Morgunblaðið - 27.02.1998, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGRIÐUR
KETILSDÓTTIR
+ Sigríður Ketils-
dóttir fæddist 20.
aprfl 1911. Hún and-
aðist á Hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi í
Hafnarfirði 18. febrú-
ar siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Þórunn Jóns-
dóttir, fædd í Hauka-
dal í Biskupstungum,
og Ketill Greipsson
frá Bryggju í sömu
JHsveit. Sigríður var
þriðja yngst af sex
börnum þeirra hjóna.
Þá átti Sigríður tvo
hálfbræður sammæðra. Af systk-
inahópnum eru tvö á lífi, þau
Katrín og Greipur. Sigríður ólst
upp frá fjögurra ára aldri hjá
hjónunum Guðlaugu Björnsdótt-
ur og Magnúsi Sigurðssyni í
Skuld í Hafnarfirði.
Sigríður giftist Þórði Bjarna-
syni bifreiðastjóra 8. desember
9é ..
<v

9*
£
%
/

Þegar andlát
ber að höndum
Útfararstofa kirkjugarðanna ehf.
Sími 551 1266
Allan sólarhringinn
1933, fæddur 11.
september 1897 í
Móakoti, Vatns-
leysuströnd, dáinn
3. nóvember 1980.
Þau eignuðust þrjú
börn. 1) Kristín,
hennar maður er
Sverrir Sighvatsson
og eiga þau tvær
dætur, áður átti
Kristín son, Þórð
Bjarna Guðjónsson,
sem ólst upp hjá
þeim hjónum Sig-
ríði og Þórði. 2) Sig-
urður, hans kona er
Hinrika Halldórsdóttir og eiga
þau þrjú börn. 3) Guðlaug Gréta,
gift Erlingi Hermannssyni og
eiga þau þijú börn. Sigríður og
Þórður bjuggu allan sinn búskap
í Hafnarfírði.
Útför Sigríðar fer fram frá
Hafnarfjaröarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Söknuður fyllir huga okkar er við
kveðjum ömmu Siggu. Hún og afi
Þórður voru kjölfesta bemsku okk-
systkinanna og með fráfalli
ömmu er keðjan slitin. Amma var
guðhrædd kona mjög. Fyrsta minn-
ing okkar um ömmu er morgun-
bænin, sem hún kenndi okkur sem
ungum bömum og lagði áherslu á
að við fæmm með á hverjum
morgni.
Nú er ég klæddur og kominn á ról,
Kristur Jesús veri mitt skjól,
í guðsóttanum gef þú mér
að ganga í dag svo líki þér.
(Höf. ókunnur.)
Amma var aldamótakona og upp-
lifði miklar breytingar og öra þróun
í þjóðfélaginu á lífsleið sinni. Hún
hafði fastmótaðar skoðanir á flestu,
var hugmyndarík og uppfinninga-
söm, var hreinskilin við alla og sagði
hvað í brjósti hennar bjó. Hún var
lífsglöð kona mjög og hafði gaman
af að hitta fólk og vera í félagsskap
annarra. Hún lagði alltaf mikla
áherslu á að vera fín og vel til höfð.
Amma lagði mikla áherslu á að
hafa fínt í kringum sig og bar heim-
ili hennar glöggan vott um það. Hún
hafði gaman af að færa til húsgögn
og breyta og oft fannst okkur sem
við værum að koma á nýjan ævin-
“íýrastað eftir slíka breytingu. Þrátt
fyrir það var amma fastheldin kona
og lifði samkvæmt því. Sunnudagar
voru helgaðir fjölskyldunni. Áður
en afi Þórður féll frá heimsóttum
við þau á sunnudögum og fengum
pönnukökur og annað góðgæti en
eftir fráfall hans kom amma alltaf í
mat til okkar á heimili foreldra okk-
ar. Þetta var fastur liður í tilveru
okkar og verður áfram.
