Morgunblaðið - 27.11.2004, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 2004 33
MINNINGAR
✝ Jóna SigurveigKjörinberg Guð-
mundsdóttir fæddist í
Stóru-Ávík í Árnes-
hreppi 23. ágúst 1973.
Hún lést í Reykjavík
16. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Hulda
Kjörinberg og Guð-
mundur Jónsson, sem
þá bjuggu í Stóru-
Ávík. Móðir hennar,
Hulda Kjörinberg, er
fædd á Akureyri, en
faðir hennar á æsku-
heimili hinnar látnu, Stóru-Ávík.
Jóna Sigurveig á þrjár hálfsyst-
ur, þær Bylgju Magnúsdóttur, Þór-
dísi Ólafsdóttur og Sigríði Gunn-
steinsdóttur. Alsystkini hennar
eru Benedikt Jón, f.
27. maí 1974, maki
Laufey Þorvaldsdótt-
ir, f. 12. febrúar
1977, og Ingibjörg
Berglind, f. 9. des.
1976, sambýlismaður
Bjarni Tryggvason,
f. 7. des. 1963.
Börn Jónu Sigur-
veigar eru Guð-
mundur Þór Haf-
steinsson, f. 2. sept-
ember 1993, Hafdís
Rán Sævarsdóttir, f.
28. júní 1995, og
Daníel Ísak Kjörinberg, f. 7. mars
2003.
Útför Jónu Sigurveigar verður
gerð frá Árneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Jóna frænka mín, voðalega
finnst mér það sárt að þú þurftir að
fara svona snemma.
Það rifjast upp margar minningar
þegar ég sit hérna og hugsa til þín.
Sérstaklega man ég öll sumrin sem ég
kom í heimsókn til þín í sveitina í
Stóru-Ávík. Það var alltaf svo gaman
að sjá þig. Þú varst alltaf svo spennt að
sjá hvað ég kom með handa þér frá
Noregi. Við gátum alltaf fundið eitt-
hvað skemmtilegt að gera. Ég man eft-
ir að við sátum og sungum „Paradise
by the Dashboard light“; örugglega yf-
ir hundrað sinnum eitt sumarið. Svo
komst þú með fjölskyldunni þinni í
heimsókn til okkar til Noregs jólin 85.
Ég man hvað mér fannst það svo gam-
an að fá þig í heimsókn. Og hvað við
gátum alltaf verið að punta okkur. Svo
flutti ég til Íslands árið 88, þá áttir þú
heima á Akranesi. Þá hittumst við oft
og skemmtum okkur saman. Síðan
skildu leiðir okkar. Ég flutti aftur til
Noregs, og við stofnuðum okkar fjöl-
skyldur. Ég mun alltaf muna eftir hvað
þú varst alltaf svo hress og kát. Sér-
staklega mun ég aldrei gleyma brosinu
þínu. Nú ert þú komin í sveitina þína til
ömmu, afa og Bena frænda. Ég er viss
um að þér líður vel núna, en ég á samt
eftir að sakna þín mjög mikið. En við
eigum eftir að hittast aftur. Guð geymi
elskulegu börnin þín.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér
og þar er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þin minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín frænka
Margrét Jónsdóttir.
Æskuárin gegna þeim forréttindum
framar öðrum lífsskeiðum að þau fá að
fylgja manni til framtíðar. Þau verða
einhvern veginn ósjálfrátt ákveðinn
hluti af því hver maður er og hver mað-
ur vill verða. Þannig verða æskuvin-
irnir nokkurs konar lífslistamenn sem
mála grunn þeirrar sjálfsmyndar sem
fylgir okkur alla tíð. Við vorum þrjár
vinkonurnar sem ásamt systkinum
okkar, frændsystkinum og vinum héld-
um á penslunum og máluðum heims-
myndina saman. Heimurinn okkar var
norður á Ströndum.
Við vorum fiskverkakonur á Gjögri,
ljóðskáld liðinna alda, skautadrottn-
ingar Finnbogastaðavatnsins og sjálf-
valdar í kirkjukórinn – sátum bara á
öðrum bekk en kórinn. Við vorum á
fremsta bekknum beint fyrir framan
predikunarstólinn, bekknum þar sem
Guð leyfði okkur að flissa.
