Morgunblaðið - 27.02.1998, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
i
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
VALGERÐUR STEFÁNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
(áður Efstaleiti 14),
andaðist miðvikudaginn 25. febrúar sl.
Stefán Gunnarsson, Agla Marta Marteinsdóttir,
Guðlaug Konráðsdóttir,
Þórhildur Gunnarsdóttir, Magnús Jónsson,
Gunnar Gunnarsson,
Valgerður Gunnarsdóttir, Stefán Ólafsson,
Árni Gunnarsson, Guðrún Dís Jónatansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMUNDUR HELGI GÍSLASON,
Völlum,
Garði,
lést miðvikudaginn 25. febrúar.
Guðfinna Jónsdóttir,
Marta Guðmundsdóttir, Kjartan K. Steinbach,
ingibjörg J. Guðmundsdóttir, Ólafur Örn Ingólfsson,
Jón Guðmundsson, Jónína Margrét Sævarsdóttir,
Sigrún Guðmundsdóttir, Einar Ingi Magnússon,
Þorleifur St. Guðmundsson, Ingibjörg Sigurðardóttir
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
FINNUR KRISTINN VÉSTEINSSON,
Byggðavegi 119,
Akureyri,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
laugardaginn 21. febrúar.
Útförin fer fram frá Höfðakapellu mánudaginn
2. mars kl. 15.00.
Guðbjörg Fanney Valdimarsdóttir,
Finnur Finnsson, Sigrún Jóna Daðadóttir,
Vésteinn Finnsson, Guðbjörg Huld Grétarsdóttir
og barnabörn.
+
Elskuleg dóttir mín, systir og mágkona,
GUÐRÚN EIRÍKSDÓTTIR,
Kleifarhrauni 2b,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsungin frá Landakirkju ( Vestmanna-
eyjum laugardaginn 28. febrúar kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingunn Júlíusdóttir,
Svanhildur Eiríksdóttir,
Arnór Þáll Valdimarsson.
+
Systir mín,
GUNNHILDUR EYJÓLFSDÓTTIR,
elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund,
er látin.
Útförin hefur þegar farið fram.
Fyrir hönd ættingja,
Ágúst Eyjólfsson.
+
Eiginmaður minn og bróðir okkar,
ÞORVARÐUR ÞÓRÐARSON
frá Votmúla,
til heimilis á Engjavegi 75,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardaginn 28. febrúar kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Minningarsjóð Ljósheima.
Þóra Magnúsdóttir,
Jóni'na Þórðardóttir,
Sigríður Þórðardóttir.
GUÐMUNDUR
GUÐJÓNSSON
+ Guðmundur Guð-
jónsson fyrrum
bankastarfsmaður
fæddist í Sölvholti í
Flóa 19. september
1912. Hann lést á
Landakoti í Reykja-
vík 19. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guðjón
Guðnason bóndi í
Sölvholti og Bitru í
Flöa og seinni kona
hans Bryngerður Ei-
ríksdóttir. Albróðir
hans var Magnús
Bryngeir Guðjóns-
son, en hálfsystkini Guðrún, Sig-
ríður, Guðni og Halldór Guð-
jónsbörn. ÖIl eru þau látin.
Hinn 7. nóv. 1953 kvæntist
Guðmundur eftirlifandi eigin-
konu sinni Svanhildi Magnús-
dóttur, f. í Reykjavík 6. apríl
1933. Foreldrar hennar eru
Magnús Guðmundsson og Dóra
S. Halldórsdóttir dóttir Sigríðar
Guðjónsdóttur áðurnefndrar.
Börn þeirra Guðmundar og
Svanhildar eru: 1) Dr. Viðar
Guðmundsson eðlisfræðingur, f.
1955, kvæntur Gerlinde
Annemarie Xander ritara, f.
1947. Barn þeirra er Máni Marí-
us Viðarsson f. 1989. Áður eign-
aðist Gerlinde Heike, f. 1967.
Barn Heike er Nina,
f. 1988. 2) Bryngeir
Guðjón Guðmunds-
son rafeindavirki, f.
1957, í sambúð með
Katrínu Hallgríms-
dóttur tækniteikn-
ara, f. 1969. Barn
þeirra er Svanhildur
Tekla, f. 1996. Fyrir
á Katrín Hallgrím, f.
1992. Áður eignaðist
Bryngeir þrjú börn,
Bryngeir Arnar, f.
1981, Berglindi, f.
1984, og Evu, f.
1987, með fyrri
konu sinni, Dóru Elisabetu Sig-
urjónsdóttur atvinnubflstjóra, f.
1961. Fyrir átti Dóra Önnu
Björk, f. 1977. 3) Guðmundur
Halldór Sigurþór Guðmundsson
trétæknir, f. 1961, kvæntur
Hönnu Ilalldóru Leifsdóttur
leikskólakennara, f. 1966. Börn
þeirra eru Arna Diljá, f. 1989,
og Hafdi's Birna, f. 1994. 4) Dr.
