Morgunblaðið - 27.11.2004, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 27. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðmundur Jó-hann Sigmunds-
son fæddist á Hofi á
Höfðaströnd 16. júní
1908. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Sauð-
árkróki 18. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigmundur Sig-
mundsson verka-
maður í Árbakka á
Hofsósi og kona hans
Sigurrós Guðmunds-
dóttir. Frá 8-16 ára
aldri ólst Guðmund-
ur upp í Kýrholti í
Viðvíkursveit hjá Margréti
Bessadóttur og Gísla Péturssyni
en stundaði síðan kaupamennsku
og ýmsa tilfallandi vinnu næstu
árin.
Hinn 4. júní 1938 kvæntist Guð-
mundur Fjólu Gunnlaugsdóttur
frá Víðinesi í Hjaltadal, f. 1. ágúst
1918, dóttur Gunn-
laugs Jónssonar
bónda þar og konu
hans Sigríðar Gunn-
laugsdóttur. Þau
Fjóla tóku þá við búi
af þeim og bjuggu í
Víðinesi samfellt til
ársins 1977. Þau
eignuðust tvo syni
sem upp komust.
Þeir eru: Sigurður
Gunnlaugur bóndi í
Víðinesi, f. 2. maí
1947, kona Helga
Svandís Kristins-
dóttir, f. 25.5. 1947,
d. 28.12. 1999 og Gunnar bóndi í
Víðinesi, f. 11.11. 1955, sambýlis-
kona Ingibjörg Gísladóttir frá
Vöglum í Blönduhlíð, f. 22.1.
1957.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 16.
Níutíu og sex ár eru langur tími.
Óhætt er að fullyrða að þeir sem náð
hafa svo háum aldri, hafi lifað tímana
tvenna. Það eru ekki margir sem ná
svo háum aldri og halda jafnframt
góðri heilsu fram á síðustu ár. Þann-
ig var um Munda afa, sem lengst af
var bóndi í Víðinesi í Hjaltadal, en
flutti síðar á dvalarheimili aldraðra á
Sauðárkróki. Þar til fyrir um tveim
árum hljóp hann um, nánast eins og
táningur og spratt upp úr stólnum af
meiri snerpu en flestir þeir sem voru
honum áratugum yngri. Enda var
honum eiginlegt að ganga til allra
verka af krafti og atorku.
Það eru fá börn í dag sem njóta
þeirra forréttinda að fá að alast upp
með stórfjölskyldunni og hafa dagleg
samskipti við afa og ömmu sem ekki
eru upptekin í vinnu utan heimilis.
Þeirra forréttinda naut ég í ríkum
mæli í mínum uppvexti.
Fyrstu ár ævi minnar bjó öll fjöl-
skyldan í saman húsi en síðar hvor í
sínu húsinu. Það var þó ekki lengi
hlaupið milli húsa og ferðirnar upp í
„gamla“ eins og við systkinin köll-
uðum húsið hjá Munda og Fjólu
ömmu, urðu margar. Það var alltaf
hægt að treysta því að einhver væri
heima. Daglega og jafnvel oft á dag
var skotist milli húsa, spilað á spil,
lesnar sögur eða eitthvað annað
dundað.
Á seinni árum sínum heima í Víði-
nesi átti Mundi nokkrar endur sem
hann hugsaði um af áhuga og hafði af
þeim mikla ánægju. Það var því
ósjaldan að við barnabörnin fengum
send andaregg eftir að við vorum
flutt að heiman. Slíkar sendingar
voru ávallt vel þegnar.
Þó Mundi væri orðinn nokkuð full-
orðinn þegar langafabörnin tóku að
tínast í heiminn, nutu þau þó sam-
vista við hann um nokkurt skeið.
Farið var reglulega í heimsókn á
dvalarheimilið. Ef of langur tími leið
milli heimsókna fóru litlir guttar að
spyrja: „Hvenær förum við næst á
elliheimilið?“ Þessar heimsóknir voru
ánægjulegar og ekki laust við að
maður undraðist kraftinn í rúmlega
níræðum manni að leika bílaleik við
litla langafastráka og jafnvel að
skríða undir sófa til að teygja sig eft-
ir bílum sem kappsamir ungir menn
höfðu þeytt út í horn.