Elsku Jóna mín. Við vorum allt sem
við vildum vera. Og við gerðum allt
sem okkur langaði til að gera. Við slóg-
umst um Ísfólksbækurnar um leið og
þær komu með fluginu og innleggið
okkar úr sláturhúsinu stóð straum af
kostnaði þegar við pöntuðum Alrúnina
í póstkröfu að sunnan. Hún var ferm-
ingargjöfin sem við vinkonurnar sam-
einuðumst um að gefa hver annarri.
Við gerðum okkur aðra ferð út að
Finnbogastöðum þegar við pöntuðum
hvítu kúrekastígvélin með gylltu
stjörnunni. Við bókstaflega féllum fyr-
ir myndinni sem birtist af þeim í Tím-
anum. Við tókum til hendinni þar sem
þess þurfti. Röðuðum öllum bókunum í
bókasafninu í skólanum eftir stærð og
lit. Það leit einfaldlega miklu betur út
þannig.
Þú kenndir mér uppáhaldssálminn
minn, ,,Í bljúgri bæn“. Þú kenndir mér
allt sem ég kunni um Wham og Duran
Duran. Seinna kenndir þú mér uppá-
haldslagið þitt með Meatloaf. Þú hafðir
mikinn áhuga á öllu sem viðkom tón-
list, hvort sem var að syngja, spila eða
að njóta þess að hlusta. Innra með mér
finn ég fyrir djúpu þakklæti og virð-
ingu fyrir vinkonu minni, þér. Þegar ég
fór að heiman til að halda áfram í skóla
linnti ég ekki látunum fyrr en ég fékk
að taka rútuna með þér suður. Þú hafð-
ir flutt á Akranes ári áður og það var
mér ákveðinn styrkur að verða sam-
ferða þér þessi fyrstu skref mín að
heiman. Fjórtán ára hoppuðum við
upp í rútuna og leiðin lá suður.
Í gegnum allar þessar minningar og
miklu fleiri heyri ég hláturinn þinn,
Jóna mín. Smitandi, háværan og ein-
lægan hláturinn þinn. Í ,,Útla“ á kvöld-
in í skólanum þar sem tunglið lýsti upp
snæviþakta jörðina. Sólbrenndar í
sundkennslunni. Þreyttar og pirraðar
á eftir kindunum í Ávíkurdalnum. Í
gegnum storminn og lognið heyri ég
þig hlæja. Húmorinn fyrir sjálfri þér
og smitandi hláturinn laðaði fólk að
þér. Þú varst eins og umhverfið sem ól
þig upp. Stórbrotin og skemmtileg
með blikandi fallegu brúnu augun þín.
Það er mér svo ómetanlegt að hafa
átt þig sem æskuvinkonu mína. Að
hafa átt hlutdeild í lífi þínu og fjölskyld-
unnar þinnar í Stóru-Ávík. Þar var
mikið líf – og mikið gaman. Þar bjó
stórbrotin fjölskylda sem rúmaði þá
sem þangað lögðu leið sína – til lengri
eða skemmri tíma. Þar var gott að
vera. Elsku Guðmundur, Hulda, Beni
og Inga. Mín dýpsta væntumþykja og
samúð til ykkar allra.
Hvítu kúrekastígvélin eru komin
aftur í tísku. Ég man ennþá textann
með Meatloaf. En samt hefur allt
breyst. Elsku Jóna mín. Þú fylgdir
mér að heiman, nú fylgi ég þér heim.
Ég bið fjöllin og hafið, himininn og
Guð að vaka yfir þér og börnunum þín-
um. Eftir stendur stúlka á heitum stað
í hjarta mínu og hlær. Og ég get ekki
annað en brosað í gegnum tárin.
Ingibjörg Valgeirsdóttir.
Ég man eftir stað.....