Anna Dóra Guðmundsdóttir
efnafræðingur, f. 1962, gift dr.
Kristni Kristinssyni rafmagns-
verkfræðingi, f. 1964. 5) Öskar
Guðmundsson hjá starfsþjálfun
Bjarkaráss, f. 1971.
Guðmundur verður jarðsettur
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Fallinn er frá góður vinur og
frændi. Hann kvaddi þetta jarð-
neska h'f 19. febr. eftir löng og
ströng veikindi, með þein-i hógværð
og ró sem var svo ríkur þáttur í eðli
þessa mæta manns. Alltaf er það
svo að við sem eftir lifum erum ein-
hvern veginn aldrei viðbúin hinstu
kveðjunni, þó við vitum, jafnvel í
langan tíma, að engin von er um
bætta heilsu og leiðarlokin á næsta
leiti. En sorgin víkur að lokum fyrir
birtu og góðum minningum um hinn
liðna. Nú er hann laus úr viðjum
hins erfiða Parkinsons-sjúkdóms
sem gerði honum lífið svo leitt tO
margra ára.
Ég er búin að umgangast hann
Munda, en það var hann ávallt kall-
aður í minni fjöjskyldu, allt mitt líf,
en faðir minn Oskar og hann voru
systrasynir. Hann flutti til Reykja-
víkur 1938 og bjó þá hjá móðursyst-
ur sinni Sesselju og hennar fjöl-
skyldu á Bjarkargötu 12 í um það
bil 15 ár, eða þar til hann kvæntist.
Það var þá sem hann fékk stóra
vinninginn í lífi sínu, hana Svönu,
enda mátti hann aldrei af henni sjá
allt til hins síðasta. Það geislaði af
þessum glæsilegu hjónum alla tíð,
hún svo ung og falleg, hann vel
klætt glæsimenni. En það sem mér
sem ungri stúlku fannst nú ekki
síst, voru fínu, vel hirtu bílamir
hans. Samhent voru þau í öllu bæði
tvö, glaðlynd og höfðingjar heim að
sækja, hvort heldur var í Asgarðinn
eða sælureitinn þeirra í Grímsnes-
inu.
Sem dæmi um rausnarskap og
ánægju þeirra að gefa öðrum má ég
tfl að láta hér fylgja smá sögu. Það
stóð til að ég, hún litla frænka, færi
að gifta mig, þá skeður það einn
daginn að Mundi frændi kemur á
vinnustaðinn minn og spyr hvort ég
geti skotist með honum í nálæga
verslun, því hann ætlaði að gefa
henni Svönu sinni matar- og kaffi-
steO. Ég átti að velja það því við
höfðum svo líkan smekk. Þetta var
auðsótt mál og mér fannst feikna
upphefð í því að fá að vera með í
þessu. En hvað skeði, svo á brúð-
kaupsdaginn minn, stóri kassinn
með matar- og kaffistellinu var
kominn inn á gólf á nýja heimOinu
okkar þegar við komum heim. Það
er ljúft að eiga slíkar minningar
sem geymast en gleymast aldrei.
Ai-in liðu og fjölskyldan stækkaði,
bömin urðu fímm, fjórir synir og
ein dóttir. Fjögur þeirra ei-u búin að
stofna eigin heimiH fyrii- mörgum
árum en Oskar sá yngsti er einn eft-
ir heima. Öll hafa þau verið foreldr-
um sínum til mikillar gleði og stutt
þau í veikindum fóður síns, enda vel
menntað dugnaðarfólk.
Að lokum sendi ég Svönu og allri
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur og kveð nú að sinni kæran
frænda og þakka alla þá vináttu og
tryggð sem þau hjónin hafa sýnt
mér og fjölskyldunni allri. Sérstak-
lega þakka ég fyrir móður mína
sem þau hafa öll verið einstaklega
góð við.
Vertu sæll, frændi og vinur. Hvíl í
friði.
Hjördís O. Óskarsdóttir.
Þegar ég kveð vin minn Guð-
mund Guðjónsson eftir meira en 60
ára vináttu, þá er mér efst í huga
hvílíkur lánsmaður ég hef verið, að
eiga slíkan vin í öll þessi ár. Það var
á stríðsárunum sem ég kynntist
Guðmundi. Ég var þá nýlega orðinn
starfsmaður í Landsbanka Islands.
Hann var verkfæravörður í
Stálsmiðjunni. En þessi verkfæra-
vörður átti bfl og þessi bfll var var
engin drusla. Þetta var Buick. Það
+
Ástkær faðir minn, bróðir okkar, afi, langafi og
vinur,
ÞÓRARINN SVANBERG BJÖRNSSON,
Vallargerði 4,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur sunnudaginn
15. febrúar eftir stutta legu.
