Morgunblaðið - 12.07.1991, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 1991
Ingibjörg Olafs-
dóttir - Minning
Fædd 20. janúar 1935
Dáin 6. júlí 1991
Leiðir okkar Ingibjargar, Immu
eins og hún var kölluð, lágu fyrst
saman haustið 1986 er við unnum
saman á Kópavogshæli. Fann ég
strax að hér var sterkur persónu-
leiki á ferð, glaðværð hennar og
hlátur var svo smitandi að allir hrif-
ust með og ég, ókunnug stúlkukind
norðan úr sveitum, fann mig strax
á nýjum vinnustað. Seinna tengdist
ég inn í hennar ijölskyldu og hún
reyndist mér sem önnur móðir, opn-
aði fyrir mér bæði heimili sitt og
hjarta.
Þau Ingibjörg Ólafsdóttir og Árni
Reynir Hálfdanarson voru samstillt
hjón, vinamörg og félagslynd og
áttu þau saman fallegt og hlýlegt
heimili. Ingibjörg var mjög söngelsk
og í góðra vina hópi var lagið tekið
og engin kunni fleiri lög og ljóð en
einmitt hún.
Hún hafði einstakt lag á að koma
fólki í gott skap 'og með sínum
hnyttnu tilsvörum kitlaði hún hlát-
urtaugar margra. Imma var gef-
_3*i.ndi allt sitt líf, þrátt fyrir stórt
heimili vann hún úti og lengi við
ummönnun. Alltaf átti hún ást,
hlýju, blítt bros og kannski smá
hlátur til að gefa. En hún kunni
líka að þiggja. Engum var eins
gaman að gera greiða eða gefa
blóm og þá skipti ekki máli hvort
í vendinum væru ilmandi rósir eða
sóleyjar og fiflar sem barnabörnin
tíndu í garðinum hennar, hugurinn
einn skipti máii.
Þegar ég heimsótti hana á spítal-
ann þar sem hún háði baráttu við
**sjúkdóminn hafði hún jafnan af því
mestar áhyggjur hvort ég væri að
svíkjast um í vinnunni og hver
væri að passa barnið mitt. Þannig
var hún, hugsaði yfirleitt fyrst um
aðra svo sig.
Það er sárt að sjá á bak ástvinum
sínum, ekki síst er þeir hverfa á
braut á besta aldri. En við geymum
öll minningar um hana og miðlum
þeim áfram til ömmubarnanna sem
fengu að njóta hennar alltof stutt.
Drottinn blessi minningu hennar
og styrki alla ástvini til að horfa
fram á veginn.
Guðný Friðriksdóttir
N
í dag kveðjum við hinstu kveðju
hjartkæra æskuvinkonu og klúbb-
systur okkar, Ingibjörgu Ólafsdótt-
ur, Svalbarði 5, Hafnarfirði, sem
lést á Borgarspítalanum 6. júlí sl.
eftir harða baráttu við illvígan sjúk-
dóm.
Imma eins og hún var alltaf köll-
uð, fæddist 20. janúar 1935, dóttir
hjónanna Katrínar Hallgrímsdóttur
og olafs H. Jónssonar kaupmanns
í Hafnarfirði.
Margar minningar leita á hugann
þegar kær vinkona er kvödd hinstu
kveðju. Þá skortir bæði orð og and-
ríki til að tjá þær tilfinningar sem
-^inni fyrir búa. Okkur vinkonum er
óvenju tregt tungu að hræra, svo
kær var hún okkur öllum. Það verð-
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmæl-
is- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust.
Tekið er við greinum á rit-
sljórn blaðsins á 2. hæð í Aðal-
stræti 6, Reykjavík og á skrif-
stofu blaðsins í Hafnarstræti
85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að
greinar verða að berast með
góðum fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði að berast síðdegis á
mánudegi og hliðstætt er með
greinar aðra daga.
Mikil áhersla er á það lögð
að handrit séu vel frá gengin,
vélrituð og með góðu línubili.
ur tómlegt í næsta saumaklúbbi,
þegar hennar stóll verður auður.
