Morgunblaðið - 27.02.1998, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ingólfur Jónsson
fæddist á Bæjar-
stöðum við Stöðvar-
fjörð 5. júní 1908.
Hann lést 19. febrú-
ar síðastliðinn á Hlé-
vangi í Keflavík.
Foreldrar hans voru
Jóhanna Bjarnadótt-
ir og Jón Jónsson.
Ingólfur kvæntist
árið 1931 EIsu Krist-
ínu Einarsdóttur frá
* Ekru, Stöðvarfírði.
Hún lést 1937. Þau
eignuðust tvær dæt-
ur, önnur lést korn-
ung, hin er Nanna, gift Sveini
Víði Friðgeirssyni. Þau eiga
Qögur börn. Ingólfur kvæntist
aftur 1941 Þuríði Jónu Árnadótt-
ur. Þau eignuðust eina dóttur,
Steinunni, hún er gift Gylfa
Geirssyni og eiga þau tvö börn.
í dag er til grafar borinn afi minn
og nafni Ingólfur Jónsson. Mig
langar að minnast hans hér með
nokkrum fátæklegum orðum.
m Mér er það minnisstætt þegar ég
sá hann í fyrsta sinn, þá aðeins
fimm ára að aldri. Það var vorið
1958 þegar hann fiutti til okkar í
Asbyrgi, húsið sem faðir minn og
móðir höfðu nýlega byggt á Stöðv-
arfirði. Ingólfur afi settist að í litla
herberginu sem snýr í norður. Þar
blasa brekkan og Sauðabólstindur-
inn við út um gluggann. A einhvern
hátt flutti hann með ser allan heim-
inn í litla herbergið í Ásbyrgi. Hann
var heimsmaður og „sántilmaður".
Mér þótti strax mjög vænt um
• hann. Ég man mjög vel eftir her-
Ingólfur átti
heima á Stöðvarfirði
fram undir 1930 og
fluttist þá til Reykja-
víkur. Þar vann
hann fyrst hjá fisk-
verkuninni Dverg
og síðan hjá heild-
verslun Hallgríms
Benediktssonar
fram til 1958 þegar
hann fluttist aftur til
Slöðvarfjarðar. Þar
vann hann ýmist við
fiskverkun eða reri
á smábátum.
Árið 1989 flutti
Ingólfur á dvalarheimilið Hlé-
vang í Keflavík og bjó þar æ síð-
an.
títför Ingólfs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
berginu hans afa, það var sérstakur
heimur út af fyrir sig og þar var
stundum gaukað að okkur bræðrum
ýmsu góðgæti sem ekki lá á lausu
annars staðar. Þar var alltaf sér-
stakur ilmur, dálítið góður, af pípu-
tóbaki og rakspíra. Fyrir ofan rúm-
ið hans afa héngu tvær gamlar fal-
legar myndir. Önnur myndin var af
langafa mínum, Jóni Jónssyni.
Hann var alltaf kallaður Jón Fær-
eyingur, enda Færeyingur í húð og
hár. Ég hef alltaf af einhverjum
ástæðum verið dálítið stoltur af því
að vera afkomandi hans. Mér er
sagt að hann hafi verið mikið glæsi-
menni og stoltur sýslumannssonur
frá Færeyjum sem kom til Islands
vegna þess að það átti að neyða
hann til að kvænast konu sem hann
unni ekki. Hann mun aldrei hafa
farið til Færeyja aftur. Hin myndin
var af Elsu Kristínu Einarsdóttur,
ömmu minni frá Ekru.
Ingólfur afi minn var einstakt
snyrtimenni og dagfarsprúður. Ég
minnist þess ekki að hafa séð hann
skipta skapi svo neinu næmi. Afi
minn var þannig gerður að manni
leið vel í návist hans og einhvern
veginn finnst mér að öllum sem
kynntust honum hafi þótt vænt um
hann. Hann hafði til að bera ríka
kímnigáfu og var ákaflega þægileg-
ur í umgengni. Hann hafði yndi af
að veiða og ég held að hann
hafi verið eftirsóttur veiðifélagi.
Það sem stendur upp úr af því
sem Ingólfur afi kenndi mér er
kurteisi og virðing við annað fólk.
