrri tíma.
Sterk vináttubönd tengdu fjöl-
skyldur okkar saman. Foreldrar
mínir leigðu íbúð af Gerði og manni
hennar, Oddi, um árabil, og voru
samskiptin mikil þá og síðar.
Gerður var einstök að mannkost-
um. Viðmót hennar einkenndist af
tillitssemi og hlýju, sem hún miðl-
aði af örlæti. Hún var ákaflega til-
finningarík kona og hjálpsöm, jafn-
an boðin og búin að rétta hjálpar-
hönd. Hún var mjög trúuð og efað-
ist ekKi um æðra tilverustig.
Gerður mun hafa kennt sjúkdóms
síns um langan tíma, en hún var
fámál um eigin mein og gerði lítið
úr.
Um síðustu páska fermdist dóttir
mín. Var Gerður glöð og hress að
vanda, þegar hún fagnaði þeim
áfanga með okkur ásamt fjölskyldu
sinni. Grunaði mig ekki þá, að svo
mjög væri Iiðið á samferðatíma
okkar.
Gestrisni var Gerði eðlislæg.
Lauk símtölum okkar jafnan þannig
að Gerður færði heimsókn í tal og
kvað ávallt heitt á könnunni. Af
Studioblóm
Þönglabakka 6, Mjódd,
norðan megin við
Kaupstað,
sími 670760
Kransar, krossar,
kistuskreytingar,
samúöarvendir
Sendingarþjónusta
Þ.ÞORGRÍMSSON &C0
mWABMA
PLAST
ÁRMÚLA 16 OG 29, S. 38640
því varð þó alltof sjaldan, sem mér
þykir miður nú.
Gerður öðlaðist mikla hamingju
í lífinu. Hún giftist Oddi Ólafssyni
framkvæmdastjóra. Eignuðust þau
eina dóttur, Ásu Kristínu, fædda
14. apríl 1945. Oddur lést árið 1956
eftir erfið veikindi. Annaðist Gerður
hann heima af mikilli alúð svo lengi
sem henni reyndist unnt.
Mjög kært var með þeim mæðg-
um, Gerði og Ásu, og dvaldist Gerð-
ur oft á heimili Ásu og eiginmanns
hennar, Þorkels Bjarnasonar lækn-
is, einkum í seinni tíð. Barnabörn
Gerðar eru tvö, Oddur Þór og Elísa-
bet Gerður, sem enn dvelst í föður-
húsum.
Ása mín, á þessari sorgarstund
langar mig til þess að vitna í orð
K. Gibran, en hann segir svo um
sorgina í bók sinni Spámaðurinn:
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“ Öll él birtir upp
um síðir.
Gerður er nú horfin til starfa á
æðra tilverustigi og víst er, að
margir munu fagna komu hennar
þar,
Ég vil að lokum þakka Gerði
órofa vináttu og tryggð og ekki
síst þá ræktarsemi, sem hún sýndi
móður minni, þegar líða tók á ævi-
kvöld hennar.
Blessuð sé minning Þorgerðar J.
Fjalldal.
Helga Þorkelsdóttir
Mig langar í örfáum orðum að
minnast tengdamóður minnar, er
Iést í Landspítalanum 11. janúar
síðastliðinn. Hún fór í aðgerð fyrir
þremur vikum, sem reyndist meiri
en búist hafði verið við og eftirleik-
urinn var erfiður. Þegar kallið kom
var það ekki óvænt.
Þorgerður eða Gerður eins og
hún var alltaf kölluð fæddist að
Melgraseyri við ísafjarðardjúp 15.
maí 1913 og voru foreldrar hennar
hjónin Jóna Kristjánsdóttir og Jón
Halldórsson Fjalldal bóndi og
hreppstjóri. Hún átti einn albróður,
Halldór, kaupmann í Keflavík, sem
nú er látinn og hálfbróður, Magn-
ús, menntaskólakennara í
Reykjavík. Auk þess mörg fóstur-
systkini. Jóhann Jóhannsson kenn-
ara á Seyðisfirði, Hallgrím Kristj-
ánsson pípulagningameistara í
Reykjavík, Ingva Jónsson starfs-
mann hjá varnarliðinu og Mark-
úsínu G. Jónsdóttur kennara, sem
dvelur nú á vistheimilinu Blesastöð-
um. Tvö fóstursystkini eru látin,
þ.e. Fanney Jónsdóttir og Signý
Kristjánsdóttir bóndakona að Botni
í Eyjafirði.
