Morgunblaðið - 28.05.2008, Blaðsíða 29

börnin Anton, Guðrúnu og Pétur.
Bjarni og Erna hófu búskap sinn á
efri hæðinni í húsi foreldra okkar á
Klöpp á Seltjarnarnesi. Fljótlega
fluttu þau niður á Ránargötu 33 og
bjuggu þar í risíbúðinni. Bjarni var
dugnaðarforkur og einstaklega hand-
laginn og smekklegur og fljótlega
byggðu þau sér parhús í Sörlaskjóli
8. Síðar byggðu þau sér hús á Ein-
imel.
Bjarni stofnaði glerverksmiðjuna
Glerborg í Hafnarfirði og rak hana
síðustu ár ævinnar. Hann lézt
skyndilega 19. ágúst 1975 á besta
aldri, aðeins 54 ára gamall. Það var
mikið áfall fyrir Ernu og börnin og
alla sem þekktu hann. Erna var því
ekkja í 33 ár. Hún sagði nýlega við
mig: Mikið vildi ég hafa elst með hon-
um Bjarna. Síðar missti Erna báðar
dætur sínar úr krabbameini. Erna
var vinsæl og vildu allir í fjölskyld-
unni hafa hana með ef eitthvað stóð
til. Hún var alltaf aufúsugestur. Erna
var einstaklega flink að búa til góðan
mat. Hún var þakklát fyrir alla vin-
semd, hæglát og ekki tilætlunarsöm
gagnvart öðrum. Við Dísa kveðjum
Ernu með söknuði. Við eigum góðar
minningar um góða systur og mág-
konu, sem öllum vildi gott gera. Eft-
irlifandi ættingjum vottum við ein-
læga samúð.
Gottfreð Árnason.
Þig faðmi liðinn friður guðs,
og fái verðug laun
þitt góða hjarta, glaða lund
og göfugmennska í raun.
Vér kveðjum þig með þungri sorg,
og þessi liðnu ár
með ótal stundum ljóss og lífs
oss lýsa gegnum tár.
Vér munum þína högu hönd
og hetjulega dug,
og ríkan samhug, sanna tryggð
og sannan öðlingshug.
Guð blessi þig! Þú blóm fékkst grætt,
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll!
Vér aldrei gleymum þér.
(Jón Trausti.)
Erna föðursystir okkar er búin að
fá hvíldina. Við eigum mjög ljúfar og
góðar minningar um hana. Hún var
alveg einstök kona, brosmild og
skemmtileg.
það var mjög notalegt að heim-
sækja hana, hún tók okkur opnum
örmum og var sérlega gestrisin, með
besta bakkelsið í bænum. Erna kom
iðulega í afmæli okkar og barnanna
og þá færandi hendi. Það eru ófáar
kransaterturnar sem hún bakaði fyr-
ir fjölskylduna, mjög flottar og góðar
tertur.
Erna var alltaf tilbúin til að hrósa
og var áhugasöm um okkar hagi. Við
eigum dýrmætar minningar um
Ernu frænku, við þökkum henni af
alhug fyrir allt.
Við biðjum Guð að blessa minningu
hennar og sendum Pétri, Antoni og
fjölskyldum þeirra innilegar samúð-
arkveðjur.
Bryndís Böðvarsdóttir.
Fólk er misstórt. Erna föðursystir
mín var stór. Þótt hún væri í fremur
smágerðum líkama og virtist jafnvel
frekar skreppa saman með aldrinum,
vissi maður alltaf ef hún var nálæg.
Útgeislunin, hláturinn og smitandi
glaðværðin sáu til þess. Erna hafði
bætandi áhrif á þá sem henni kynnt-
ust. Þegar við hittumst síðast fyrir
tveimur vikum heyrði ég hana í
fyrsta skipti hafa á orði að nú væri
gott að fá að kveðja. Fljótlega. Hún
sagði okkur það umbúðalaust og án
allrar tilfinningasemi. Hún var orðin
85 ára gömul og kvaðst vera södd líf-
daga. Og tveimur vikum síðar hefur
hún kvatt. Engin sjúkdómslega, ná-
kvæmlega eins og hún hafði kosið
sér.