Að vera „sjentilmaður" eins og
honum var svo tamt að segja. Ekki
man ég eftir að hafa hejrrt hann
hallmæla nokkurri manneskju.
Eftir að foreldrar mínir fluttu frá
Stöðvarfirði 1968 bjó_ afi fyrst hjá
Unnari og Doddu í Ásbyrgi, síðan
hjá Sveini og Þórunni í Varmahlíð
og síðustu árin á Stöðvarfirði hjá
vini sínum Bimi Guðmundssyni.
Mig langar að þakka þessu fólki vin-
áttu þess og tryggð við afa minn.
Árið 1987 flutti hann í Garðinn til
foreldra minna og 1989 á Dvalar-
heimilið Hlévang í Keflavík, þar
sem hann bjó síðustu æviár sín í
góðu yfirlæti. Ég veit að honum leið
mjög vel á Hlévangi og þar eignað-
ist hann marga góða og trausta vini,
bæði meðal starfsfólks og heimilis-
fólks. Kann ég þeim bestu þakkir
fyrir vináttu þeirra og umhyggju
fyrir afa mínum.
Ég veit að ævin hans afa míns
var ekki alltaf dans á rósum, hann
átti sínar sorgir en hann átti líka
sínar góðu stundir eins og við öll.
Hann átti því láni að fagna að vera
heilsuhraustur og ern fram undir
það síðasta og fyrir það ber að
þakka. Ég kveð að sinni heiðurs-
manninn Ingólf Jónsson afa minn
með söknuð í hjarta.
Þröstur Ingólfur
Víðisson.
Mig langar að kveðja vin minn,
Ingólf Jónsson, nokkrum orðum.
Ingólfi kynntist ég fyrst að
nokkru ráði þegar hann bjó hjá
Nönnu, dóttur sinni, og Víði, eigin-
manni hennar, á Stöðvarfirði. Á
þeim tíma kom ég þangað af og til
á sumrum, en það var ekki fyrr en
á sjöunda áratugnum að ég varð
þar fastagestur eins og farfuglarn-
ir.
Allan þann áratug fórum við
Ingólfur saman til silungsveiða í
Breiðdalsósinn á hverju sumri og
fyrstu ferðina á þennan eftirlæt-
isveiðistað minn fór ég með honum.
Hann var þá bæði leiðsögumaður og
kennari. Sýndi mér gjöfulustu veiði-
staðina, hvernig best væri að at-
hafna sig og hvaða veiðiaðferðir
hefðu reynst happadrýgstar.
Ég hafði heyrt ýmsar tröllasög-
ur af veiði á þessum stað en ekki
trúað nema mátulega, allra síst að
ég ætti eftir að verða þátttakandi í
slíku ævintýri. Ingólfur mun hafa
séð vantrúna í augum mínum og
bauðst til að sýna mér þetta svart á
hvítu.
Allt stóð það eins og stafur á bók
þegar til kom og ég man enn hvað
ég var sæll og undrandi þegar við
stóðum í miðju mokinu í Ingólfsvík-
inni, boltafiskur á í hverju kasti og
maður þurfti ekki annað en laga
ljósabeituna góðu örlítið til á önglin-
um og koma færinu aftur út.
Já, Ingólfsvík heitir hún og mun
verða nefnd svo í tali okkar kunn-
ingja hans eystra um ókomin ár
hvað sem líður öðrum ömefnum.
Þar kunni hann best við sig, á
beygjunni, í vari fyrir utangjólunni
sem oft gat verið nöpur, einkum
snemmsumars þegar sá silfraði var
að byrja að ganga inn á tangana.
í mörgum seinni ferðum okkar
undraðist ég oft það háttalag hans
að setjast stundum niður með
kaffibrúsann þegar bleikjan var í
brjáluðu tökustuði, koma sér vel
fyrir á góðum stað og segja stund-
arhátt: - 0ja, o,ja. Það er bara
tonnatalan. Vissi hann þó manna
best að hrotan stóð aldrei nema
stutta stund.
En þarna komu bestu eiginleikar
Ingólfs í ljós. Maðurinn var einkar
viðfelldinn. Snyrtimenni hið mesta,
hæverskur og rólyndur með af-
brigðum, skapgóður og kíminn.