Þegar kveðju vil þér vanda,
veran æðsta heyrir mig.
Bið ég himins helga anda
halda vörð í kringum þig.
(Benedikt Einarsson.)
Elsku Mundi, þakka þér allar
stundirnar okkar saman.
Guð blessi þig
Inga.
Þegar Guðmundur fæddist voru
foreldrar hans vinnuhjú hjá Hjálmari
Þorgilssyni og Guðrúnu Magnúsdótt-
ur á Hofi á Höfðaströnd en fluttu
þaðan vorið 1909 í húsmennsku að
Bjarnastöðum í Unadal þar sem Sig-
mundur afi Guðmundar bjó en vet-
urinn 1910–1911 settust þau að í Ár-
bakka á Hofsósi þar sem þau bjuggu
síðan.
Guðmundur var elstur ellefu
fæddra systkina og var sendur frá
foreldrum sínum 5 ára gamall að
Bjarnastaðagerði í Unadal þar sem
hann var á þriðja ár. En á áttunda
aldursári fór hann að Kýrholti í Við-
víkursveit þar sem hann var síðan
næstu 8 árin og undi hag sínum vel.
Sextán ára gamall fór hann að vinna
fyrir sér, fyrst á Hofsósi en síðan var
hann eitt vor og sumar ásamt föður
sínum og föðurbróður í Hrísey þar
sem hann var landmaður á bát sem
Jón Sigurðsson frá Hellulandi átti og
gerði út. Átján ára gamall var hann
um 2–3 vikna skeið í Málmey sum-
arið 1926. Þá var Frans Jónatansson
bóndi að byggja þar stórt og vandað
timburhús á steyptum kjallara. Sex
menn unnu þar við að bera grjót og
möl heim að húsgrunninum. Mölin
var tekin í Jarðfallinu svokallaða,
dregin í kassa á spili úr fjörunni upp
á bakkann. Þar var hún sett í poka og
borin á bakinu heim 300–400 metra
vegalengd. Það passaði í eina tunnu
sem þeir sex báru í ferð. Næstu árin
var Guðmundur víða í vinnu, stund-
um vetrarmaður á bæjum eða kaupa-
maður á sumrin, m.a. eitt sumar hjá
Gunnlaugi í Víðinesi. Á Reykjum,
fremsta bæ í Hjaltadal, var hann tvö
og hálft ár og Ástvaldi bónda líkaði
vel við unga vinnumanninn því hann
var bæði ósérhlífinn og áhlaupamað-
ur til verka og dugði vel í aðdrátt-
arferðum fyrir heimilið.
Haustið 1937 varð Ágúst Magn-
ússon, annar bóndinn í Víðinesi,
óvinnufær vegna brjóstveiki um tíma
og réðst Guðmundur þá til hans sem
vetrarmaður. Þar með var framtíðin
ráðin og vorið 1938 tóku heimasætan
Fjóla og Guðmundur við búi foreldra
hennar.
Guðmundur og Fjóla bjuggu aldrei
stórbúi í Víðinesi. Til þess skorti
jörðina rými og landkosti, auk þess
sem þar var alltaf búið tvíbýli. En
Guðmundur var natinn bóndi og
mesti snyrtimaður í allri umgengni
um hús og hey, bú hans gagnsamt og
búskapurinn og sveitastörfin áttu
hug hans. Alla ævi var hann eld-
snemma uppi á morgnana en kvöld-
svæfur að því skapi. Þau hjón kunnu
vel að sníða sér stakk og fram-
kvæmdir miðuðust við efni og ástæð-
ur. Guðmundur var framúrskarandi
skuldvar maður og hreint ekki í rónni
fyrr en hver reikningur var greiddur.