Við söknum hennar sárt.
Það var engin lognmolla þar sem
Imma var. Hún var alltaf kát og
skemmtileg, hrókur alls fagnaðar í
vinahópi, spilaði á gítar og söng
og fékk alla til að taka undir. Hún
sá spaugilegu hliðarnar á mönnum
og málefnum, færði það vel í stílinn
og fyrr en varði voru allir farnir
að hlæja. Við þökkum allar ánægju-
stundir á heimili Immu og eigin-
manns hennar Árna Reynis Hálf-
dánarsonar og barna þeirra, Katrín-
ar, Láru, Þórhildar Annie, Jóns
Hálfdáns og Hrafnhildar sem ein
er eftir í foreldrahúsum. Með þakk-
læti kveðjum við góða vinkonu. Eig-
inmanni, börnum, barnabörnum og
öðrum ástvinum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
góður Guð styrkja ykkur öll.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Gústa, Inga, Lolla,
Sigrún og Stína.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr it sama.
En orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getr.
(Hávamál)
Þessi spekiorð Hávamála komu
mér í hug er ég frétti andlát góðrar
vinkonu minnar, Ingibjargar Ólafs-
dóttur, er lést langt um aldur fram
í Borgarspítalanum 6. júlí sl. Mig
langar að kveðja hana með fáeinum
orðum nú, þegar hún er lögð upp
í ferðina miklu til annarra heima.
Ég veit að það væri ekki að hennar
skapi að vera með sorg og sút og
mærðarvellu, það samræmdist ekki
léttu lundinni hennar Immu og lífs-
gleðinni sem geislaði frá henni.
Imma fæddist í Hafnarfirði 20.
janúar 1935. Yngst þriggja barna
sæmdarhjónanna Ólafs H. Jónsson-
ar kaupmanns og eiginkonu hans,
Katrínar Hallgrímsdóttur, er
bjuggu á Hverfisgötu 23B í Hafn-
arfirði. Imma sleit barnsskónum á
Hverfisgötunni í ástríkum faðmi
fjölskyldu sinnar, og einnig á Bala
í Garðahverfi á sumrum, en foreldr-
ar hennar áttu þá jörð og höfðu til
sumardvalar. Imma hefur sagt mér
að bemska sín hafi verið eitt sam-
fellt ævintýri við leik og störf. Er
það mikil gæfa hveijum einstaklingi
að eiga slíkar minningar um æsku-
árin.
Er tímar liðu fram kynntist Imma
ungum vélstjóranema, Árna Reyni
Hálfdánarsyni frá Mosfelli, syni
prestsins sem þá þjónaði í Mosfells-
sveit, séra Hálfdáns Helgasonar og
konu hans, Láru Skúladóttur. Þau
felldu hugi saman og voru gefin
hvort öðru í hjónaband af föður
Árna Reynis 6. mars 1954. Þau
hófu búskap í kjallaranum á Hverf-
isgötu 23B. Reynir gerðist vélstjóri
á togurum og var því langtímum
að heiman. Það voru því fagnaðar-
fundir þegar Reynir kom í land.
Brátt kom að því að fyrsta barn
þeirra fæddist og var það stúlku-
barn, sem skírt var Katrín í höfuð-
ið á ömmu sinni. Þau Imma og
Reynir eignuðust fimm börn til við-
bótar og eru öll á lífi. Þau eru:
Lára, Ólafur Helgi, Þórhildur
Annie, Jón Hálfdán og yngst er
Hrafnhildur, aðeins 15 ára, og er
móðurmissirinn henni sérstaklega
sár.
Það voru gerðar framtíðaráætl-
anir I kjallaranum á Hverfisgöt-
unni, fengin lóð á Hvaleyrarholtinu
og hafist handa um byggingarfram-
kvæmdir. Þá hófust endurnýjuð
kynni okkar Immu og Reynis, því
lóðir okkar lágu saman við Sval-
barðið. Það er gott að eiga ljúfar
endurminningar frá þessum árum,
þegar við vorum ung og til í allt.
Þá var til siðs að nágrannarnir
hjálpuðust að, t.d. við að steypa og
þess háttar og treysti það óneit-
anlega vináttuböndin. Við Helga,
konan mín sáluga, sem ég missti
snögglega fyrir þrettán árum og
var öllum harmdauði, sem henni
kynntust, eignuðumst þá bestu ná-
granna sem við gátum hugsað okk-
ur. Börnin okkar léku sér saman
og var samgangurinn á milli heimil-
anna mikill. Það var alltaf gaman
að skreppa I kaffi til Immu og Reyn-
is og eins að fá þau í heimsókn.
Þá var skrafað og skeggrætt og
ósjaldan gítarinn tekinn fram og
nokkur lög afgreidd með sérstökum
bætti. Já, það er óneitanlega margs
að minnst frá þessum árum.
Ári eftir að Helga dó kom til
mín sem ráðskona Fjóla Guðrún
Aradóttir. Strax urðu þær Fjóla og
Imma góðar vinkonur og féll aldrei
skuggi þar á meðan báðar lifðu.
Samgangur milli heimilanna hélt
áfram sem áður fyrr og margar
samveru- og ánægjustundir áttum
við í sumarbústað austan við Laug-
arvatn og var þá ætíð glatt á hjalla
og Imma hrókur alls fagnaðar og
oftast með gítarinn í farteskinu.
Fyrir þetta allt og miklu fleira vil
ég nú þakka henni Immu minni,
þegar leiðir skilja um sinn. Við Fjóla
söknum hennar ákaflega mikið og
hefðum viljað hafa hana með okkur
miklu lengur. Einnig er söknuður
mikill hjá börnunum mínum. Nafna
hennar Ingibjörg, Þorvaldur, Jó-
hanna, Helgi Már og Finnur kveðja
hana með innilegu þakklæti fyrir
það sem hún var þeim, heilsteypt
og trölltrygg.
Það er erfitt að sætta sig við það
að hún elsku Imma. mín sé ekki
með okkur lengur. Ástríkur eigin-
maður hennar, böm, tengdabörn
og barnabörn standa hnípin eftir
með tár á hvarmi. En minningin
um umhyggjusama eiginkonu, móð-
ur, tengdamóður og elsku ömmu,
jafnframt trausta vinkonu mikils
fjölda vina, þurrkar burt tárin og
framkallar bros, því Immu minni
var einkar lagið að kæta og gleðja
þá sem voru í návist við hana. Mér
kæmi það ekki á óvart að hún Helga
mín og Imma væru farnar að riija
upp gamlar minningar og hlæja
dátt saman eins og þær gerðu svo
oft áður. Megi hinn hæsti höfuð-
smiður leiða hana og blessa á nýjum
leiðum.
Við Pjóla og börnin mín biðjum
algóðan Guð að blessa og styrkja
Árna Reyni, börnin þeirra, tengda-
börn og barnabörn í þeirra miklu
sorg. En bjartar minningar um heil-
steypta konu mun verma hjörtu
okkar allra um ókomin ár.
Jón Már Þorvaldsson
Ingibjörg Ólafsdóttir, tengda-
móðir mín, lést 6. júlí sl. og vil ég
í fáum orðum minnast þessarar
stórbrotnu manneskju, sem ég var
svo lánsamur að kynnast fyrir 17
árum.
Nú þegar ég rifja upp þessi ár
sem liðin eru og læt hugann líða
til þeirra er margs að minnast, t.d.
er ég kom I fyrsta sinni á heimili
þeirra hjóna, Árna Reynis og Immu,
hvað mér var vel tekið og boðinn
velkominn.
Mér er einnig minnisstætt hvað
það var mikil lífsgleði og kraftur
sem fylgdi þeim hjónum og þessi
kraftur fylgdi henni fram á síðasta
dag og ekki skyldi gefið eftir þó
baráttan væri erfið. Heimili þeirra
var öllum opið og var oft mikill
gestagangur.