Hann sagði mér marga góða söguna
af kúnstugu fólki og ýmsum uppá-
komum en ávallt af eðlislægri hóg-
værð og háttvísi. Mildur var hann í
dómum um menn og málefni og
lagði heldur gott til ef kostur var.
Græðgi og hvers kyns böðulsháttur
var honum víðsfjarri og aldrei varð
ég þess var að hann tranaði sér
fram eða vildi sinn hlut meiri en
annarra.
Betri veiðifélaga var vart unnt að
hugsa sér og standa mér enn í fersku
minni morgnarnir þeir, þegar við
lögðum upp í bítið með eftirvænting-
una og maðkaboxið í farteskinu. Gáf-
um því báðir gætur hve mikið var
fallið út við Óseyri, litum til lofts og
spáðum í veðrið. Oftar en ekki þoku-
slæðingur í hlíðum, andvari á sjón-
um. Eyjamar í bláleitri móðu við
Suðurlandið þegar komið er í skrið-
urnar. Framundan heill dagui- af
hrollkenndum fiðringi á meðan beðið
er eftir kippnum, síðan hvin og syng-
ur í hjóli og línu og upp úr saltblönd-
uðu bergvatninu rís silfurgljáandi
flykkið sem verið hefur í draumum
manns allan veturinn.
Vinur sæll. Mig langar að þakka
þér samíylgdina á þeim fögru veiði-
lendum sem skaparinn skenkti oss
þar eystra og óska þér góðrar ferð-
ar til fundar við þá stjörnu sem þú
minntist stundum á við vini þína á
góðri stund.
Eysteinn Björnsson.
INGOLFUR
JÓNSSON
+ Unnur Hilmars-
dóttir var fædd í
Neskaupstað 14.
október 1971. Hún
lést 22. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Hilmar
Guðbjörnsson, f.
15.11. 1950, og
Sveinbjörg Einars-
dóttir, f. 14.10.
1949. Foreldrar
Hilmars eru Guð-
björn E. Guðjóns-
son, f. 1.12. 1921, og
Elín Davíðsdóttir, f.
16.11. 1922. For-
eldrar Sveinbjargar eru Einar
Guðmundsson, f. 22.11. 1919, og
Unnur Jóhannsdóttir, f. 13.8.
1927. Systur Unnar eru Sigrún
Heiða, f. 8.11. 1973, sambýlis-
maður hennar er Stefán Þór
Felixson, f. 14.7. 1965, og sonur
þeirra er Heiðar Þór, f. 10.1.
Elsku Unnur systir okkar. Nú
■ hefurðu fengið friðinn og hvíldina
sem þú þráðir svo heitt. Við sem
eftir sitjum eigum eflaust aldrei eft-
ir að skilja hversu illa þér leið en nú
ertu áreiðanlega komin á betri stað
þar sem þér líður vel og ert ekki
lengur veik.
Við systurnar höfum alltaf verið
mjög samrýndar og upp í hugann
koma margar góðar minningar um
margar góðar stundir og ýmislegt
sem við höfum brallað saman. Fjöl-
skyldan hefur alltaf staðið saman í
gegnum súrt og sætt, sérstaklega í
• veikindunum hafa foreldrar okkar
gert allt sem þau gátu til að hjálpa
þér.
Árið 1995 eignaðist þú bamið
sem þú þráðir alltaf að eignast, ynd-
islegan son, hann Hilmar Jökul. Við
vitum að þú átt eftir að fylgjast með
honum og gæta hans af þeim stað
sem þú ert núna.
Unnur mátti ekkert aumt sjá, ef
1997; Elín, f. 28.8.
1976, sambýlismað-
ur hennar er Rúnar
Örn Felixson, f. 2.9.
1972. Sonur Unnar
er Hilmar Jökull
Stefánsson, f. 24.7.
1995, faðir hans er
Stefán Ingi Guð-
mundsson og sam-
býliskona hans er
Hrafnhildur Stein-
dórsdóttir.
Unnur útskrifað-
ist sem stúdent frá
Verslunarskóla fs-
lands 1991 og hóf
skrifstofustörf hjá H.G. Guð-
jónsson ehf. og varð ári síðar
skrifstofustjóri þess fyrirtækis
og gegndi því starfi til dauða-
dags.
títför Unnar fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
einhver var lasinn í kringum hana
vildi hún gefa af sjálfri sér og
hjálpa.