Þar voru fjöllin hærri, klettarnir
stærri, sjórinn, sem bar með sér leynd-
armál frá framandi löndum, dulúðugri,
fjörurnar ævintýralegri og galdrar
lágu í loftinu allt um kring. Þar voru
„helvítis Víkararnir“ hans Gvendar
Steindórs á hverju strái, galdra-
brennuskurður, silfursteinninn dýr-
mæti og harmonikutónarnir ljúfu. Og
þar var hún Jóna. Jóna fallega með
stóru brúnu augun, sem ásamt systk-
inum sínum kynnti mig fyrir þessum
undraheimi og saman sem börn upp-
lifðum við lítil ævintýri upp á hvern
einasta dag. Skoðuðum leyndarmál
fjörunnar, marglyttur og krossfiska,
þræddum litfagra kuðunga upp á
band, reyndum að ráða í hvæs öldunn-
ar og þeystum síðan á spýtuhestum út
um sveitir.
Í hirslum hugans geymi ég minn-
ingabrot liðins tíma. Brotin eru héðan
og þaðan, sum þakin mjúku ryki, enda
langt um liðið og ekkert verið þurrkað
af í góðan tíma. En minningarnar um
kynjaveröldina í Trékyllisvík eru mér
dýrmætar og verða hjartfólgnari á
stundum sem þessum, þegar mann-
eskjur sem hafa átt sinn þátt í því að
skapa þær falla sviplega frá. Líkt og
sólstafir glitra brotin og ég mun varð-
veita þau vel.
Mína dýpstu samúð, kæra fjöl-
skylda.
Kolbrá Höskuldsdóttir.
Kær skólasystir og vinkona okkar,
Jóna Sigurveig Guðmundsdóttir, er nú
kvödd hinstu kveðju. Leiðir okkar lágu
saman þegar Jóna flutti á Skagann.
Hún var fljót að vinna sér traust okkar,
enda góð stúlka og húmoristi af guðs
náð. Heimili hennar á Akranesi stóð
okkur alltaf opið, og eiga foreldrar
hennar og systkini heiður skilið fyrir
þolinmæðina, sem vafalítið reyndi oft á
þegar stelpustóðið hóf innreið sína.
Þar voru gerðar ítrekaðar tilraunir til
að siða okkur en Jóna var fljót til svara
og oftar en ekki sprakk Hulda úr hlátri
af tilsvörum dóttur sinnar og lítið varð
úr ögun af þeim sökum. Leiðir okkar
skildu fljótlega eftir lok barnaskóla,
svona eins og gengur. Síðan þá höfum
við fylgst með henni á þeirri erfiðu
braut sem hún leiddist inn á, braut sem
að erfitt er að fóta sig á og margir sem
inn á hana leiðast hnjóta á endanum.
Viljum við vinkonurnar við þessi
leiðarlok nota tækifærið og þakka
Jónu fyrir allar frábæru stundirnar
sem hún veitti okkur. Í minningu okk-
ar er með henni gengin ein skemmti-
legasta og fordómaminnsta manneskja
sem við höfum kynnst á lífsleiðinni.
Hún háði erfiða baráttu, eitthvað varð
undan að láta. Eftir sitja góðar minn-
ingar og sár söknuður, „því mundu, að
það sem þú grætur, var eitt sinn gleði
þín“.
Börnum Jónu og fjölskyldu sendum
við okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Hún gengur nú á Guðs vegum.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Berglind, Stefanía, Harpa,
Þóranna, Ingunn og Inga Hrönn.
Þegar veturinn var að leggja sína
blæju yfir umhverfið norður á Strönd-
um barst til okkar sú frétt, að Jóna Sig-
urveig Guðmundsdóttir væri dáin.
Hún var alin upp hjá foreldrum sínum í
Stóru-Ávík í Árneshreppi í þriggja
systkina hópi og var hún elst þeirra.
Eins og annað ungt fólk hleypti hún
heimdraganum með þá von í brjósti að
geta höndlað hamingjuna. Hún hafði
líka margt til að bera til að svo mætti
verða. Hún var í eðli sínu dugleg og vel
verki farin. Ævinlega glaðleg og bar
góðvild í svip sínum.
Þrátt fyrir allt, sem virðist í boði fyr-
ir ungt fólk í dag, er heimurinn háll og
villugjarn sem aldrei fyrr. Þetta mátti
Jóna reyna. Gangan til baka er ekki
auðveld, en ævinlega bar hún þá von í
brjósti, að betri tíð kæmi, með blóm í
haga. En klukka tímans tifaði fljótt.