Tengadamamma var mikil fé-
lagsvera og leið henni best syngj-
andi með gítar við hönd því söngur
var hennar yndi.
Ógleymanlegt er mér hve vel og
kröftuglega hún stjórnaði þrítugs-
afmæli mínu, sem enn er í minnum
haft að tíu árum liðnum. Það kom
heldur engum á óvart er til þekktu,
er hún var fengin til að stýra síð-
ustu árdhátíð starfsfólks Búnaðar-
bankans.
Hún var eftirsótt til vinnu vegna
ósérhlífni og dugnaðar og hélt
áfram að vinna þó þessi sjúkdómur
er síðar dró hana til dauða væri
kominn á það stig að enginn tryði
að hún gæti haldið áfram að vinna.
Slíkur var baráttuhugurinn að
ekki skyldi gefist upp.
Ekki get ég gleymt þeim orðúm
er hún sagði við mig er við fórurh
í síðustu gönguferðina: „Ég lifði þó
lífinu lifandi."
Þannig var tengdamamma, alltaf
hægt að finna eitthvað jákvætt.
Ég vil þakka sjúkrahúspresti og
öllu starfsfólki á 6. hæð lyflækn-
ingadeildar Borgarspítalans, sem
önnuðust tengdamóður mína, fyrir
frábæra umhyggju og natni sem
það sýndi henni og gerði henni lífið
sem þægilegast.
Stefán Jóhannsson
Ingibjörg Ólafsdóttir, Imma,
veitti þeim sem hana þekktu mikið.
Hún hafði einstaka lífsorku og lífs-
gleði sem smitaði út frá sér hvar
sem hún kom. Móðir mín heitin og
Imma voru miklar vinkonur og mik-
ill samgangur á milli heimila okkar,
Svalbarðs 3 og 5. Móðir mín rak
verslun. Þar hittust konur í hverf-
inu. Imma og fleiri vinkonur stopp-
uðu oft og fengu sér kaffi og þá
var spjallað. Imma hafði sterka
persónu, talaði skýrt og oft var
hlegið.
Hvaleyrarholtið var byggt um
1960 og var nær óbreytt þar til upp
úr 1980. Margt af því fólki sem þar
byggði átti börn á sviguðum aldri.
Það mynduðust því strax sterk
tengsl á milli fólksins á Holtinu, líkt
og í litlu þorpi. Þar var mjög gott
að alast upp og eiga mikið af vinum
á svipuðu reki. Við höfðum eitt
stærsta leiksvæði og fjölbreyttasta
sem hugsast getur. í þessu samfé-
lagi var það oft þannig að krakkarn-
ir voru kenndir við mæður sínar
þegar greina þurfti á milli sömu
nafna. Þannig var Ólafur Helgi,
vinur minn, oftast kallaður Öli
Immu.
Þegar staldrað er við og horft til
baka þá kemur upp í hugann minn-
ing um lífsgleði Immu. Hún var
ávajlt hrókur alls fagnaðar. Hún-
hafði yndi af söng og kunni ógrynni
af lögum og textum. Þegar Imma
var byijuð að spila á gítarinn og
syngja þá tóku allir undir og sumir
gleymdu þá lagleysi sínu (m.a. und-
irritaðuij. Hún hreif alla með sér
og úthaldið var mikið. Hún var sterk
og hafði sérstaklega góða nærveru.
Það leið öllum vel í návist Immu.
Imma og Árni Reynir reyndust
afar vel þegar móðir mín lést 1978
og hafa haldið vináttu við föður
minn alla tíð. Það ber að þakka
innilega.
Nú þegar þessi þáttaskil verða í
lífinu, þá er rétt að horfa til Immu
og spyija sig að því hvað megi læra
af slíkri konu. Það var lífsgleðin,
kjarkurinn, viljinn, hjartahlýjan,
hláturinn, tilfinningarnar og kraft-
urinn. Imma átti sex börn og eigin-
mann sem standa nú eftir og hafa
misst mikið. Lífið verður aldrei eins
aftur. En lífið heldur áfram. Þess
vegna er gott að eiga góða minn-
ingu sem má draga lærdóm af og
horfa fram á veginn með lífgleði í
hjarta. Reyna að sýna þann kraft
og vilja sem Imma hafði til góðra
verka og lífsins.