Unnur var dugleg og metnaðar-
gjöm stúlka, hún útskrifaðist úr
Verslunarskóla íslands og var meðal
þeirra hæstu. Hún stefndi alla tíð að
því að ná langt í lífinu, en sjúkdóm-
urinn náði yfirhöndinni áður en hún
gat gert allt sem hana dreymdi um.
Við systurnar áttum sameiginleg-
ar vinkonur og hafa þær alltaf verið
til staðar þegar á reynir. Það er svo
óraunverulegt til þess að hugsa að
við eigum aldrei eftir að hittast allar
vinkonurnar bara til þess að tala um
allt og ekkert, hlæja og grínast.
„Skoðaðu hug þinn vel þegar þú
ert glaður og þú munt sjá, að aðeins
það, sem valdið hefur hryggð þinni,
gerir þig glaðan. Þegar þú ert sorg-
mæddur, skoðaðu þá aftur hug
þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.“ (Úr
Spámanninum.)
Að lokum viljum við þakka öllum
þeim vinum og ættingjum sem hafa
gefið okkur mikinn styrk með nær-
vem sinni og kveðjum undanfarna
daga. Einnig viljum við þakka
starfsfólki þeirra deilda sem Únnur
hefur dvalið á og Borghildi lækni
hennar fyrir þá umhyggju sem
henni var sýnd og við vitum að Unn-
ur var þakklát fyrir. Elsku mamma
og pabbi og Hilmar Jökull, guð
geymi ykkur.
Þinar systur,
Sigrún Heiða og Elín.
Elsku Unnur, í dag kveðjum við
þig í hinsta sinn. Þegar okkur var til-
kynnt um andlát þitt þá var sem
hjartað hætti að slá en minningamar
streymdu fram í hugann. Síðasta ár
var búið að vera erfitt fyrir þig og
þína nánustu en núna ertu búin að
finna þann frið sem þú fannst ekki í
þessu lífi. Eftir sitja foreldrar, sonur,
systkini og aðrir ættingjar og vinir
með brostið hjarta fullt af söknuði og
eftirsjá. Nútíma læknavísindi gátu
ekki hjálpað þér og þinn sjúkdómur
var illvígur og eirði engu, góðir dag-
ar komu og þá fylltumst við bjart-
sýni og vonuðum að núna væri blað-
inu snúið við og að þú myndir ná aft-
ur heilsu en í dag vitum við að það
átti ekki eftir að verða.
Þú komst frá góðu heimili og áttir
yndislega foreldra og systur, þú
varst dugleg að læra og alltaf tilbú-
in til að hlusta á vini þína. Þú varst
ein af þessum sem þurfti ekki form-
legar kynningar, þú einfaldlega
kynntist fólki og það laðaðist að þér
vegna þess hve opinská þú varst og
vingjarnleg. Fyrir 2'A ári eignaðist
þú soninn Hilmar Jökul, augastein-
inn þinn, sem í dag skilur ekki hvar
mamma er, hann er of lítill til þess
að skilja að mamma er farin en
hann veit að þú er komin til himmna
þar sem þú munt vaka yfir honum
og vernda um alia tíð.
Við héldum að við myndum þekkj-
ast þar til við yrðum gamlar en þín
ævi var stutt og veikindin mörkuðu
líf þitt síðasta árið. Það hlýtur að
vera hræðilegasta tilfinning sem til
er þegar bamið manns kveður og
viljum við og fjölskyldur okkar votta
ykkur, foreldrum Unnar, Svein-
björgu og Hilmari, okkar innilegustu
samúð. Einnig syni þínum Hilmari
Jökli, og systrum þínum, Sigrúnu og
Elínu, sem öll veittu þér styrk og
stuðning á erfiðum tímum, svo og
öðrum ættingjum. Megi guð styrkja
ykkur og leiðbeina á þessum erfiðu
tímum. Við munum ávallt geyma
minningarnar um þig, Unnur mín, í
hjarta okkar og við erum þakklátar
fyrir að hafa kynnst þér.
Elsku vinkona, guð geymi þig.