Í lífi hennar skiptust á skin og
skúrir. Erna eignaðist fjögur börn,
tvær dætur og tvo syni. Bjarni eig-
inmaður hennar féll skyndilega frá
rétt ríflega fimmtugur að aldri. Báð-
ar dætur hennar, Guðrún og María
létust úr brjóstkrabbameini fyrir ald-
ur fram. Lífið er ekki alltaf sann-
gjarnt, en Erna tókst á við harm sinn
af æðruleysi. Ég ætla ekki að þykjast
skilja hvernig hún fór að því. Hún
reyndi að sinna áfram sínum jákvæðu
og gefandi samskiptum við vini og
fjölskyldu og tókst það. Þegar Erna
frænka kom í heimsókn kom hún
undartekningarlaust færandi hendi.
Hún kom ekki bara með glaðværðina
og hláturinn heldur voru gjarnan
ljúffengar kökur í farteskinu. Eink-
um möndlukökur. Enda kunni Erna
matargerðarlist öðrum betur og fékk
kannski með henni útrás fyrir tilfinn-
ingar sínar. En eftir sitja fjórar kyn-
slóðir með góðar minningar um sér-
staka konu, hetju hins daglega lífs og
listakokk. Fyrir allt það er vert að
þakka. Guð blessi minningu hennar.
Magnús Gottfreðsson.
Þegar við setjumst hér niður og
kveðjum kæra vinkonu okkar þá er
söknuðurinn mikill þegar ein úr
saumaklúbbnum okkar hverfur svo
skyndilega. Kannski finnum við líka
til þakklætis til forsjónarinnar fyrir
að Erna okkar fékk hægt andlát og
þurfti ekki að berjast við mikil veik-
indi sem búast má við í okkar hópi
þar sem við allar í saumaklúbbnum
erum við háan aldur. Þó að Erna
segði svo oft: „Þetta er að verða búið
hjá okkur því við erum orðnar svo
gamlar“ – þá ríkti oftast gleði og
gamansemi þegar við komum saman.
Svo kemur að því hver er tilbúinn að
taka við dauðanum. Ég held að Erna
hafi verið það. Í saumaklúbbnum
okkar voru stúlkurnar flestar úr
Vestmannaeyjum. Þar áttum við
okkar bernsku- og æskuár sem að
flestu leyti voru yndisleg ár.
Svo kom að því að hópurinn tvístr-
aðist um sinn, sumar fóru að læra eitt
og annað, sumar höfðu hitt maka sinn
í Vestmannaeyjum. Erna fór suður
(til Reykjavíkur) og þar hitti hún
yndislegan pilt sem varð svo maður-
inn hennar. Hann hét Bjarni Krist-
insson. Stofnuðu þau hér fagurt
heimili og eignuðust fjögur börn. En
því miður missti Erna mann sinn á
besta aldri, rúmlega fimmtugan.
Bjarni var nýbúinn að stofna stórt
fyrirtæki, Glerborg. En elstu börnin
tóku við því og mest elsti sonurinn.
Þar kom Erna að með sinni hófsemi
og festu.
Erna var svo hlý kona, henni
fannst hún eigi ekki erfiðara en
margur annar. Ef hún vissi nákomna
vini falla frá þá hljóp hún til með fín-
ustu kökur til að gleðja. Hún var svo
sannarlega glöð ef hún gat glatt aðra.
Erna mátti sjá á eftir tveimur dætra
sinna með þriggja mánaða millibili.
Það varð henni mikil raun að horfa
upp á þær mikið veikar en hún sagði
oft: „Það var allt gert fyrir þær sem
hægt var, allir voru þeim svo góðir.“
Þannig var Erna, það var eins og hún
sæi alltaf björtu hliðina. Nú er best
að linni, hún Erna var svo látlaus í
sinni góðmennsku, hún hefði ekki
viljað mikil eftirmæli. Saumaklúbb-
urinn er fátækari eftir að hafa misst
Ernu og þær sem á undan eru gengn-
ar. Ég vona að við sem eftir erum
getum komið saman. Það er svo mik-
ils virði að eiga góða félaga sem gleðj-
ast og hryggjast þegar eitthvað bját-
ar á. Blessuð sé minning Ernu
Árnadóttur. Guði sé þökk fyrir að
hafa haft Ernu í klúbbnum okkar.
