Morgunblaðið - 12.07.1991, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JÚLÍ 1991
17
ánægjustundir áttum við saman á
þeim vettvangi. Hann var duglegur
og greiðvikinn og þeir eiginleikar
komu sér sannarlega vel fyrir Fáks-
félagana. Hann var óþreytandi í fé-
lagsstarfínu í nefndum sem öðrum
verkefnum, kvennadeildarkonur
nutu gjaman aðstoðar hans við und-
irbúning kvennakvöldanna vinsælu.
Og sjaldan lét hann sig vanta þegar
vorhreingerning fór fram á Fáks-
svæðinu. Þá var hann ekki síður
áhugasamur um barna- og unglinga-
starf félagsins og lagði þar mikið af
mörkum.
Ásamt fleirum kom hann á fót
hjónaklúbb innan Fáks, en þar hitt-
umst við oft t.d. á nýársfagnaði og
reiðtúrum á vorin.
Oli og Villa voru samhent í þessu
félagsstússi og hin síðari ár fjölgaði
samverustundum okkar enn frekar,
þegar þau námu land við hliðina á
okkur í Grímsnesi.
Þar undu þau sér vel í kofanum
eins og þau kölluðu litla bústaðinn
sinn. Við sögðum oft í gamni að
þeirra bústaður hlyti að heita Lang-
holt, ekki síst vegna stærðar húsráð-
enda, en okkar heitir Þverholt,
kannski eftir vexti þeirra sem þar
búa. Vegurinn úr Langholti til okkar
var þá kallaður Langholtsvegur.
Stundum var slegið saman og el-
dað á öðrum staðnum, borðað, farið
á hestbak á eftir, þeir sem vildu og
oft komu bændurnir í nágrenninu
með okkur.
Þegar við keyrðum fram hjá bú-
stað þeirra á sunnudag, var haft á
orði, að það væri ótrúlegt að eiga
ekki eftir að sjá Óla framar, t.d.
kannski í trjásetningu eins og þau
gerðu mikið síðastliðið sumar, og
eins margt annað.
Við söknum öll góðs vinar og við
geymum minningarnar um þennan
góða dreng í hjörtum okkar.
Elsku Villa, Auðunn, Sæmi og
Oddrún, við biðjum Guð að styrkja
ykkur og Ijölskylduna alla í þessari
miklu sorg.
Stebba og fjölskylda
Ólafur Þorsteinsson mágur minn
lést á Borgarspítalanum laugardag-
ipn 6. júlí eftir þriggja mánaða legu.
Ólafur var fæddur í Reykjavík 9.
apríl 1945. Foreldrar hans voru Guð-
munda Lilja Ólafsdóttir og Þorsteinn
Pjetursson. Þorsteinn lést 12. desem-
ber 1984. Guðmunda var dóttir Guð-
ríðar Ásgrímsdóttur frá Glúfri í Ölf-
usi og Ólafs Gíslasonar bónda á Árbæ
í Ölfusi. Foreldrar Þorsteins voru
Ágústína Þorvaldsdóttir og Pjetur
G. Guðmundsson bókbindari, sem
þekktur er úr sögu íslenskrar verka-
lýðsbaráttu, eins og raunar faðTr
Ólafs. Ólafur átti tvær systur, Helgu
Karlsdóttur hjúkrunarfræðing, gift
Gunnari Ingimarssyni húsasmið, og
Guðríði Þorsteinsdóttur lögfræðing
sem gift er undirrituðum. -Ólafur
kvæntist 16. nóvember 1974 Vil-
helmínu Þorsteinsdóttur. Foreldrar
hennar eru Oddrún Sigurgeirsdóttir
og Þorsteinn Auðunsson fyrrverandi
togaraskipstjóri,_ einn hinna þekktu
Auðunsbræðra. Ólafur og Vilhelmína
eignuðust fjögur börn, Þorstein Pétur
f. 27. október 1971, d. 18. júlí 1979,
Auðun f. 28. mars 1976, Sæmund
f. 15. apríl 1978 og Oddrúnu f. 14.
desember 1983. Ölafur lærði út-
varpsvirkjun hjá Eggerti Benónýs-
syni. Hann vann síðan í nokkur ár í
rafiðnaðardeild álversins í Straum-
svík, þá vann hann sem sölumaður
hjá Gunnari Ásgeirssyni og síðar hjá
Landvélum hf. Árið 1983 stofnaði
hann fyrirtækið Barka hf. með öðr-
um. Árið 1988 seldi hann hlut sinn
í Barka og stofnaði heildverslunina
Gassa hf., sem hann rak ásamt konu
sinni þar til hann veiktist. Ólafur tók
alltaf mikinn þátt í félagsstörfum og
valdist gjaman til forystu og trún-
aðarstarfa.
Óli var myndarlegur maður, dökk-
hærður, hávaxinn og þrekinn en
svaraði sér vel. Hann var töluvert
skapmikill, en þó viðkvæmur og blíð-
lyndur. Hann var mikill atorkumaður
að hveiju sem hann gekk, hvort sem
um var að ræða félagsstörf eða
vinnu.
Ég hitti Óla fyrst fljótlega eftir
að ég kynntist systur hans, verðandi
eiginkonu minni, enda voru þau
systkin mjög samrýnd. Hann tók
mér auðvitað fyrst af nokkurri tor-
tryggni, en ég held hann hafi fljót-
lega sætt sig við mig, sem verðandi
mág. Alla tíð síðan höfum við verið
vinir.
Seinna kynntist ég svo tilvonandi
eiginkonu hans, Villu, sem staðið
hefur við hlið hans í gegnum þykkt
og þunnt fram til hins síðasta og
sýnt ótrúlegt þrek í þeim miklu erfið-
leikum sem mætt hafa henni á lífs-
leiðinni. Þau hjónin misstu elsta
drenginn sinn í umferðarslysi sjö ára
gamlan. Sem betur fer er slík lífs-
reynsla ekki algeng, en þau sýndu
það þá, að saman höfðu til að bera
þann styrk sem þurfti til að brotna
ekki við áfallið.
Hin síðari ár gekk þeim hjónum
flest í haginn. Þau stofnuðu og ráku
saman heildversluhina Gassa hf. í
Kópavogi, eignuðust fallegt heimili
þar í bæ og hafa nýlega lokið smíði
hesthúss í Víðidal, en hestamennska
er sameiginlegt áhugamál allrar fjöl-
skyldunnar. Loks byggðu þau fyrir
nokkrum árum lítið sumarhús í
Grímsnesi, þar sem einnig er aðstaða
fyrir hestana. Síðustu sumur voru
þau nær hveija helgi í sumarbústaðn-
um og eigum við hjónin skemmtileg-
ar minningar um heimsóknir þangað.
Þeim tókst meira að segja að koma
mér á hestbak, þó ég sé lítill hesta-
maður. Stundum tókum við með okk-
ur gesti, bæði erlenda og innlenda
og þau tóku jafnvel á móti öllum.
Eitt sinn fórum við með vinafólk
okkar frá Danmörku þangað, hjón
og tvær dætur, á_n þess að gera boð
á undan okkur. Óli átti hesta undir
okkur öll, fékk lánaða viðbótar-
hnakka. Allir fóru í útreiðartúr og
áttum við síðan skemmtilegt kvöld
saman. Þessi danska vinkona okkar
hefur oft haft á orði hvað sér hafí
þótt mikið til um móttökurnar og
fyrir dætur þeirra tvær var þetta
hápunkturinn í íslandsdvölinni. Önn-
ur þeirra orti síðan ljóð um útreið-
artúrinn, sem birtist í skólablaði
hennar í Danmörku.
Hinn 7. apríl sl. dró ský fýrir sólu,
Óli fékk heilablæðingu og var gerð
á honum mikil aðgerð, sem í fyrstu
virtist hafa tekist vel og vorum við
öll vongóð um að hann mundi ná
heilsu aftur. Síðan fékk hann endur-
teknar blæðingar og þrátt fyrir að
læknar og hjúkrunarlið gerðu allt
sem í þeirra valdi stóð tapaðist þetta
stríð. Þessir þrír mánuðir hafa verið
aðstandendum hans erfiðir. Viila
hefur sýnt ótrúlegan dugnað og kjark
og það var aðdáunarvert að fylgjast
með hve vel hún annaðist hann. Sam-
hliða þessum erfiðleikum þurfti hún
nú að bera hitann og þungann af
rekstri fyrirtækisins og vera börn-
unum styrkur.
Það er erfitt að sætta sig við það
að maður á besta aldri, sem lífið virð-
ist brosa við skuli vera hrifinn burt
svo skyndielga frá eiginkonu, ungum
börnum og aldraðri móður. Þessum
dómi verðum við þó að una og reyna
að láta minninguna um góðan dreng
milda sárasta söknuðinn.
Stefán Reynir Kristinsson
Hver eru þau öfl í lífi okkar mann-
anna sem tengja okkur saman með
ólíkum hætti, ráða því að við veljum
einn að vini, annan að kunningja,
en leiðum þann þriðja hjá okkur?
Skyldi það ekki vera rétt sem mál-
tækið segir að sækjast sér um líkir?
I dag er til moldar borinn vinur
okkar, Ólafur Þorsteinsson, látinn
langt um aldur fram, aðeins 46 ára
að aldri, atorkumaður í blóma lífs-
ins. Óla kynntumst við 15 ára gaml-
ir, þegar við hófum nám í Gagnfræð-
askóla Austurbæjar árið 1960. Og
hvað sem olli bundust nokkrir úr
hópnum strax þeim vinaböndum sem
haldið hafa síðan, þótt oft hafi blás-
ið hressilega.
Við félagarnir í „Gaggó Aust“
kynntumst síðan fleiri félögum Óla
úr Sogamýrinni sem bættust í hóp-
inn. Þar sem Óli fékk fyrstur okkar
bílpróf og eignaðist fljótlega bíl lenti
það á honum að aka hópnum á „Mín-
ínum“ bæði innan bæjar og út á land
og þá oftast í Borgarfjörðinn. Var
oft haft á orði að aldrei hefðu jafn-
margir rúmast í jafnlitlum bíl. Seinna
réðust menn í jeppakaup og voru
gömlu stríðsárafarartækin þá máluð
í sama lit. Það var mikið fjör og galsi
í fjallaferðum á jeppnunum og þótt
nauðsynlegt að eitthvað bilaði eða
bæri út af til að hafa gaman af eft-
ir á. Seinna stóðu félagarnir ásamt
öðru ungu og lífsglöðu fólki að stofn-
un Mánaklúbbsins sem var ferða- og
skemmtiklúbbur.
Æskuheimili Óla í Akurgerði 17
var kafli út af fyrir sig. Þangað sótt-
um við mikið og stóð heimili þeirra
heiðurshjóna, Guðmundu Lilju Ólafs-
dóttur og Þorsteins Péturssonar,
okkur öllum opið þrátt fyrir gáska
og fyrirferð. Lét Munda sig litlu
muna þótt nokkrir munnar bættust
við í mat eða kaffí fyrirvaralaust.
Oft var bílastæðið fyrir utan eldhús-
gluggann í Akurgerðinu líkara verk-
stæði en bílastæði.
Annað heimili verður tæpast und-
anskilið þegar minnst er á þessi ár.
Það var heimilið að Skarði í Lundar-
reykjadal þar sem Petra Pétursdótt-
ir, föðursystir Óla, bjó ásamt manni
sínum, Hjálmi Þorsteinssyni. Ófáar
voru ferðimar í Borgarfjörðinn og
þar áttum við ávallt skjól.
Árin liðu og alvara lífsins tók við
af gáska unglingsáranna, frekara
nám og vinna og einn og einn týnd-
ist úr hópnum og hóf lífsbaráttuna,
stofnaði heimili og eignaðist fjöl-
skyldu. En rammur er sá leyniþráður
sem heldur saman hópi manna, jafn-
vel þótt þeir hittist ekki nema endrum
og eins. Næst þegar fundum þeirra
ERU TILBÚNIR í SLAGINN
CHEVROLET
PICKUPCK1500
Vél 6200 cc,
V8, 145 hö,
dísll.
CHEVROLET PICKUP CK-10
SPORTSIDE
Vél 5700 cc, V8, 210 hö, bensín, bein
rafstýrð innsprautun, aflstýri, AM/FM útvarp
m/segulbandi, lúxus innréfting, rafmagn
í rúðu og lœsingum.
Staðgreiðsluverð kr. 2.292.000
TIL AFGREIÐSLU STRAX
CHEVROLET PICKUP CK-10 SHORT BOX
Mlásoiífy
HÖFÐABAKKA 9 112 REYKJAVÍK SÍMI 91-670000 og 674300
ber saman er allt eins og í gamla
daga, sami galsinn, glettnin og jafn-
vel sömu gömlu brandararnir og sami
hláturinn.
Nú er skarð fyrir skildi. Menn
setur hljóða og spurningin eilífa
vaknar: Hvers vegna hann, þessi
stæðilegi, hrausti maður sem nýtti
hvert tækifæri til að njóta útivistar
með fjölskyldu sinni og vinum við
iðkun eftirlætisíþróttar sinnar, hesta-
mennskunnar? Þeirri spurningu verð-
ur ekki svarað fremur en öðrum af
sama toga. En eftir stendur grund-
völlurinn í trú okkar kristinna
manna, að treysta Guði og lúta valdi
hans.
Ólafur kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Vilhelmínu Þorsteinsdótt-
ur, 16. nóvember 1974, en hún er
dóttir hjónanna Oddrúnar Sigur-
geirsdóttur og Þorsteins Auðunsson-
ar skipstjóra. Óli og Villa eignuðust
fjögur falleg börn, en elsta soninn,
Þorstein Pétur, misstu þau aðeins sjö
ára gamlan í átakanlegu slysi. Mikil
raun var lögð þeim hjónum á herð-
ar, en með miklum sálarstyrk og trú
tókst þeim að standast hana.
Nú hefur sorgin kveðið dyra hjá
Villu í annað sinn og maður spyr
sjálfan sig hvaða hlutverk sé ætlað
þeirri konu sem svo er reynd af al-
mættinu. Seint gleymist sú hetjulund
og ást sem hún sýndi allan þann tíma
sem Óli háði sína síðustu orrustu.
Við gamlir vinir og skólafélagar
sendum Viilu, börnum hennar, Guð-
mundu, systrum, tengdaforeldrum
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur um leið og
við kveðjum hinstu kveðju látinn vin.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Vilmar Pedersen og
Ásgeir Þormóðs-
Kveðja
Eitt það mikilvægasta í lífi hverrar
manneskju, er að eiga að vinum og
kunningjum trausta samferðamenn.
Ólafur Þorsteinsson, eða Óli eins
og hann var oftast kallaður í sínum
kunningjahópi, var einn slíkra
manna.
Leiðir okkar lágu fyrst saman er
við vorum níu ára snáðar, báðir ný-
fluttir í smáíbúðahverfið, sem svo
var nefnt, hann í Akurgerðið ég við
Sogaveginn. Á rnilli heimila okkar
var autt svæði, sem við félagar
nefndum aldrei annað en „Túnið“,
sem nú er raunar skrúðgarður. Þetta
tún var okkar helsti leikvöllur, okkar
bernsku- og æskuár, auk þess vorum
við nánast heimagangar á heimilum
foreldra okkar, og á ég margar ljú-
far minningar frá heimsóknum mín-
um á heimili þeirra Guðmundu Lilju
Ólafsdóttur og Þorsteins Pjetursson-
ar foreldra Olafs. Samferða vorum
við Óli gegnum barna- og gagnfræð-
askóla og síðan hafa leiðir okkar
fylgst að í okkar sameiginlega
áhugamáli, hestamennskunni.
Það var einmitt í tengslum við
hestana er við hittumst síðast báðir
í fullu frjöri. Það var á laugardegi í
byrjun apríl sl. uppi á félagssvæði
Fáks er við fylgdumst með sonum
okkar í leik og keppni. Hvorugan
okkar óraði sjálfsagt fyrir því þá, að
í þessu jarðlífi ættum við ekki oftar
eftir að ræðast við, en næsta morgun
var hann fluttur fárveikur á sjúkra-
hús og átti þaðan ekki afturkvæmt.
Eiginkona Ólafs er Vilhelmína
Þorsteinsdóttir. Saman eignuðust
þau fjögur mannvænleg börn. Elsta
son sinn, Þorstein Pétur, misstu þau
í hörmulegu slysi sjö ára gamlan.
Gegnum þær hörmungar fjölskyld-
unnar börðust foreldrarnir saman
hetjulegri baráttu. I þessari síðustu
baráttu barðist eiginkonan ein og
barðist eins og hetja.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka fyrir samfylgdina og
tryggðina. Þér Villa mín og börnun-
um ykkar þremur, aldraðri móður
og öðrum ástvinum og aðstandend-
um vottum við Ingibjörg okkar
dýpstu samúð.
Þorvaldur Þorvaldsson
Fleiri greinar um Ólaf Þorsteins-
son bíða birtingar og niunii birt-
ast í blaðinu næstu daga.