Þínar vinkonur,
Kolbrún (Kolla)
og Þórdís (Dísa).
Því að hvað er það að deyja annað
en standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið? Og hvað er að
hætta að draga andann annað en að
frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo að hann geti risið upp í
mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns? (Kahlil Gibran.)
„Var það ekki hún sem var alltaf
brosandi?" varð einu barna minna
að orði þegar ég færði þeim harma-
fregnina af láti frænku þeirra. Það
þarf ekki alltaf mörg orð eða flókin
til að lýsa einkennum í fari fólks en
þarna átti barnið kollgátuna, því svo
sannarlega voru þetta orð að sönnu.
Hún var hávaxin og glæsileg svo
eftir því var tekið. Þegar við lands-
byggðarfólkið frá Sauðárkróki kom-
um í bæinn, tók hún brosandi á móti
okkur. Hún gaf sér tíma til að spyrja
frétta og spjalla við okkur. Gestrisni
foreldra hennar var henni í blóð bor-
in og oft fengum við að gista í her-
bergi hennar og systra hennar.
Fyrir mörgum árum ræddum við
um unglingsárin og ýmis vandamál
sem þeim fylgja. Hún var þá tvítug
að aldri og gat horft til baka og rætt
málin af hreinskilni og einlægni.
Hún sagði þá frá því hvernig for-
eldrar sínir hefðu leiðbeint sér í
gegnum þetta tímabil ævi sinnar.
Auðvitað var hún ekki alltaf sátt á
meðan hún sjálf var unglingur en
það var eins með hana og okkur hin;
þegar við eldumst og þroskumst
sjáum við hlutina í öðru ljósi. Hún
sagði mér hversu þakklát hún væri
fyrir að eiga sh'ka foreldra að.
Við hittumst ekki eins oft hin
seinni ár en það átti sér eðlilegar
skýringar. Við, norður í landi, hún
búin að stofna sitt eigið heimili í
Kópavoginum, þar sem hún bjó
ásamt Hilmari Jökli syni sínum.
Fyrir fjórum árum fór að bera á
veikindum Unnar og ágerðust þau á
síðasta ári en þrátt fyrir þekkingu
læknavísindanna tókst ekki að finna
lækningu. Fjölskyldan stóð eins og
klettur við hHð hennar í veikindunum
og saman gerðu þau allt sem í þehTa
valdi stóð til að hún næði bata.
Fyrir framan mig er jólakort með
mynd af þremur englum sem brosa
svo undurblítt. Inni í kortinu er
jólakveðja til fjölskyldu minnar frá
Unni ásamt mynd af englinum
hennar, honum Hilmari Jökli. Þetta
er eina jólakortið sem ennþá stend-
ur uppi í hillu. Kortið ætlum við að
láta standa áfram uppi. Minningin
um góða og vandaða stúlku mun lifa
í hugum okkar.
Við biðjum Guð að styrkja fjöl-
skyldu Unnar á þessum erfiðu tím-
um. Blessuð sé minning hennar.
Bryndís, Gísli og börn.
Elsku vinkona. Ég á erfitt með að
trúa því að þú sért dáin. Það er svo
stutt síðan við hittumst og töluðum
um daginn og veginn. Við áttum
margar góðar stundir saman bæði
hér heima og einnig á spænskri
grund, það var gaman þegar þú og
Sigrún komuð til mín á Spáni sum-
arið 1996. Þið stoppuðuð bara viku
en við höfðum nóg að gera. Sigrún
var ófrísk og við vorum alltaf í búð-
um að kaupa allt frá barnafótum
upp í stóra barnavagna. Þú varst
líka nokkuð dugleg við innkaup á
elskulegan son þinn, hann Hilmar
Jökull. Verslunarferðir þínar sner-
ust bara um hann.
Elsku Unnur, þú skilur eftir stórt
skarð í hjarta mínu en ég veit að þú
ert á góðum stað.
Elsku Hilmar Jökull, Hilmar,
Sveinbjörg, Sigi-ún, Ella og aðrir
aðstandendur, ég votta ykkur mína
innilegustu samúð og bið þess að
Guð styrki ykkur.
Þín vinkona,
Kristín Tryggvadóttir.
UNNUR
HILMARSDÓTTIR