Fjölskyldan átti hug ömmu og
þótti henni afskaplega vænt um
börnin sín, þau Diddu, Grétu, Sigga
og Dodda. Fylgdist hún vel með öllu
sem gerðist hjá hverjum og einum.
Jafnvænt þótti henni um barnaböm
sín og barnabarnabörn. Hún gaf
okkur góð ráð um lífið og tilveruna
og skammaði okkur ef henni þótti
þurfa.
Heilsu ömmu Siggu fór að hraka
fyrir þremur árum og flutti hún þá
á Sólvang í Hafnarfirði. Naut hún
þar góðrar umhyggju, sem fjöl-
skyldan vill nú sérstaklega þakka
fyrir.
Við systkinin og fjölskyldur okk-
ar þökkum ömmu samfylgdina og
það sem hún var okkur og kveðjum
hana með kvöldbæninni sem hún
kenndi okkur.
Vertu yfir og allt um kring
meö eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Sigríður, Rannveig og
Birgir Sigurðarbörn.
Árið 1911 í aprílmánuði fæddist
amma í þennan heim. Fyrstu árin
bjó fjölskylda hennar í Haukadal í
Biskupstungum, en árið 1917 tók
fjölskylda hennar á sig örlagaríka
ferð til Hafnarfjarðar. Þar í bæ
skyldi framtíð fjölskyldunnar verða,
fjölskyldufaðirinn stór og sterkur
var búinn að fá starf sem lögreglu-
þjónn í Hafnarfirði. Framtíðin var
björt en í október 1917 tóku örlögin
í taumana; fjölskyldufaðirinn fór í
afleysingatúr sem háseti á kola-
skipi. Sú fór var feigðarför því skip-
ið kom aldrei að landi, fyrstu vetr-
arveðrin sáu til þess. Fjölskyldan
sundraðist og amma varð eftir í
Hafnarfirði. Hennar gæfa var að
hún vistaðist að bænum Skuld hjá
Blámabúðin
Cyoirðskom
v/ Uossvotjsl<it‘kjMgaí*ð
Stmi. 559 0500
Guðlaugu og Magnúsi. Segir sagan
að staðfesta ömmu hafi séð svo um;
hún átti að fara annað, en í Skuld
vildi hún vera og varð. Þar ólst hún
upp í stórum hópi þar sem trúin
skipaði veglegan sess og fylgdi
henni alla tíð síðan.
Á fjórða áratugnum vann hún
m.a. á reitunum og Mltaf situr í mér
frásögn hennar: „Á veturna þegar
við komum til vinnu á morgnana, þá
þurftum við að brjóta gat á ísinn
sem frosinn var á karinu sem við
vöskuðum fiskinn upp úr, og allan
daginn vöskuðum við fisk vettlinga-
lausar." En vistin var nú ekki alltaf
slæm á reitunum, því sennilega var
þar að störfum myndarlegur vöru-
bílstjóri frá Móakoti á Vatnsleysu-
strönd. Já, afi, vörubílstjóri alla sína
tíð, ruglaði reytum á reitunum við
ömmu. Örlögin tóku völdin, sam-
vistir þeirra voru langar og góðar
alla tíð, en afi, Þórður Bjarnason,
kvaddi þennan heim árið 1980.
Fyrstu árin bjuggu þau á Hverf-
isgötu 37 í Hafnarfirði og þar komu
bömin þeirra þrjú í heiminn. Mynd-
arleg börn sem ólust upp á góðu
heimili þar sem ást og staðfesta
réðu ríkjum. Á sjötta áratugnum
fluttu þau að Strandgötu 81 og undu
þar hag sínum vel. Segja má að
bæði hafi verið „komin heim“, en
Strandgata 81 er í túnfætinum þar
sem Skuld var og er, og afi kominn
niður að strönd.
Árið 1965 hófust svo kynni okkar
ömmu og afa, nokkrum árum áður
hófst nýr kafli í lífi þeirra, barna-
börnin voru farin að koma í heim-
inn. Samskipti okkar ömmu og afa
hafa alla tíð einkennst af ást og um-
hyggju, svo var einnig um allan
barna-, bamabarna- og bama-
bamabamaskarann að segja.