Guðmundur í Víðinesi var í lægra
lagi á vöxt en bar sig vel á velli, alla
tíð teinréttur og hafði fallegan bak-
svip, þykkur undir hönd og þrek-
menni, harðskarpur til vinnu, vildi
drífa áfram verkin og gera þau strax,
góður heyskaparmaður. Hann var í
eðli sínu félagslyndur og naut þess að
fara á mannamót, smáglettinn en
gætinn og orðvar. Aldrei heyrðist
hann tala leiðinlega um nokkurn
mann, greiðvikinn og gestrisinn.
Hann hafði yndi af kórsöng, hafði
laglega tenórrödd og söng í kirkju-
kór Hólasóknar um nálægt 20 ára
skeið.
Árið 1977 hættu Guðmundur og
Fjóla búskap en héldu áfram heimili
með Gunnari syni sínum og Guð-
mundur hélt áfram að sýsla við eitt
og annað, utan húss eða innan, enda
frískur og bar aldur sinn ótrúlega
vel. Var hann til heimilis í Víðinesi til
ársins 1999 að hann fór á dvalarheim-
ili aldraðra á Sauðárkróki en þá var
Fjóla komin þangað tæpum fjórum
árum fyrr eftir erfið veikindi. Hann
hélt andlegum og líkamlegum styrk
langt fram yfir nírætt en eftir svæf-
ingu og aðgerð fyrir tæpum tveim ár-
um fór heilsunni að hraka.
Þegar gamall maður, saddur líf-
daga, yfirgefur þennan heim eftir
farsælt ævistarf er það eðlileg hring-
rás lífskeðjunnar. Að fæðast og deyja
er óbrigðull gangur sköpunarverks-
ins. Þá er ástvinum og samferða-
mönnum þökk í huga fyrir að hafa
fengið tækifæri að njóta samvista við
góðan dreng, auðga líf sitt og þroska
af kynningu við hann.Fjölskyldu-
tengsl og vinátta við Víðinesfólkið
hefur ávallt verið mér fastur og raun-
ar ómetanlegur þáttur tilverunnar.
Mundi í Víðinesi var giftur móður-
systur minni og eldri sonur þeirra
jafnaldri minn og leikfélagi. Ég á
margar minningar um Munda og má
óhætt fullyrða að þar ber hvergi
skugga á. Af kynningu minni við
hann finnst mér bera einna hæst við-
mótshlýju hans og grandvarleika á
allan hátt.
Þessi kveðjuorð eiga að túlka þökk
mína og fjölskyldu minnar til hans
sem genginn er á guðs vegu. Ég bið
Fjólu frænku minni og ástvinum öll-
um blessunar. Það var gott og mann-
bætandi að kynnast Munda í Víði-
nesi.
Hjalti Pálsson frá Hofi.
GUÐMUNDUR
SIGMUNDSSON
 Fleiri minningargreinar um Guð-
mund Sigmundsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Gunnar Rögn-
valdsson.
Vaktu, minn Jesús, vaktu’ í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Mundi langafi, þakka þér
fyrir allt.
Aron Smári og Sindri Snær.
HINSTA KVEÐJA
✝ Ármann EydalAlbertsson fædd-
ist á Selá á Skaga 8.
júní 1929. Hann lést
hinn 20. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Sigurlína Lárusdótt-
ir, f. 28. maí 1907, frá
Keldulandi í Skaga-
hreppi, d. 10. júlí
1986, og Albert Er-
lendsson frá Selá á
Skaga, f. 5. nóvem-
ber 1895 á Hóli á
Skaga, d. 2. mars
1984. Bræður Ár-
manns eru Gunnar Albertsson, f.
7. nóvember 1933, maki Hrefna
Björnsdóttir, f. 1. nóvember 1931,
frá Kringlu; og Óli Einar Alberts-
son, f. 2. október 1941.
Ármann kvæntist 19. júní 1953
Elínu Jónasdóttur, f. 20. apríl
1927, frá Gilsbakka í Miðdölum, d.
18. ágúst 1986. Þau bjuggu allan
sinn búskap í Garðinum. Börn
þeirra eru: 1) Jónas Eydal, f. 29.
júní 1952, maki Margrét Þyri Sig-
urðardóttir, f. 3. júlí 1955. Börn
Jónasar frá fyrra hjónabandi eru
Elín Björk, f. 1980, Jónas Davíð, f.
