Morgunblaðið - 12.07.1991, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 1991
*
Olafur Þorsteins-
son — Minning
í dag, föstudag, verður til moldar
borinn Olafur Þorsteinsson. Hann var
fæddur 9. apríl 1945 og dó á gjör-
gæsludeild Borgarspítalans þann 6.
júlí sl. Þó að orð séu fátækleg á
stundu sem þessari og maður skilji
ekki alltaf tilganginn, þegar maður
á besta aldri er hrifinn burt frá fjöl-
skyldu sinni og ætlunarverkum, þá
langar mig samt að minnast Óla með
nokkrum orðum.
Fyrstu kynni mín af honum voru
í byrjun árs 1990, þegar ég hóf störf
í fyrirtæki þeirra hjóna. Fljótlega
varð ég heimilisvinur, þar sem sam-
starf okkar var gott og einnig áttum
við sameiginlegt áhugamál, hesta-
mennskuna. Gátum við oft rætt um
hesta tímunum saman og sagði hann
mér margar skemmtilegar sögur. Óli
hafði alltaf ákveðnar skoðanir á hlut-
unum og lét þær gjaman í ljósi þeg-
ar við átti. Hann hafði mjög gaman
af því að vera innan um fólk og tók
virkan þátt í félagsstarfi t.d. hjá
Hestamannafélaginu Fáki. Að gera
öðrum greiða var eitt af því sem aldr-
ei stóð á og alltaf var hann tilbúinn
að ræða málin og reyna að leysa þau
farsællega, enda bjó hann yfír ótrú-
legri þolinmæði og jafnaðargeði. Óli
var mikill fjölskyldumaður, stóð hann
alltaf þétt við bakið á sínum og hvatti
þau áfram t.d. í sambandi við hest-
ana.
Það varð því öllum mjög mikið
áfall, þegar hann veiktist snögglega
í bytjun apríl sl., þá hófst sú mikla
barátta sem að lokum leiddi hann til
dauða.
Elsku Villa mín, Auðunn, Sæmi,
Oddrún og aðrir aðstandendur, megi
góður Guð vera með ykkur og styrkja
á þessum erfiðu tímum.
Oss héðan klukkur kalla
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér,
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því, sem eilíft er.
(Sb. 1886 - V.Briem)
Bryrya
barnið sitt, en með elsku og kærleik
liðu árin, og er nú svo komið í dag
að margur hefði bugast, en með elju
og dugnaði berst hún frænka mín
áfram með börnin sín ungu.
Elsku Villa okkar, Auðunn, Sæ-
mundur og Oddrún litla, megi Guð
gefa ykkur styrk og fjölskyldum
ykkar, svo og öllum vinum ykkar.
Minning um kærleiksríkan og dugm-
ikinn mann, hún lifir.
Dóra og Siggi,
Laugarvatni.
Glaðir vórum
og þú gladdist með; -
Vórum sjúkir ið sama;
þá kom hönd þín
hjálp að rétta,
fremst sem góður gat.
(Jónas Hallgrímsson)
Með þessu erindi langar okkur
systur að kveðja kæran vin okkar
Óla. Þegar við vorum krakkar var
til siðs að senda krakka í dansskóla.
Þar kynntumst við Óla fyrst.
Nokkrum árum seinna kynntumst
við honum betur, þá var hann einn
af hópnum, hjá eldri systur ásamt
hinum strákunum. Flestir áttu jeppa
en Óli, þeirra stærstur og sterkleg-
astur; hann átti Austin Mini. Eitt er
hvað Óli skemmti okkur stanslaust
með sífelldri óheppni, t.d. þegar hann
sat við borð og krosslagði hnén svo
borðplatan fauk af: Annað er mikil-
vægara; hvemig hann reyndist þegar
eitthvað bjátaði á. Þá var hann vinur
vina sinna.
Þetta voru jjlöðu góðu árin. Við
stofnuðum ferðaklúbb, Mánaklúbb-
inn, sem lifði í svo sem tvö ár. Sumr-
in fóru í ferðalög og á vetuma héld-
um við böll í gamla Golfskálanum,
helst um hveija helgi. Snögglega
vom þessi ár liðin, fólk gift og átti
börn, lífið fór að stillast. Yngri syst-
ir passaði þá gjarnan bamið fyrir
eldri systur með hjálp bestu vinkonu.
Sú vinkona, Villa, varð seinna eigin-
kona Óla. Við finnum til með Villu
á þessari sorgarstund.
Þau eignuðust fjögur börn en urðu
fyrir þeirri þungu sorg að missa elsta
bamið, Steina Pétur, sjö ára af slys-
förum. Þá hefðum við vinir þeirra
viljað gera meir. Við systur minn-
umst hans sem stóra bróður sem
ætíð var reiðubúinn að axla byrðar
með okkur. Við kynntumst því best
þegar móðir okkar dó.