Hún lést 16. nóvember s.l.
Eftir standa á ströndinni með sorg
sína börnin þrjú, foreldrar, systkini og
náin skyldmenni. „Hún var alltaf svo
góð,“ sagði hún Ingibjörg systir henn-
ar, það var góður vitnisburður.
Þessar línur eru settar á blað til að
flytja aðstandendum þessarar elsku-
legu stúlku samúðarkveðjur. Heimili
þess er þetta ritar hefur ávallt verið
náið Stóru-Ávíkurheimilinu, enda
frændsemi þar á milli. Þeirra sorg er
líka okkar sorg.
Það er við hæfi að enda þetta með
ljóðlínum eftir Tómas Guðmundsson:
Svo yndislega æskan
úr augum þínum skein.
Svo saklaus var þinn svipur
og sál þín björt og hrein.
Við hjónin og börnin okkar og fjöl-
skyldur þeirra, sendum innilegar sam-
úðarkveðjur. Megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Gunnsteinn Gíslason.
JÓNA SIGURVEIG
GUÐMUNDSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Jónu
Sigurveigu Guðmundsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Smári
Jónsson, Thelma Lind Smáradóttir,
Aron Elí Smárason og Sólveig, Guð-
mundur, Sævar, Birgir, Unnur,
Guðbjörg, Bryndís og Hafrún.
UMRÆÐAN
KÆRI lesandi! Ef þú hefur áhuga
á að taka undir meðfylgjandi bæn
með mér nú við upphaf aðventu, þá
gjörðu svo vel.
Almáttugi Guð, fað-
ir frelsarans Jesú
Krists!
Gefðu mér að upp-
lifa barnslega eftir-
væntingu á komandi
aðventu. Hjálpaðu
mér að undirbúa
hjarta mitt fyrir komu
frelsarans svo að hann
fái rúm í því og geti
gert sér framtíðar-
bústað þar. Mér til
heilla og blessunar svo
ég geti þegið næringu
og styrk frá honum til
að verða samferðafólki
mínu til blessunar.
Gefðu að ég kafni
ekki í auglýsingum,
gylliboðum, kaupæði
eða skrauti. Og forð-
aðu mér og okkur frá
því að kæfa frelsarann
með því. Hjálpaðu mér
heldur að hugleiða til-
ganginn með komu
hans í heiminn og inn í
hvernig aðstæður
hann fæddist og
hverju það breytir fyrir mig í dag.
Hjálpaðu mér að taka á móti hon-
um og úthýsa honum ekki. Þrátt
fyrir veika trú og efasemdir á stund-
um. Dýpkaðu trú mína á þig á þess-
ari aðventu.
Skapa í mér hreint hjarta, ó, Guð,
og hjálpa mér að reynast náungi ein-
hverjum þeim sem á um sárt að
binda til dæmis vegna ástvinamissis.
Eða einhverjum þeim sem er veikur
eða aldraður, fátækur, einmana eða
félagslega einangraður á einhvern
hátt. Þeir eru nær mér en ég geri
mér grein fyrir. Hjálpaðu mér að
mæta fólki eins og ég vildi að mér
væri mætt eða eins og ég væri að
mæta þér. Hjálpaðu
mér að mæta fólki og
umgangast það af raun-
verulegum og sönnum
kærleika svo ég úthýsi
því ekki eins og þér var
úthýst forðum, og er því
miður enn, allt of víða.
En þannig er einnig
farið um sennilega allt
of marga í okkar nú-
tímasamfélagi.
Hjálpaðu mér einnig
að nema staðar mitt í
öllu stressinu og hug-
leiða lífið og tilveruna
og stefnu mína í lífinu.
Hjálpaðu mér að taka
mig taki til að finna
tíma til að rækta fjöl-
skyldutengsl og vin-
áttu, því fátt er dýr-
mætara en góð
fjölskylda og sannir
vinir.
Þrátt fyrir veika trú
og efasemdir á stund-
um, viltu þá vekja með
mér fullvissu vonar-
innar og skapa trú í
mínu hjarta. Gefðu mér
friðinn þinn. Hinn fullkomna frið
jólanna, sem enginn og ekkert
megnar frá mér að taka.