1989, Jóel Geir, f. 1990, og Sig-
urdís, f. 1991. 2)Sigurður Albert,
f. 14. apríl 1955, maki Ólöf Ragn-
heiður Ólafsdóttir, f. 26. mars
1953. Börn þeirra eru: Ármann
Eydal, f. 1981, Aðalheiður Dóra, f.
1984, Elín, f. 1986, og Ólafur Kon-
ráð, f. 1989. 3) Elfa Eydal, f. 21.
júlí 1956, maki Atli Alexand-
ersson, f. 7. mars 1953. Börn
þeirra eru: Darri, f. 1986, Breki, f.
1988, og Brá, f. 1990.
Ármann ólst upp í
sveitinni, fyrst á Selá
og síðan á Reykjum
á Reykjaströnd.
Sumarið 1933 fluttu
þau að Keldulandi
vegna þess að þrír
bræður Sigurlínu
féllu frá með
skömmu millibili og
eftir var forsjárlaust
heimili þar.
Ármann gekk í
farskóla í Skaga-
hreppi og var vetur-
inn 1946–1948 á
Reykjaskóla í Hrúta-
firði. Sótti mótornámskeið Fiski-
félagsins á Akureyri 1949 og tók
síðar sveinspróf í vélvirkjun. Tólf
ára gamall var hann farinn að
ganga til rjúpna í fjallinu ofan við
bæinn með haglabyssu. Þrettán
ára fór hann að róa á trillu með
Ernst Berndsen á Skagaströnd.
Átján ára keypti hann sér vörubíl
og var með hann í ýmsum verk-
efnum í vegagerð o.fl.
Þá var atvinnuleysi á Skaga-
strönd – Ármann fluttist til Akra-
ness, svo í Garðinn. Var lengst af
vélstjóri á bátum á vetrarvertíð,
allmörg sumur á síldarvertíð og
starfaði einnig í vélsmiðjum á
Suðurnesjum, nokkur sumur á
verkstæði hjá Kaupfélagi
Hvammsfjarðar í Búðardal. Síð-
ustu starfsárin var hann starfs-
maður hjá tækjaviðhaldsdeild
Varnarliðsins á Keflavíkurflug-
velli.
Útför Ármanns verður gerð frá
Útskálakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Núna þegar Lykla-Pétur er bú-
inn að afhenda þér vegabréfið til
himnaríkis er ekki úr vegi að fjalla
um manninn sem kynnti mig ekki
svo sjaldan sem nafnann sinn. En
það var margt fleira sem við áttum
sameiginlegt en að vera nafnar. Við
erum jú þeim eiginleikum gæddir
að vera háværir, stjórnsamir, eiga
auðvelt að koma fyrir okkur orði
sem og að hafa alltaf rétt fyrir okk-
ur, sem vissulega er guðsgjöf sem
alltof fáir virðast gera sér grein
fyrir, hvað þá að móttaka mögl-
unarlaust þann heilaga boðskap
sem við höfðum fram að færa.
Það var bara einn galli á gjöf
Njarðar. Báðir vissum við frá
hverjum hinar ýmsu plágur þjóð-
félagsins voru komnar, afi taldi
reyndar að þar léki bláa höndin að-
alhlutverkið meðan ég var fullviss
um að bygggræni flokkurinn væri
hið íslenska Pandórubox. Því
ákváðum við að í nærveru hvor
annars skyldu þjóðfélagsmein og
pólitík ekki rædd svo fjölskyldu-
samkomur færu friðsamlega fram.
En það voru tveir eiginleikar afa
míns sem ég dáðist hvað mest að.
Annar var sá hve boðinn og búinn
hann var alltaf að hjálpa til og að-
stoða fólk. Hinn eiginleikinn er
hæfileiki sem alltof fáir hafa en það
er að kalla fram gleði hjá fólki með
skemmtilegum sögum. Ein af mín-
um uppáhaldssögum er frá því þeg-
ar afi hafði dvalið á heilsuhælinu. Í
þetta sinn hafði honum tekist eins
og svo oft áður að valda usla þar
sem hann kom. Einn af sjúklingum
heilsuhælisins hafði verið fluttur á
brott í sjúkrabíl og fóru margir að
spyrjast fyrir hvað hefði komið fyr-
ir karlinn og auðvitað gat afi ekki
frekar en fyrri daginn setið á sér.