„Þá kom hönd þín hjálp að rétta.“
Við þökkum dýrmæt kynni.
Villa mín, við vottum þér og böm-
um þínum samúð okkar og vonum
að við getum orðið þér betri en eng-
inn.
Hildur og Hrefna
Hauksdætur
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífur hljóðlaust yfir storð,
þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Siprðardóttir frá Hlöðum)
Þessi vísuorð hafa að geyma mik-
inn sannleika, en þó langar mig til
þess að minnast móðurbróður míns
Ólafs Þorsteinssonar í fáeinum orð-
um.
Síðastliðinn laugardag lauk
þriggja mánaða erfiðri sjúkdómslegu
Óla. Þessi tími hefur einnig verið
mjög erfiður fyrir fjölskyldu hans
sem hvað eftir annað þurfti að upp-
lifa vonir sínar um bata hans verða
að engu. Fregn um slíkt áfall kemur
alltaf sem reiðarslag, ekki síst þegar
í hlut á fjölskyldumaður í blóma lífs-
ins. Það er svo erfitt að skilja að
hann sem var svo stór og sterkbyggð-
ur, Óli stóri, eins og hann var stund-
um kallaður, skuli vera dáinn. Fyrir
mér var hann hins vegar Óli frændi,
sem hljóp um allt með mig á há-
hesti, lék við mig og færði mér gjaf-
ir, þegar ég var lítil. Óli var þá enn
í foreldrahúsum og Var ég þar oft
hjá ömmu og afa.
Seinna kynntist hann Vilhelmínu,
sem var hans tryggi förunautur allt
þar til yfir lauk. Þau eignuðust fjög-
ur börn, en misstu elsta barnið, Þor-
stein Pétur af slysförum aðeins sjö
ára gamlan. Saman tókust þau á við
þetta mikla áfall og ég held að sorg-
in hafi fært þau enn nær hvort öðru.
Saman tókst þeim að halda áfram
lífinu og uppeldi sonanna tveggja
Auðuns og Sæmundar, síðar bættist
svo dóttirin Oddrún við. Saman
stofnuðu þau og ráku fyrirtæki og
öll fjölskyldan átti sameiginlegt
áhugamál, sem var hestamennskan.
Börnin hafa öll notið þjálfunar og
leiðsagnar pabba síns í hestamenns-
kunni, eins og komið hefur í Ijós í
góðum árangri þeirra Auðuns og
Sæmundar í ýmsum keppnum, nú
síðast á fjórðungsmótinu á Hellu og
þegar Óli veiktist var hann byijaður
að undirbúa Oddrúnu litlu undir þátt-
töku í fjórðungsmótnu, þótt ekki
gæti orðið af því þessu sinni.
Elsku Villa, Auðunn, Sæmundur
og Oddrún. Þið hafið misst svo mik-
ið, en ég vona að þið eigið eftir að
sækja styrk rminningamar um góð-
an eiginmann og föður.
Ingibjörg Stefánsdóttir
Og því var allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið
og enn ég veit margt hjarta harmi lostið
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega
þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(T.G.)
Það er ekki gott að sætta sig við
það þegar dauðinn kveður dyra hjá
manni í blóma lífsins, hrifsar burt
úr faðmi fjölskyldu sinnar og leggur
til moldar á fáum vikum. Það er með
söknuði og sorg í hjarta sem ég sit
hér og skrifa fáein kveðjuorð til fyrr-
verandi vinnufélaga míns og starfs-
bróður, Ólafs Þorsteinssonar.
Við Ólafur kynntumst þegar við
unnum saman í Landvélum. Það
tókst með okkur góð vinátta. Margt
var spjallað og spekúlerað á þeim
árum og þar á meðal að gaman
væri að setja upp sitt eigið fyrir-
tæki. Og eftir nokkurra ára vinnu í
Landvélum stofnuðum við saman
fyrirtæki, Barka hf., og rákum það
sameiginlega í nokkur ár. En árið
1988 skildu leiðir og ég keypti hans
hlut og hann stofnaði sitt eigið fyr-
irtæki með sinni fjölskyldu. Ólafur
var prúður, hæglátur og heiðarlegur.
Hann vildi hvers manns vanda leysa
ef hann gat. Hann var vinur vina
sinna og gott var að leita til hans.
Alvörumaður var hann þó, enda hafði
lífið farið óblíðum höndum um hann
og hans fjölskyldu, þegar þau misstu
ungan og efnilegan dreng í hræðilegu
slysi. Geta má nærri að það hafi
veikt þrek þeirra, slíkt kemst enginn
aiveg yfir en lærir að lifa með_ því
sem ekki er hægt að breyta. Ólafi
var annt um fjölskyldu sína og vildi
hlúa að henni sem best hann gat.
En örlög manns eru óumflýjanleg.