Meðan við amma áttum samleið
starfaði hún m.a. í mörg ár í þvotta-
húsinu á Sólvangi og leið þar vel.
Afi sá um að skutla henni í og úr
vinnu eins og hann var vanur alla
tíð, að hugsa vel um hana Siggu
sína. Og húsverkin voru honum ekki
framandi, þar tók hann ævinlega til
hendinni hvort sem um þrif eða
eldamennsku var að ræða.
Stór þáttur í h'fi ömmu var Þjóð-
kirkjan í Hafnarfirði og trúin sem
fylgdi henni alla tíð. Amma sótti
messur, söng í kirkjukómum og
starfaði í kvenfélaginu. Minnisstæð-
ir em víðfrægir basarar í alþýðu-
húsinu þar sem selt var handverk
eftir ömmu og stelpumar í kvenfé-
laginu.
Fyrir nokkram áram tók amma
sig upp og bjó sér nýtt heimili á
Hjallabraut 33, í fallegri og rúm-
góðri íbúð. Þar undi hún hag sínum
vel, kynntist fullt af fólki og stund-
aði félagslíf af kappi, félagsvistin
var hennar sérgrein þar sem hún
vann hvem andstæðinginn af öðr-
um. Og síðustu árin bjó hún svo á
Sólvangi, þar var hún ekki ánægð
fyrr en myndirnar af öllum barna-
bamabömunum voru komnar á hill-
una fyrir framan rúmið hennar. Þar
gat hún horft á ávöxtinn af lífs-
hlaupi sínu, mannvænleg böm,
framtíðina, sem halda munu hennar
merki á lofti og minningunni um
langömmu sína.
Ómmu þakka ég samfylgdina,
sem var mér lærdómsrík og holl.
Fjölskylda ömmu færir starfs-
fólki 2. deildar hjúkrunarheimilisins
Sólvangs bestu þakkir fyrir góða og
hlýja umönnun.
Við Hansína og Stefán færam
mömmu, Diddu og Sigga og öllum
sem syrgja ömmu samúðarkveðjur.
Hermann Björn.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BALDVIN PÁLMASON
húsasmiður,
Álfabyggð 1,
Akureyrl,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju í dag,
föstudaginn 27. febrúar, kl. 13.30.
Valgarður Baldvinsson, Sigrún Björgvinsdóttir,
Gunnar Ingvi Baldvinsson, Jónína Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elsku amma mín, ég sit hér með
mynd af þér í höndunum og minn-
ingarnar streyma um hugann.
Hugsunin um það að ég sjái þig
aldrei aftur og að þú eigir aldrei eft-
ir að koma í Fögrakinnina og að ég
eigi aldrei efth’ að heimsækja þig
aftur eru þungbærar og mikill tóm-
leiki fyllir hugann. En ég má ekki
vera svona eigingjörn. Þú ert búin
að lifa þínu lífi og nú tekur annað
við.
Eg man svo vel eftir jólunum á
Strandgötunni hjá þér og afa. Það
var sko hápunktur alls, að vera með
öllum krökkunum á jólunum á
Strandgötunni. Það var svo hlaðið
af pökkum undir litla jólatrénu og
allt var svo spennandi. Þetta vora
yndisleg jól fyrir litla krakka. Það
var alltaf svo gaman að koma á
Strandgötuna til þín og fara svo
með þér í heimsóknir, eins labba við
á Blómsturvöllum og koma svo við
hjá Stebbu og Simba í Skuld á
heimleiðinni. Þú varst alltaf svo
hress og kát og allir sem þekktu
Siggu Ketils vissu að hún var alltaf
hrókur alls fagnaðar þar sem hún
kom. Ég er fegin að hafa fengið að
eyða síðustu jólum með þér. Það var
yndislegt. Þú varst svo ánægð að
geta komið og fyrir okkur sem vor-
um með þér bætist en ein minningin
um góðar stundir með þér í safnið.