Guð blessi minningu hennar og
styrki alla þá sem nú syrgja og góð
minning um Immu verði öllum fyrir-
mynd til lífsins.
Þorvaldur Ingi (Valdi)
í dag verður jarðsett frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði Ingibjörg
Ólafsdóttir sem fædd var 20. janúar
1985. Hún lést í Borgarspítalanum
6. júlí sl. eftir erfið veikindi.
Imma eins og hún var alltaf köll-
uð var okkur í Sinawik-klúbb Hafn-
arfjarðar afar kær, en hún gekk í
klúbbinn fljótlega eftir stofnun
hans. Imma var vinsæl og sannkall-
aður gleðigjafi í okkar hóp. Lífs-
gleði hennar og fjör hreif okkur
allar með sér og alltaf var hún
hressust allra. Á góðum stundum
mætti Imma með gítarinn og spil-
aði og söng okkur öllum til mikillar
ánægju, og hún kunni ógrynni af
ljóðum og lögum.
Um síðustu jól fékk hún úrskurð
um þann sjúkdóm sem nú hefur
lagt hana að velli. Hún sýndi mik-
inn kjark í veikindum sínum og
áfram hélt hún að starfa með okkur
meðan kraftar leyfðu.
Árni Reynir og fjölskylda, við
sendum ykkur einlægar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á jarðneskt vor.
(Davíð Stef.)
Sinawik-klúbbur
Hafnarfjarðar
Ingibjörg Ólafsdóttir lést 6. júlí
sl. eftir stranga baráttu við válegan
sjúkdóm.
Með henni er gengin góð, vitur
og glæsileg kona, sem öllum vildi
vel og allir hljóta að sakna sem
kynntust henni. Við urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að verða
henni samferða um nokkurt árabil,
en hún hóf störf hjá Búnaðarbank-
anum í maí 1987 og gegndi því til
æviloka.
Hún ávann sér brátt traust og
vináttu fólksins með hlýju sinni og
glaðværð. Það var vissulega hress-
andi í dagsins önn að skreppa upp
í eldhús og þiggja kaffisopa þegar
með fylgdi hjartahlýjan hennar
Immu. Við fórum léttari í skapi til
baka að takast á við vandamálin
sem biðu.
Við þökkum Ingibjörgu fyrir allt
sem hún gaf okkur. Það var mann-
bætandi að kynnast henni.
Við sendum Reyni og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Starfsfólk Búnaðarbanka
íslands, aðalbanka.
Nú er hún elsku Imma okkar
horfin á vit feðra sinna.
Það er ótrúlegt til þess að hugsa
að eiga ekki aftur eftir að heyra
hláturinn hennar, sjá hana leika
skondnar persónur, hlusta á hana
spila á gítar og syngja með henni.
Það er margs að minnast frá
þeim árum sem við fengum að njóta
samveru hennar, sem var oft, þar
sem mikil samheldni er á milli fjöl-
skyldna okkar. §itt hvað var gert
sér til gamans í gegnum árin og
væri sú frásögn efni í heila bók.
Rauði þráðurinn í gegnum samband
okkar var gleði. Imma sáði kátínu
hvar sem hún var og uppskar hlát-
ur. Þó alltaf væri stutt í glens og
gaman var Imma einnig raunsæ og
mikill mannvinur. Því þótti okkur
gott að heimsækja hana og leita
hjá henni ráða. Minningin um hana
mun ávallt lifa í hjörtum okkar. Því
kveðjum við hana nú með sárum
söknuði.
Nú legg ég augun aftur,
ó Guð, þinn náðarkraftur
min veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbj. Egils)
Elsku Reynir, megi góður Guð
gefa þér og fjölskyldu þinni styrk
í sorg ykkar.
Systurbörn