Ólafur veiktist fyrir mörgum vikum
og þurfti að gangast undir marga
uppskurði og var því lengst af á gjör-
gæslu svo aðeins þeir nánustu gátu
heimsótt hann. Við sem fyrir utan
stóðum vonuðum að hann mundi
sigra í þessari baráttu. En eins og
svo oft áður sigraði dauðinn lífið.
Ólafur kvaddi þennan heim á gjör-
gæslu Borgarspítalans 6. þessa mán-
aðar. Ég þakka honum samstarfíð,
vináttuna og þau ár sem við áttum
samleið. Ég og fjölskylda mín send-
um fjölskyldu hans, öðrum ættingj-
um og vinum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Við biðjum Guð að
blessa þau og gefa styrk í þungri
sorg.
Ég veit ei slíkt en vona þó
að veröld fögur opnist þér
ég fel þig dauðans dul og ró
því djúpi sem er hulið mér.
(Hannes P.)
Kristinn Valdemarsson
' Lífíð er undarlegt, stundum sann-
gjamt en stundum svo hræðilega
ósanngjarnt. Hið síðamefnda er okk-
ur ofarlega í huga nú þegar við kveðj-
um góðan vin okkar, Ólaf Þorsteins-
son, sem lést á Borgarspítalanum
6. júlí eftir 3 mánaða erfíða sjúkra-
legu.
Við vonuðum í lengstu lög að hann
myndi sigrast á veikindum sínum,
en þar rak hvert áfallið annað uns
yfir lauk.
Minningarnar streyma fram í hug-
ann. Óli stóri, eins og við kölluðum
hann stundum, var sannarlega stór
í fleiri en einni merkingu.
Hestamennska var áhugamál Óla
og fjölskyldu hans, og margar
Elskulegur vinur okkar Ólafur
Þorsteinsson er látinn. Hann lést á
gjörgæsludeild Borgarspítalans þann
6. júlí eftir þriggja mánaða hetjulega
baráttu, en hvert áfallið á fætur öðru
varð til þess að hinn sterki og kraftm-
ikli vinur okkar varð að lúta fyrir
hinum æðri máttarvöldum.
Óli fæddist í Reykjavík þann 9.
apríl 1945 og ólst þar upp, hjá foreld-
rum sínum, þeim Guðmundu Lilju
Ólafsdóttur og Þorsteini Péturssyni.
Árið 1974 kvæntist hann kærri
frænku minni Vilhelmínu Þorsteins-
dóttur og eignuðust þau 4 böm,
Þorstein Pétur, fæddur 27. október
1971, en hann lést af slysförum 18.
júlí 1979. Auðun, fæddur 28. mars
1976, Sæmund, fæddur 15. apríl
1978 og Oddrúnu, fædd 14. desem-
ber 1983 og er hún því aðeins 7 ára
gömul.
Óli var mjög félagslyndur og
greiðvikinn og það var nánast sama
um hvað hann var beðinn, alltaf
greiddi hann götu þeirra sem til hans
leituðu. Hestamennska var hans
áhugamál, hann átti góða hesta,
enda vel um þá hugsað. Það var
unun að fylgjast með allri fjölskyld-
unni í hinu nýja hesthúsi þeirra í
Víðidalnum, hvað hann var góður og
þolinmóður við börnin sín, leiðbeindi
þeim og studdi frá því þau voru að
byija að fara með honum í reiðtúra,
einnig studdi hann og hvatti eigin-
konuna í hestamennskunni, og var
því svo komið að fjölskyldan var öll-
um stundum saman sem mögulegt
var í hesthúsinu. Það var til dæmis
síðasta verk Óla laugardaginn 6.
apríl sl. áður en þau hjón héldu af
stað austur að Laugarvatni að að-
stoða drengina sína í hesthúsinu og
hvetja þá til dáða fyrir keppni hjá
Hestamannafélaginu Fáki sem fram
fór þann dag, en hveijum skyldi þá
hafa dottið í hug að þessi heimsókn
þeirra hjóna til okkar lyki með svo
alvarlegum veikindum.
Það er mikill harmur að missa
VINNUÞJARKARNIR AÐ VESTAN
CHEVROLET
PICKUPS-10
Vél 4300 cc,
V6, 160 hö,
rafstýrð bein
Innsprautun.
CHEVROLET PICKUP CK 20 CLUB,
með stœkkuðu húsi.
Vél 6200 cc, V8, 145 hö,dísil, aflstýri,
AM/FM útvarp m/segulbandi, tregðulœsing,
hlífðarpönnur, 4x4 drif, sjálfvirkar fram-
drifslokur, sœti fyrir fjóra auk bílstjóra.
Staðgreiðsluverð kr. 2.420.000.
TIL AFGREIÐSLU STRAX
CHEVROLET
PICKUP R 3500
Vél 6200 cc,
V8, 145 hö,
dísll, 4 dyra,
5-6 manna.
1