Því sagði hann að viðkomandi hefði
verið orðinn svo soltinn í kjöt að
hann hefði teygt sig út um
gluggann og étið skógarþröst sem
þar hefði verið. Við þetta varð uppi
fótur og fit á heilsuhælinu sem í
frásögninni varð auðvitað að blóð-
ugri uppreisn gegn bölvuðum
kokkinum með grasfæðið. Með lif-
andi frásögn og skemmtilegum lýs-
ingum tókst honum að fá alla sem á
hlustuðu til að skellihlæja.
Já, afi minn, þú varst nokkuð
merkilegur karl. Þú varst nefnilega
einn af þessum hjartahlýju mönn-
um sem lést þig varða allt sem var í
gangi í þjóðfélaginu. Þú tókst upp
hanskann fyrir þá sem minna
máttu sín og lést að þér kveða í
þeim hlutum sem voru í gangi í
kringum þig. Nú á tímum þegar
ótrúlega margt fólk reynir að hafa
sem minnstar skoðanir og gengur
um eins og útlendingar í sínu eigin
landi varst þú bara ansi merkilegur
maður. Því voru það forréttindi að
fá að eiga afa eins og hann Ármann
Eydal.
Elsku afi, hafðu það sem allra
best. Megi englar guðs fylgja þér.
Með bestu kveðjum
Ármann Eydal Albertsson
yngri.
Elsku Ármann afi. Nú ertu far-
inn í þinn hinsta túr en þú virðist
hafa gleymt hvíta pallbílnum. Það
má segja að þú, elsku afi, hafir ver-
ið með hjarta í samræmi við stærð-
ina og þú lifðir fyrir að hjálpa öðr-
um. Helstu dæmin um það að
okkar mati voru þegar þú ættleidd-
ir alla snjótittlinga bæjarins og
varðir þá með kjafti og klóm fyrir
vágestum í formi heimiliskatta og
annarra aðsteðjandi ógna, bjargað-
ir ófáum bændum í heyskap þegar
heyvinnuvélarnar biluðu, og komst
konum í sárri neyð til hjálpar –
hvort sem var vegna músagangs,
bilaðra pípulagna eða annarra ver-
aldlegra vandræða. Þú hafðir
sterkar skoðanir á öllu mögulegu
og varst óhræddur við að viðra
þær. Við munum aldrei gleyma æv-
intýralandinu á Vegamótum þar
sem ófáar stundir fóru í leik í leyni-
herberginu undir stiganum, fjar-
sjóðsleitum um húsið, hoppandi á
uppblásnu pulsunum úti í garði og
skoðandi gersemarnar sem þú
geymdir í skúrnum ásamt eftir-
minnilegum ferðum á Unni, trill-
unni þinni. En þó að við munum
sakna þín þá vitum við að þú fórst
glaður í þinn hinsta túr og ert nú
loks við hlið ömmu á himnum. Sög-
ur þínar og hjartahlýja munu ætíð
vera okkur í fersku minni en við
huggum okkur við það að einn dag
munum við öll vera saman á ný.
Bestu kveðjur frá okkur öllum.
Aðalheiður Dóra, Darri, Elín,
Breki, Ólafur Konráð, Jónas
Davíð, Brá, Jóel og Sigurdís.
ÁRMANN EYDAL
ALBERTSSON
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
ÁSTVALDAR ANTONS
KRISTÓFERSSONAR,
Túngötu 8,
Seyðisfirði.
Anna Kristín Jóhannsdóttir,
Jóhanna Ingibjörg Ástvaldsdóttir, Sigmar Guðbjörnsson,
Ingunn Björg Ástvaldsdóttir,
Emelía Ástvaldsdóttir, David Hovelsrud,
Kristófer Ástvaldsson,
barnabörn og barnabarnabarn.