Jarðarförin fór fram í kyrrþey miðvikudaginn
25. febrúar að ósk hins látna.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Magnús Ragnar Þórarinsson.
voru ekki margir Buickar á íslandi
á stríðsárunum, kannski einn eða
tveir. Hvernig vék þessu við? Jú,
þessi Buick hafði lent í því sem nú
myndi líklega vera kallað torfæru-
akstur. Öllu má ofbjóða og svo var
með Buickinn. Það hafði brotnað
vélarhluti í átökunum. Buickinn
náðist upp úr keldunni eða hvað það
hét. Hann var dreginn til Reykja-
víkur og hafði verið geymdur á af-
viknum stað í nokkurn tíma. Ekkert
var hægt að gera. Það voru engir
varahlutir til í henni Ameríku. Am-
eríkanarnh’ voru í stríði upp á líf og
dauða og framleiddu bara jeppa og
skriðdreka. A.m.k. framleiddu þeir
ekki varahluti í Buick. Bfllinn var
„ónýtur" í ófyrirsjáanlegan tíma.
En þá kom maður og gerði kauptil-
boð í ónýta Buickinn. Eigandinn
varð að vonum himinlifandi. Hann
hafði litið á bflinn sem glatað fé.
Hvaða maður var það sem vildi
kaupa bíl í svona ásigkomulagi? Jú,
það var Guðmundur Guðjónsson.
Hann smíðaði það sem vantaði og
Buickinn malaði eins og hann hefði
aldrei kennt sér meins. Þannig
eignaðist Guðmundur fyrsta Buick-
inn. En því segi ég þessa sögu, að
engan mann hef ég vitað jafnupp-
lagðan til náms, já og afreka í vél-
fræði og Guðmund. Hins vegar vai-
ekki langskólanámi fyi-ir að fara hjá
honum. Þar var ekkert nema bama-
skólanámið. Og það sem það var, þá
var megináherslan lögð á að gera
hann rétthentan en engan mann hef
ég vitað jafn rækilega örvhentan og
hann.
Guðmundur gerðist bílstjóri í
sinni sveit, Flóanum, en fluttist til
Reykjavíkur og gerðist verkfæra-
vörður hjá Stálsmiðjunni. Þar
kynntist ég Guðmundi í „gegnum"
Friðrik Jörgensen, sem vai- skrif-
stofumaður hjá sama íyi-irtæki. Við
þrír, ásamt Pétri Andréssyni sölu-
manni og síðar kaupmanni, vorum
miklfl- mátar um árabil. Minnist ég
þessa tímabils með mikilli ánægju.
Guðmundur fór að starfa sjálf-
stætt við bflaviðgerðir. Einhvern
tímann á árunum 1964 til 1968, þeg-
ar ég var forstöðumaður Lang-
holtsútibús Landsbankans, barst
það í tal milH okkar Einvarðs Hall-
varðssonar, sem þá var starfs-
mannastjóri bankans, hvað ætti að
gera í flutningum milli aðalbanka og
útibúa á Reykjavíkursvæðinu. Þessi
þáttur í starfsemi bankans var þá í
mótun og hafði gengið á ýmsu. Þó
aðallega á vem veginn. Ég sagði
Einvarði, að ég vissi um mann sem
örugglega gæti leyst þennan vanda.
En það yrði að gera betur við hann
en „stráklingana" sem bankinn
hafði hingað til haft í þessu starfi.
Og þetta væri hægt að gera með því
að fela þessum manni viðgerðir og
viðhald á bfl bankans. Guðmundur
var ráðinn og þar með voru þessar
áhyggjur starfsmannastjóra úr sög-
unni.
Guðmundur starfaði síðan hjá
Landsbanka Islands þar til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir. Hann
„virtist" öllum mönnum vel, þ.e.
hann kom sér alls staðar vel, enda
er enginn hissa á því, sem þekktu
skapgerð og allt viðmót Guðmund-
ar. Síðustu tvo áratugi barðist Guð-
mundur við illvígan vágest, Parkin-
sonsveikina. Sú hetjulega barátta
vakti allra aðdáun, sem til þekktu.
Ekki vakti umhyggja og barátta
Svanhildar eiginkonu hans minni
aðdáun. Hjúkrun Svanhildar, allan
þennan tíma, sýndi svo ekki varð
um villst að ekki hugsa allir fyrst og
fremst um sjálfa sig. Aldrei, allan
þennan tíma, var bilbug á henni að
finna, hvað þá að um uppgjöf væri
að ræða. Það sýnir best hvers konar
manngerð hún er.
Nú, þegar leiðir skilja í bili, votta
ég Svanhildi og börnunum og allri
fjölskyldunni mína dýpstu samúð.
Enginn veit betur en ég hvflíkur
mannkostamaður er horfinn yfir
móðuna miklu þar sem Guðmundur
Guðjónsson er. Við eigum þó vonina
um að hitta Guðmund aftur hinum
megin.
Guð blessi minningu Guðmundar
Guðjónssonar.
Jón Júlíus Sigurðsson.