Blessaðu mér og okkur aðvent-
una, þennan tíma sem getur verið
svo gefandi, nærandi og skemmti-
legur.
Í Jesú nafni. Amen.
Bæn við upp-
haf aðventu
Sigurbjörn Þorkelsson fjallar
um bænahald á aðventu
Sigurbjörn Þorkelsson
’Þrátt fyrirveika trú og efa-
semdir á stund-
um, viltu þá
vekja með mér
fullvissu vonar-
innar og skapa
trú í mínu
hjarta. ‘
Höfundur er rithöfundur og
framkvæmdastjóri Laugarneskirkju.
Eftirfarandi greinar eru á mbl.is:
Sveinn Aðalsteinsson: „Nýj-
asta útspil Landsvirkjunar og Al-
coa, er að lýsa því yfir að Kára-
hnjúkavirkjun, álbræðslan í
Reyðarfirði og línulagnir þar á
milli flokkist undir að verða
„sjálfbærar“!“
Hafsteinn Hjaltason: „Landa-
kröfumenn hafa engar heimildir
fyrir því, að Kjölur sé þeirra
eignarland, eða eignarland
Biskupstungna- og Svínavatns-
hreppa.“
María Th. Jónsdóttir: „Á land-
inu okkar eru starfandi mjög
góðar hjúkrunardeildir fyrir
heilabilaða en þær eru bara allt
of fáar og fjölgar hægt.“
Guðmundur Hafsteinsson:
„Því eru gráður LHÍ að inntaki
engu fremur háskólagráður en
þær sem TR útskrifaði nemend-
ur með, nema síður sé.“
Á mbl.is
Aðsendar greinar
BRÉF TIL BLAÐSINS
Morgunblaðið Kringlunni 1 103 Reykjavík  Bréf til blaðsins | mbl.is
Í DV 11. nóvember síðastliðinn er
grein, sem nefnist ,,Olían mun klár-
ast og vetni er framtíðin“. Með
þessari fyrirsögn sýnist mér, að
leitast sé við að halda því fram, að
vetni geti komið í stað olíu, sem er
víðs fjarri. Í greininni er sagt ,,Álit-
legasta eldsneyti framtíðarinnar er
vafalítið vetni“. Það er vafalítið
gaman að velta sér upp úr því sviðs-
ljósi, sem þessi firra hefur kveikt.
Víst er gerlegt að vinna mikla raf-
orku hér á landi, en það er dropi í
hafið miðað við orkuþörf heimsins,
og hvar eiga hinir að fá orku til að
vinna vetni, þegar olían er búin.
Menn tala um vind, sól, jarðhita,
sjávarföll ofl. Til eru kolabirgðir til
ófyrirsjáanlegrar framtíðar. Ódýr-
asta leiðin til að vinna vetni er
vinnsla úr kolum eða jarðgasi.
Vinnsla með raforku er dýr og sóun
á orku.
Ég hef alltaf furðað mig á því,
hvers vegna Íslendingar hafa ekki
nýtt raforkuna hér á landi í almenn-
ingssamgöngum. Erlendis, þar sem
þurft hefur að vinna raforku með
jarðefnum, hafa menn í yfir hundr-
að ár nýtt raforku í almennings-
samgöngum. Þetta er til háborinnar
skammar. Sú afsökun, sem notuð
er, að rafgeymar séu lélegir, er eng-
in afsökun. Ég benti á, í nýlegri
grein, hvernig má nota rafgeyma-
knúna vagna, en sú aðferð er aldar-
gömul, að undanskildum nýjustu
tengiaðferðum. Við, sem þykjumst
vera framarlega í tækninni, erum
öld á eftir.
Með skrifum mínum er ég á eng-
an hátt að kasta rýrð á verk Braga
Árnasonar, sem ég met mikils, held-
ur að reyna að fá menn til að taka
við sér, til að nýta raforkuna í sam-
göngum.
GÍSLI JÚLÍUSSON,
Akraseli 17, 109 Reykjavík.
Vetni og olía
Frá Gísla Júlíussyni
rafmagnsverkfræðingi: