Morgunblaðið - 28.05.2008, Blaðsíða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 28. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur GuðrúnLárusdóttir
fæddist á Sauð-
árkróki 26. mars
1930. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 17. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þuríður Ellen Guð-
laugsdóttir hús-
freyja, f. í Reykja-
vík 24. júlí 1905, d.
á Sauðárkróki 30.
september 1961 og
Lárus Kristinn Run-
ólfsson sjómaður, f. á Sauð-
árkróki 22. júní 1903, d. þar 3.
október 1981. Systkini Unnar
voru Soffía, f. 4. september 1931,
d. 4. ágúst 1999, Lára, f. 28. nóv-
ember 1932, Runólfur Kristinn, f.
5. maí 1934, og Guðlaugur Þór, f.
23. júní 1936.
Hinn 1. júlí 1949 eignaðist Unn-
ur dóttur, Ellen Jónasdóttur, er
ólst upp hjá afa sínum og ömmu á
Sauðárkróki. Hún er húsmóðir,
búsett í Danmörku. Ellen eign-
aðist þrjú börn með eiginmanni
sínum Birgi Sigurbjörnssyni sem
er látinn. Börn þeirra eru Unnar,
f. 1967, Eyrún Soffía, f. 1971, og
Jónas Elfar, f. 1975.
Fyrri maður Unnar var Jón
Björgvin Sveinsson sjómaður, f. í
Sandgerði 10. febrúar 1923, fórst
með m/b Rafnkeli 4. janúar 1960.
Þau eignuðust fjögur börn, þau
eru: 1) Kristinn E. skipstjóri, f. 1.
f. 2007. 3) Drengur fæddur 2. maí
1958. Hann lést síðar sama dag. 4)
Jón B.G. yfirlæknir, f. 8. febrúar
1960, kvæntur Ingibjörgu Guð-
mundsdóttur aðalgjaldkera, f. 13.
júní 1963. Þau eiga saman 3 börn.
Ástríður Þórey, f. 1985, Unnur
Tara, f. 1989, Heiðrún Hödd, f.
1991. Fyrir átti Ingibjörg, Óla
Inga, f. 1981. Fyrir átti Jón, Hlyn,
f. 1980. Seinni eiginmaður Unnar
er Páll Jósteinsson sjómaður, f. 9.
desember 1932, þau slitu sam-
vistum. Eignuðust þau saman tvö
börn, þau eru: 1) Guðmundur
tannlæknir, f. 1. nóvember 1964,
kvæntur Ólöfu Bolladóttur sér-
kennara, f. 15. júlí 1964. Þau eiga
fjögur börn. Páll, f. 1986, Anna
Þórunn, f. 1990, Guðmundur Ingi,
f. 1994 og Lárus, f. 1996. 2) Jóna
Björg hjúkrunarfræðingur, f. 9.
nóvember 1966. Maður hennar er
Birgir Elíasson rekstrarverkfræð-
ingur BSc., f. 3. apríl 1963.
Unnur ólst upp á Sauðárkróki
og lauk gagnfræðaprófi frá gagn-
fræðaskóla Sauðárkróks árið
1949. Hún flutti til Sandgerðis ár-
ið 1950 og bjó þar alla tíð síðan.
Unnur starfaði í Ragnarsbakaríi
til margra ára og í Sigurjónsbak-
aríi eftir það. Þá vann hún einnig
við afgreiðslustörf í gjafa-
vöruverslun Nönnu dóttur sinnar
fram undir það síðasta. Fé-
lagsstörf Unnar helguðust af
störfum fyrir Kvenfélagið Hvöt í
Sandgerði og Sjálfstæðisfélagið.
Þá tók hún einnig virkan þátt í fé-
lagsstarfi aldraðra í Sandgerði.
Útför Unnar verður gerð frá
Safnaðarheimilinu í Sandgerði í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
júní 1951, sambýlis-
kona Lucyna Aug-
ustynowicz umhverf-
isverkfræðingur, f.
23. janúar 1974.
Kristinn eignaðist
þrjú börn með fyrri
eiginkonu sinni, Ingi-
björgu Jónsdóttur.
Þau eru: a) Reynir
Örn, f. 1971, d. 2002,
sonur hans Kristinn
Ingi, f. 1992 b) Unn-
ur Ásta, f. 1974.
Börn hennar og Guð-
mundar Hann-
essonar eru Viktor Ingi, f. 1995,
og Sandra Rún, f. 2000. Þau
skildu. c) Kristín, f. 1981. 2)
Nanna S. kaupmaður, f. 4. janúar
1953, gift Birni Vífli Þorleifssyni
veitingamanni, f. 13. júlí 1951.
Þau eiga saman fjögur börn. a)
Jón Björgvin, f. 1969, kvæntur
Hörpu Sævarsdóttur. Börn þeirra
eru Eiður Björgvin, f. 1999 og
Sævar Logi, f. 2004. Fyrir átti Jón
Björgvin eina dóttur, Nönnu
Soffíu, f. 1997. b) Þorleifur, f.
1973, kvæntur Hjördísi Bald-
ursdóttur. Börn þeirra eru Björn
Elvar, f. 1995, Þórdís Elsa, f. 1998
og Aron Örn, f. 2007. c) Ragn-
heiður, f. 1975, hennar maður er
Ágúst Schweits Eriksson. Börn
þeirra eru Ísabella, f. 1999, Nanna
Lísa, f. 2000 og Klara, f. 2005. d)
Vífill, f. 1978, kvæntur Sigríði J.
Valdimarsdóttur. Börn þeirra eru
Júlíus Heikir og Valdimar Einar,
Elsku mamma, við kveðjum þig
með harm í huga. Það er okkur hugg-
un að þú skulir ekki þurfa að þjást
lengur í þessum erfiðu veikindum og
sért búin að fá hvíld sem þú varst far-
in að þrá undir það síðasta.
Þú varst alla tíð svo full af krafti,
atorkusemi og vinnusemi, stundum
gerðust hlutirnir ekki nógu hratt fyr-
ir þig. Þér féll aldrei verk úr hendi.
Heimilið var alltaf fínt og fágað. Þú
varst húsmóðir af lífi og sál, þú varst
höfðingi heim að sækja, alltaf var
heimabakað bakkelsi sett á borð. Þú
varst mikil saumakona og saumaðir
ófáar flíkurnar á okkur systkinin og
á sjálfa þig. Þú varst alltaf svo vel til
höfð. Alltaf svo mikil reisn yfir þér.
Fjölskyldan var þér allt, þú vildir
fylgjast vel með öllum og varst okkar
stoð og stytta í öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur. Þú lagðir alla tíð
áherslu á að halda fjölskyldunni sam-
an. Þá minnumst við matarboðanna á
jóladag þar sem allir komu saman,
börn, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn. Einnig minnumst
við samverustundanna á sunnudags-
morgnum þar sem setið var við eld-
húsborðið heima og borðaðar nýbak-
aðar pönnukökur. Þú hafðir svo
gaman af að ferðast, ofarlega í huga
er ferð okkar til Ítalíu síðastliðið
sumar, ekki hvarflaði það í hugann
að það yrði okkar síðasta ferð saman.
Eftir situr tómleikinn í hjarta okk-
ar, elsku mamma, við biðjum góðan
guð að vernda þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Nanna, Guðmundur
og Jóna Björg.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Lífsmottó mömmu kristallast í
þessu erindi Hávamála. Hennar
orðstír er góður. Það hlýtur að vera
markmið okkar að breyta þannig í
lifanda lífi að okkar sé minnst sem
góðrar manneskju. Að maður reyni
af sínu litla að bæta heiminn.
Lífið hefur nú ekki alltaf farið
mjúkum höndum um hana mömmu.
Alltaf hélt hún þó reisn sinni og sigr-
aðist á erfiðleikunum. Hún missti
pabba 1960 þegar hann fórst með
mb. Rafnkeli. Þá stóð hún uppi með
hálfkarað hús, 2 lítil börn og eitt á
leiðinni sem var ég og fæddist mán-
uði eftir sjóslysið. Margir hefðu
brotnað við slíka erfiðleika en það
var ekki háttur mömmu að gefast
upp. Það var bara gefið meira í. Þetta
áræði og þessi dugnaður hefur inn-
prentast í okkur systkinin. Það hefur
verið okkur gott vegarnesti í lífinu.