Gerður ólst upp á Melgraseyri,
sem var mikið myndarheimili. Þar
var oft gestkvæmt, og sat gesturinn
ávallt í fyrirrúmi. Hún sagði frá því
hvernig stjanað var við gesti á
æskuheimili hennar og sjálf gerði
hún það fram á síðasta dag. Á
Hringbraut voru alltaf til kökur og
ijómi, ef einhver kynni að líta inn,
og þegar hún bauð í kaffi stríddi
ég henni oft á því, að það væri terta
á mann. Á síðustu árum þegar fjöl-
skyldan var hjá henni í mat eða
kaffi var erfitt að fá hana til þess
að setjast sjálfa og fá sér að borða,
þvi hún var á þönum við að sinna
öðrum. „Þetta er starf húsmóður-
innar,“ sagði hún alltaf, en hún
vissi fátt skemmtilegra en að stjana
í kringum fólk og veita því vel.
Eins og algengt var á þessum
tímum var skólaganga Gerðar ekki
löng. Á Melgraseyri var farskóli,
þar sem hún nam almennt barna-
skólanám, en gagnfræðápróf tók
hún frá Menntaskólanum á Akur-
eyri. Auk þess var hún einn vetur
í hússtjórnarskólanum á ísafirði.
Upp úr 1940 flutti hún til
Reykjavíkur og var starfsstúlka hjá
Ingólfskaffi og Iðnó. Þar kynntist
hún manni sínum, Oddi Ólafssyni,
sem var framkvæmdastjóri þessara
fyrirtækja. Hún var seinni kona
hans. Þau eignuðust eina dóttur,
Ásu Kristínu. Fljótlega tók að bera
á veikindum hjá Oddi, sem leiddu
hann loks til dauða 1956. Gerður
hjúkraði honum heima af einstakri
alúð fram á síðustu mánuði. Eftir
lát Odds fór hún að vinna, fyrst í
fiskvinnu en síðar sem símastúlka
hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur ásamt
ýmsum ritarastörfum sem til féllu
með símanum. Sem símastúlka
hafði hún aðsetur í afgreiðslu skrif-
stofunnar og kynntist hún mörgu
fólki, sem þangað kom. Henni þótti
ákaflega vænt um sjómennina,
„mínir menn“ sagði hún um þá.
Henni líkaði starfið mjög vel og var
vel liðin af samstarfsfólki og yfir-
mönnum, enda samviskusöm og
ósérhlífin. Á þessum tímum átti
BÚR oft í fjárhagserfiðleikurn en
ekki töpuðu þeir á tímaskrifum
Gerðar. Þegar klukkan var komin
síðdegis fór hún oftast og stimplaði
sig út, en fór síðan aftur inn að
vinna. Þegar ég spurði hana af
hveiju hún væri að þessari vitleysu
svaraði hún, „Æ, ég vinn svo
hægtÁ Framkvæmdastjórinn vissi
af þessu og einhveiju sinni bætti
hann 10 yfirvinnutímum á spjald
Gerðar. Spjaldið kom svo til hennar
Legsteinar Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum. Veitum fúslega upplýsingar og ráðg jöf um gerð og val legsteina.
1 S.HELGASOH HF STEINSMJÐJA SKEMMUVB3I 48SIMI 76677

LEGSTEINAR
Helluhrauni 14, 220 Hafnafjörður,
pósthólf 93, símar 54034 og 652707.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför
SELMU ANTONfUSARDÓTTUR.
Ólafur Stefánsson og börn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför
GUÐBJARGAR KRISTJÖNU GUÐJÓNSDÓTTUR
frá Arnarnúpi.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks Hrafnistu í Reykjavík.
Guðjón Kristjánsson, Sigríður Kristjánsdóttir,
Elís Kristjánsson, Bjarni Kristjánsson,
Björgvin Kristjánsson,
tengdabörn, barnabörn, barnabarnabörn, barnabarnabarnabarn
og aðrir aðstandendur.
til yfirlits og svona til öryggis strok-
aði hún núllið út.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir tæpum 30 árum þegar ég
kynntist einkadóttur hennar og þau
hafa verið náin síðan. Við vorum
henni allt í öllu og barnabörnin
Oddur Þór og Elísabet Gerður voru
sem hennar eigin. Fyrstu árin
bjuggum við á efri hæðinni á Hring-
braut 51. Meðan við bjuggum í
Ameríku kom hún nánast árlega í
heimsókn. Þegar við komum aftur
fórum við fyrst í íbúðina á Hring-
braut sem var ansi lítil, fyrir fjög-
urra manna fjölskyldu. Oddur fékk
þá svefnherbergi ömmu sinnar niðri
en hún svaf sjálf í stofunni. Sam-
gangur milli hæða var því mjög
náinn og Oddur kallaði ömmu sína
iðulega mömmu. Hún var alltaf
boðin og búin til að hjálpa og keyrði
það jafnvel úr hófi. Okkar einu
misklíðar voru, þegar mér blöskraði
hvað hún fórnaði sér fyrir fjölskyld-
una. Hun var henni allt og fyrir
barnabörnin var ekkert of gott. Hún
átti mjög gott með að umgangast
fólk og aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkrum manni. Það versta
sem hún gat sagt um einhvern, var
að hrósa honum ekki.
Gerður var trúuð kona og and-
lega sinnuð og las mikið um andleg
_ efni og þráði að þroskast andlega.
Hún var vel ritfær og átti auðvelt
með að koma saman tækifærisvísu
og á öllum afmælum fengum við,
í tilefni dagsins, vísu með gjöfunum.
Sýndu þær væntumþykju hennar
til viðkomandi.
Að lokum vil ég þakka henni
fyrir samfylgdina. Það er erfitt að
hugsa sér lífið án hennar, en örlög-
in haga því þannig. Allt sitt líf var
hún að hjálpa og gefa öðrum, hún
sjálf þurfti aldrei neitt. Hennar er
sárt saknað, en minningin mun lifa
í bijóstum okkar.
Þorkell Bjarnason
Með örfáum orðum viljum við
minnast fyrrum samstarfskonu
okkar, Þorgerðar Jónsdóttur Fjall-
dal
í nærfellt 30 ár annaðist hún
símavörslu á skrifstofu BÚR, ásamt
því að sjá um margvísleg önnur
störf. Má þar nefna áhafnaskrán-
ingar, en það krafðist mikillar ná-
kvæmni og samviskusemi þegar
skipin voru mörg og mannaskipti
tíð eins og oft var.
Gerða, eins og hún var ávallt
kölluð, lagði mikla alúð við alla
vinnu sem hún innti af hendii Eng-
in stimpilklukka gat fengið hana
til að yfirgefa sinn vinnustað, ef
samviskan bauð að verkefnum
þyrfti að ljúka. Oft sat hún við
skriftir fram á kvöld, þegar erli og
ónæði skiptiborðsins þnnti.
Margur minnist án efa hjálpsemi
Gerðu frá þeim tíma, sem fjarskipti
við skipin voru með öðrum hætti
en nú er. Þá bauð Gerða fjölskyldum
sjómannanna að hringja á heimili
sitt utan venjulegs vinnutíma, virka
daga sem helga, og lét þeim í té
allar upplýsingar, sem fyrir hendi
voru um skipin. Gerða bar hag sjó-
manna mjög fyrir brjósti, enda létú
þeir oft í ljós hlýhug sinn til hennar.
Sjálf bar Gerða einlæga um-
hyggju fyrir sínum vinnustað og
samstarfsfólki öllu. Jafnvel blómin
á skrifstofunni báru umhyggjusemi
hennar fagurt vitni.
Gerða var vel gefin kona, sem
las mikið og átti sér fjölmörg
áhugamál. Enda hugði hún gott til
efri áranna, að hafa betri tíma til
að sinna hugðarefnum sínum.
Ekki fór það leynt, þeim sem
unnu með Gerðu, að samband henrt-
ar við dótturina Ásu og fjölskyldu
hennar var með eindæmum gott.
Átti sú gagnkvæma ástúð að sjálf-
sögðu sinn stóra þátt í jákvæðu
viðhorfi hennar til starfslokanna.
Viljum við votta Ásu og fjölskyldu
hennar sem og aðstandendum öllum
einlæga samúð okkar.
Við minnumst með hlýhug og
þakklæti nettrar og kvikrar konu,
sem mannkærleikurinn og hlýjan
blátt áfram streymdi frá. Minning
hennar mun lifa.
Fyrrum starfsfólk Bæjarútgerð-
ar Reykjavíkur