Minningin um yndislega mann-
eskju lifir með okkur sem njótum
þeirra forréttinda að hafa átt þig að,
elsku amma mín. Ég veit að nú líður
þér vel. Þú ert komin til afa, sem þú
hefur saknað svo mikið.
Nú finnst mér svo tómlegt og eyðilegt allt;
hver elskar mig framar sem þú?
Og nú finnst mér allt svo veikt og valt
og vorió mitt napurt og kalt.
En við hittumst, - og það er
mín hjartfólgin trú, -
fyrir handan ég og þú!
(Guðm. Guðmundsson.)
Elsku mamma, Siggi og Didda,
ég sendi ykkur mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þín
Hildur.
Kveðja frá systkinunum á
Blómsturvöllum
Einhvern veginn finnst mér að
hjón séu ekld lengur eins sýnileg
eining í samfélaginu og þau vora
þegar ég var krakki. þá fór ekki á
milli mála að fólk sem „leiddist und-
ir hend“ úti á götu var svo sannar-
lega hjón. Og hjón þekktu önnur
hjón og varla var annað nefnt án
þess að hins væri getið. Nokkur
svona hjón vora vinir foreldra
minna og gagnkvæmar heimsóknir
vora tíðar milli heimilanna. Hver
hjón fylgdust af athygli með börn-
um hinna, stundum var kannski of-
urlítill strekkingur um hvert væri
efnilegast, en allt var þetta umvafið
gagnkvæmri umhyggju ef á reyndi.
Sigríður Ketilsdóttir, hún Sigga
hans Þórðar, því að þá vora konur
fyrst og fremst konurnar mannanna
sinna, er nú farin í ferðina löngu, sú
síðasta af hjónafólki barnæsku
minnar. En hún var raunar miklu
meira en það. Sennilega eigum við
systkinaskarinn henni hvorki meira
né minna en tilveru okkar að þakka.
Þórður Bjarnason, sem seinna varð
eiginmaður hennar, hafði flust frá
Móakoti á Vatnsleysuströnd með
foreldrum sínum, Kristínu og
Bjarna, og fóstursyni þeirra, föður
mínum, og sest að í húsi sem þau
byggðu að Hverfisgötu 37 í Hafnar-
firði. Á efri hæðinni bjuggu Ingvar
Gunnarsson kennari og Margrét
kona hans, systir Þórðar. Móðir mín
og Sigríður voru æskuvinkonur og
þegar Sigríður giftist Þórði og hóf
búskap á Hverfisgötunni hygg ég að
móðir mín hafi komið auga á fóstur-
soninn á heimilinu og örlög okkar
vora ráðin.
Faðir minn elskaði þetta fólk af
heitu hjarta, enda átti hann þeim
Móakotshjónum allt að þakka eftir
að hann missti móður sína sjö ára
að aldri í spönsku veikinni og Krist-
ín í Móakoti lét sækja hann til
Hafnarfjarðar og gerði hann að sínu
barni. Bréf hans til fóstra sinnar úr
síldinni á Siglufirði era fagur vitnis-
burður um takmarkalausa ást hans
á þeim Móakotshjónum og börnum
þeirra, sem hann leit á sem systkini
sín. Þessa nutum við krakkaskarinn
hans á ljúfum dögum í húsinu við
Hverfisgötu þar sem vitinn gnæfði
yfir heiminum uppi á hraunnibb-
unni og sólin skein alla daga.
Þórður Bjarnason var húsbónd-
inn á þessu heimili eins og menn
voru gjarnan, og ég held að hann
hafi verið hræðilegt íhald, en húð-
vænn þó. En Sigga var hjarta heim-
ilisins, glöð og félagslynd, söng í
þjóðkirkjukómum og var ötull
starfsmaður kirkjunnar sinnar.