Hún var okkur góð fyrirmynd og
okkar stoð og stytta í öllu sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Mamma veikist alvarlega af ill-
kynja sjúkdómi fyrir aðeins nokkr-
um vikum. Hún lagðist inn á Heil-
brigðistofnun Suðurnesja daginn
eftir 78 ára afmælið sitt, hinn 27.
mars. Hún gerði sér strax ljóst að
hún ætti ekki afturkvæmt út af spít-
alanum. Hún tók þessum lokadómi af
sama æðruleysinu og reisninni og
alltaf. Mamma lést svo að morgni
laugardagsins 17. maí og fékk hægt
andlát.
Við söknum þín öll mjög mikið.
Ekkert verður eins og áður en við
yljum okkur við minninguna um þig,
elsku mamma.
Þinn sonur,
Jón B. G. Jónsson.
Unnur tengdamamma mín er lát-
in. Þetta var stutt en mjög erfið bar-
átta sem þú háðir elsku Unnur mín.
Við vorum búin að þekkjast í hátt í
aldarfjórðung þannig að það er
margt sem kemur upp í hugann þeg-
ar að kveðjustund kemur. Þú fékkst
að finna fyrir því hvað lífið getur ver-
ið miskunnarlaust. Misstir manninn
þinn, tengdaföður minn, kornung eða
30 ára frá tveimur ungum börnum og
ófrísk að Jóni, með húsið í byggingu.
En þú dreifst þetta allt áfram á hörk-
unni og með dugnaðinn að vopni vil
ég meina.
Þú kynntist Páli og þið áttuð sam-
an tvö börn þannig að þetta er mynd-
arleg fjölskylda sem þú eignaðist
Unnur mín. Tíminn sem við áttum
saman bæði í Svíþjóð og einnig á Pat-
reksfirði var einstakur. Margt sem
var brallað og skrafað saman. Eða
tímarnir á Uppsalaveginum. Alltaf
varstu höfðingi heim að sækja. Þú
varst mikill listamaður í þér, alltaf
eitthvað verið að gera í höndunum.
Fötin sem þú saumaðir hér á árum
áður, ótrúlega flink. Svo í seinni tíð
varstu farin að gera ýmsa hluti eins
og að mála á keramik, gera þrívídd-
armyndirnar eða það sem þú perl-
aðir. Þetta var allt svo vandað og
mikið lagt í alla hluti. Þetta varð að
líta vel út. Ekkert gaman að þessu
öðruvísi, eins og þú sagðir alltaf.
Garðurinn á Uppsalaveginum, þar
liggur nú ekki nein smávinna að baki,
alltaf eitthvað verið að vinna annað-
hvort við að gróðursetja eða laga
girðinguna, mála, – alltaf mín að
dytta að. Þú varst alltaf að, maður
hitti þig aldrei öðruvísi, þú þurftir
alltaf að vera að gera eitthvað. Elsku
Unnur mín, ég vil þakka þér fyrir
þennan tíma sem ég hef átt með þér,
þú varst einstök kona.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ingibjörg
Guðmundsdóttir.
Það var í júní 1981, sem við hitt-
umst fyrst. Ég var þá 16 ára og var
að koma í fyrsta skipti í Sandgerði.
Frá þessum tíma höfum við fylgst að
og aldrei bar skugga á þá vináttu
sem var á milli okkar. Mér eru eink-
um minnisstæðar tvær ferðir sem við
fórum saman á þessum tíma. Annars
vegar var það ferð á Sauðárkrók þar
sem við nutum þess að skoða okkur
um og fræðast um æskustöðvarnar.
Hins vegar var það ferð til Portúgals
sumarið 2002 í tvær vikur, þar sem
mikið var verslað, „prúttað“ og
spjallað.
Kæra tengdamamma, ég trúi því
að núna líði þér vel og ég veit að þú
heldur áfram að vaka yfir okkur.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín tengdadóttir
Ólöf.
Elsku amma mín,
Núna hefur þú kvatt þenna heim
og eftir sitjum við, fjölskylda þín,
með mikinn söknuð í hjarta. At-
burðarásin var hröð og því enn erf-
iðara að sætta sig við orðinn hlut. Ég
minnist þín, elsku amma, sem ótrú-
lega fyndinnar konu, þú varst alltaf
svo hress og skemmtileg og vildir
alltaf allt fyrir alla gera. Mér fannst
svo gaman að tala við þig og þótti
alltaf svo gaman þegar þú hringdir
til að spjalla.
Ég man þegar ég var lítil að ég
svaf alltaf uppi í rúmi hjá þér, kom
ekki til greina að sofa annars staðar
því mér fannst svo notalegt að vera
hjá þér, og svo man ég líka hvað mér
fannst frábært að fá að nota carmen-
rúllurnar þínar og fá krullur eins og
þú varst alltaf með. Það var alltaf svo
gaman að vera hjá þér, amma mín,
ég var alltaf að dást að því hvað þú
áttir mikið af fötum og fallegum kjól-
um, þú varst svo ótrúlega klár að
sauma þér falleg föt, elsku amma
mín. Það var alltaf svo mikið að gera
hjá þér og mikið að gerast í kringum
þig enda áttu stóra fjölskyldu. Ég
vona að ég verði eins og þú, elsku
amma, þegar ég verð eldri, alltaf svo
stutt í grínið hjá þér. Ég hlæ ennþá
að brandaranum sem þú sagðir okk-
ur á spítalanum um rauðmagann. Þú
varst ótrúleg kona og áorkaðir miklu
á þinni lífsleið. Ég sakna þín svo mik-
ið, amma mín, en ég veit að þér líður
vel þar sem þú ert núna, þú verður
alltaf í hjarta mínu.
Þín
Ástríður Þórey.
Hún Unnur amma mín var engri
konu lík.
Þegar hún vaknaði á morgnana
var alltaf eitthvað sem hún fann sér
að gera.
Ég gleymi aldrei pönnukökunum
hennar sem hún bauð upp á alla
sunnudaga.
Mér þótti mjög gaman þegar ég og
amma vorum að vinna eitthvað í
garðinum og að launum fékk ég
ávallt kleinur og pönnukökur.
Ég leyndi ekki tárum mínum þeg-
ar ég frétti af andláti hennar en hún
var fegin, veit ég að hún er núna hjá
guði en ekki hérna að þjást á spítala.
Ljúfar voru stundir
er áttum við saman.
Þakka ber Drottni
allt það gaman.
Skiljast nú leiðir
og farin ert þú.
Við hittast munum aftur,
það er mín trú.
Hvíl þú í friði
í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni
af öllu mínu hjarta.
(Maren Jakobsdóttir.)
Þitt barnabarn
Lárus.
Gáfuð, stolt, ósérhlífin og mikill
harðjaxl. Talaði tæputungulaust, gat
verið hvöss, hjartað var úr gulli og
hjálparhöndin ávallt útrétt og hlý.
Hún hafði mikla kímnigáfu og gerði
óspart grín að sjálfri sér, alveg undir
það síðasta. Einstök kona og litríkur
persónuleiki. Vei þeim er hallmæltu
nokkrum manni í hennar eyru.
Þannig var Unnur.
Hún var mamma hennar Nönnu,
hana hef ég átt fyrir góða vinkonu
eins langt aftur og ég man. Sand-
gerði var hálfgerð sveit í þá daga
þegar við kynntumst. Í minningunni
var fólkið í götunni eins og ein stór
fjölskylda. Ég var aufúsugestur á
heimili Unnar, hún var mér undur-
góð. Við Nanna vorum aðeins sjö ára
gamlar þegar pabbi hennar lést í sjó-
slysi árið 1960. Hann var fyrri maður
Unnar sem þá var ófrísk af þeirra
fjórða barni, einn son höfðu þau
misst í frumbernsku. Já, lífið fór ekki
alltaf mjúkum höndum um Unni en
alltaf stóð hún teinrétt og lét engan
bilbug á sér finna.
Unnur elskaði þennan árstíma,
„kærkomið vorið“, þegar fuglarnir
kyrja ástarsöngva og gróðurinn
vaknar til lífsins með sinni einstöku
angan í loftinu. Ég sé hana fyrir mér
með pensil eða hamar að dytta að eða
á fjórum fótum í moldinni við að
planta og huga að gróðrinum. Lausa-
ganga kinda var í þá daga daglegt
brauð, ég man eftir minni konu í
miklu uppnámi þegar kindurnar
komust í garðinn og gæddu sér á
blómunum hennar.
Heimili hennar var eins og fagurt
listaverk. Hún var sannur listamað-
ur, hvað sem hún tók sér fyrir hend-
ur. Allt lék í höndunum á Unni.
Ég var heimagangur hjá henni og
þegar Unnur mín saumaði falleg föt
á Nönnu fyrir jól eða aðra viðburði,
þá munaði hana ekkert um að gera
slíkt hið sama fyrir mig. Þetta fannst
henni sjálfsagt og mér kannski einn-
ig, en í dag geri ég mér grein fyrir
þvílík góðverk hún gerði mér.
Sjúkrahúslegan var ekki löng, hún
tók fréttum um beinkrabba af sama
æðruleysi og hafði einkennt hana allt
lífið. Öll fjölskyldan umvafði hana ást
og umhyggju, eins og hún hafði sjálf
sáð frá upphafi.
Það er komin kveðjustund. Unnur
bað mig að lofa sér að ég myndi ekki
gráta hana. Ég sagðist ekki geta lof-
að því. Núna leyfi ég því tárunum að
renna á meðan ég rita þessi orð.
Þetta eru tár ástar og virðingar
gagnvart góðri konu sem ég var svo
lánsöm að fá að kynnast.
Ég þakka Unni samfylgdina og
sendi fjölskyldunni einlægar samúð-
arkveðjur.
Í ást og friði,
Svala.
Elsku amma og langamma. Nú ert
þú farin í þína hinstu ferð og mun þín
verða sárt saknað. Við sem eftir sitj-
um munum eftir þér sem sterkri
konu sem var ekki hrædd við að tak-
ast á við krefjandi verkefni en þannig
lifðir þú þínu lífi. Þú varst litríkur
einstaklingur og munt þú setja þitt
mark í efri hæðum ef við þekkjum
þig rétt. Þú áttir í mér, Nonna, hvert
bein. Ég fæddist í rúminu þínu fyrir
39 árum og hef alltaf haldið mikið
upp á þig. Það er ekki skrítið, þú hef-
ur alltaf verið mér einstaklega góð
amma. Ég var mikið hjá þér sem
barn um helgar og síðar oft á sumrin
enda varst þú ekki slæm fyrirmynd
fyrir ungan mann. Hörkuna og dug-
inn hef ég án efa frá þér og hefur það
hjálpað mér mikið.
Það var alltaf ánægjulegt að koma
til þín á Uppsalaveginn en þangað
komum við einmitt oft á sunnudags-
morgnum því alltaf var heitt á könn-
unni og oftar en ekki pönnukökur.
Eiður og Sævar sem eiga margar
ömmur aðgreindu þig með því að
gefa þér nafnið amma pönnukaka.
Þú komst oftar en ekki færandi
hendi í heimsóknir til okkar nú síðast
í nóvember þegar við vorum með
smáafmæliskaffi fyrir Nönnu Soffíu.
Þér fannst þessi húsmóðir hafa í
nógu að snúast svo þú kíktir á hann
Sigurjón á leiðinni yfir og komst með
fullan bakka af góðgæti úr bakaríinu.
Þú varst alltaf að föndra eitthvað.
Mála á leir, sauma þér föt, breyta föt-
um og gera fínt hjá þér. Þú hafðir dá-
læti á fallegum hlutum og bjargaðir
oft á tíðum lítillega gölluðum hlutum
neðan úr Draumalandi. Það eigið þið
Nanna sameiginlegt að vera miklir
fagurkerar. Þér vil ég (Harpa) sér-
staklega þakka nokkur vel valin orð
sem þú áttir við mig á nýhöfnu ári
sem gáfu mér kraft til að takast á við
erfiðleika og ákveðni til að gera það
sem mig langaði til að gera. Margt
hefur þú upplifað og alltaf staðið
teinrétt upp þannig að ráðleggingar
frá þér eru nú oftast ekki af verri
endanum. Þú varst alltaf ákveðin og
það duldist engum hvaða skoðanir þú
hafðir á þínum hjartans málum. Þeg-
ar þú ræddir þau gat þér orðið heitt í
hamsi en mikið gat það nú samt verið
gaman. Veikindi þín vörðu í raun af-
skaplega stutt og getum við þakkað
fyrir það. Þannig hefðir þú viljað
hafa það. Oft ræddum við við þig um
að selja nú húsið sem var orðið erfitt
fyrir þig og flytja til Keflavíkur en
nei, það var ekki það sem þú vildir.
Þetta var húsið sem þú byggðir og
þarna hafðir þú alið upp öll þín börn
og þaðan færir þú ekki. Það varð allt-
af lokaniðurstaðan. Góða ferð, elsku
amma pönnukaka. Við munum sakna
þín mikið.
Jón, Harpa, Eiður Björgvin
og Sævar Logi.
Unnur Lárusdóttir