Hafi hún átt erfiðar stundir var ekki
um það rætt, og krakkar með of
löng eyra höfðu vit á að ræða ekki,
hvort fólk hefði kannski langað til
að gera eitthvað annað en það sem
það gerði.
Sigga gerði hins vegar það sem
þurfti að gera, tók Jóhönnu systur
mína í fóstur þegar mamma fór á
spítala, sinnti gamla fólkinu á elli-
heimilinu á Austurgötu, einkum
þeim einstaklingum sem enginn
annar þoldi, vaskaði fisk þegar þess
þurfti, saumaði föt á sín börn og
annarra og kom þegar einhver
þurfti þess með. Hvort þetta var
það sem hana langaði mest til að
gera verður óráðin gáta. Og í ein-
lægni sagt velti enginn því sérstak-
lega fyrir sér.
Það er ekki fyrr en allt of langur
tími er liðinn að við förum að hugsa
um hvers konar fólk þetta var eig-
inlega sem gerði okkur að því sem
við erum. Öll þessi undarlegu hjón
sem töluðu svo sem ekkert mikið
við okkur, en reyndu fyrst og
fremst að hafa einhvern hemil á
fyrirferðarmiklum afkomendum
sínum. Og eflaust hafa umrædd
hjón verið jafn undrandi á að fylgj-
ast svo með afkomendunum í hin-
um ýmsu hlutverkum í fjölmiðlum.
Þau vissu að þau voru búin að
missa tökin. Krakkaskríllinn var
ekki lengur að ólmast utan í vitan-
um, heldur voru alþingismenn að
fara yfir skýrslur Ríkisendurskoð-
anda. Og Sigga og mamma hringd-
ust á um hvort þetta væri ekki allt í
lagi. Var Rúna nokkuð að gagnrýna
Sigga eða var Siggi nokkuð óá-
nægður með Rúnu?
Þessi börn vora endalaust verk-
efni. Auðvitað sleppti hún Sigga
ekki lambakóngi sínum, honum
Þórði, sem nú starfar í utanríkis-
þjónustunni. Hann ól hún upp. Og
af því að lífið er lyginni líkast kom
það í hlut hans, barnsins hennar
Diddu, að aka með forseta Samein-
aðs Alþingis um götur Bruxelles í
fylgd hvínandi mótorhjóla svo að
öryggi hins virðulega gests væri
tryggt. Ég þekkti hann ekki nógu
vel til að leyfa mér þann munað að
skella upp úr, því að það var heil
kynslóð á milli okkar. En ég hugs-
aði til mömmu og pabba og Siggu
og Þórðar og skemmti mér konung-
lega.
Leiðir yngri systkinanna hafa
legið saman á öðrum sviðum þjóðfé-
lagsins, því að allur skarinn hefur
staðið sig nokkuð vel. Betur en for-
eldrarnir hefðu þorað að vona. Við
tókum það sem okkur bauðst án
þess að hugsa mikið um þau sem
allt gáfu. Við gætum eflaust núna
haft samviskubit yfir takmarka-
lausri eigingirni okkar, en þegar
öllu er á botninn hvolft vora þau
heldur ekkert að ræða sínar innstu
hugrenningar við okkur. Ég held að
þau hafi verið sátt við okkur í tak-
markalausri elsku sinni. Það
minnsta sem við getum gert er að
vera sátt við þau.
Með Sigríði Ketilsdóttur er far-
inn óafmáanlegur þáttur í lífi mínu
og okkar systkinanna, þáttur sem
við öll þökkum fyrir af heitu hjarta.
Bróðir okkar, Bjarni Kristinn, sem
bar nafn þeirra Móakotshjóna, fór í
haust, en við níu sem eftir erum
fylgjum Siggu í dag með Diddu,
Grétu og Sigga og fjölskyldum
þeirra með þökk fyrir ævilanga
samfylgd, sem seint verður full-
þökkuð. Megi hjón barnæsku okkar
hittast á hinum eilífu gresjum, leið-
ast undir hend og ræða málin og
hlífa okkur hvergi.
Guðrún Helgadóttir.