Fyrir hönd saumaklúbbsins,
Gunnþóra Kristmundsdóttir.
Ég leit út um gluggann, er fregnin
hafði borist um andlát Ernu Árna-
dóttur. Úti var bjart, kyrrt og fallegt
veður, sólarskíma af himni, speglandi
sjór og Esjan skartaði sínum fagra
svip. Vorleikur fuglanna var hafinn,
ný líf að vakna í sveitum landsins um
leið og við mannfólkið kveðjum ynd-
islega konu, sem hafði svo mikið að
gefa án þess að þiggja mikið af öðr-
um. Ég var svo lánsamur að kynnast
Ernu og fjölskyldu hennar mjög ung-
ur maður, en 19 ára gamall hóf ég
störf með manni hennar Jóni Bjarna
Kristinssyni. Ég minnist fyrstu
kynna er ég var boðaður á fund sem
haldinn var á heimili þeirra að Ein-
imel 17 í Reykjavík. Erna tók mig
strax sem einn af sonum sínum og
eftir stuttan fund var boðið upp á
kaffi og trakteringar að hætti Ernu.
Ekki fyrsta tertan sem ég naut af
hennar elju og áhugaskap á bakstri
því alveg fram á hennar síðasta ár,
þ.e. nú 39 árum síðar, kom hún með
tertur til að færa mér og syni mínum
sem hún hugsaði oft um eins og hún
væri amma hans.
Eftir að Erna missi mann sinn
fluttist hún að Dalshrauni 5 í Hafn-
arfirði í húsnæði við hliðina á vinnu-
stað okkar í Glerborg. Erna vildi okk-
ur vel, hóf störf hjá okkur meðal
annar við matseld og þrif. Hún fékk
ekki mikið greitt fyrir þessi verk en
það var ekki það sem hún var að leit-
ast eftir heldur félagsskap við börn
sín og okkur hin sem þar vorum. Eft-
ir að Erna hætti matseld hjá fyrir-
tækinu eldaði hún handa Antoni syni
sínum í hádeginu og oft kallaði hún á
mig til að njóta þess sem fram var
borið. Ætla má að Erna eigi nokkur
kílóin í mér, sem hefur verið svo ansi
erfitt að losna við.
Erna missti mann sinn ung en Jón
Bjarni dó langt um aldur fram rúm-
lega fimmtugur árið 1975 og aðeins
fimm árum síðar missti hún dætur
sínar báðar með nokkurra mánaða
millibili. Misjafn er lagt á fólk í lífinu.
Hún bar sorg sína og söknuð vel,
reyndist sonum sínum styrk stoð
hvorum á sinn hátt ásamt því að
halda góðum tenglum við fjöldskyldu
sína og stóran vinahóp. Erna keyrði
alveg fram á síðustu ár, fór ekki alltaf
hratt yfir en komst það sem hún ætl-
aði sér, hvort sem það var til að
skutla vinkonunum eitthvað eða til að
passa barnabörnin í Garðabænum.
Við fráfall Ernu hrannast upp
minningar, sem ég geymi með mér
um konu sem gaf af sér og mér meira
en það sem ég gat endurgoldið henni.
Syni hennar hef ég nú í tæp 40 ár,
haft sem góða vini og samstarfsaðila.
Þar hefur aldrei fallið á skuggi frekar
en við værum bræður. Þeim báðum
Antoni og Pétri og fjölskyldum
þeirra færi ég samúðarkveðjur með
vissu um að vel verður tekið á móti
Ernu á nýju tilverustigi hjá eigin-
manni, dætrum og öðrum ættmenn-
um.
Hafsteinn Þórðarson.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. MAÍ 2008 29
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
UNNUR LÁRUSDÓTTIR,
Uppsalavegi 4,
Sandgerði,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja 17. maí,
verður jarðsungin frá Safnaðarheimilinu í Sand-
gerði miðvikudaginn 28. maí kl. 14.00.
Ellen Jónasdóttir,
Kristinn E. Jónsson, Lucyna Augustynowicz,
Nanna S. Jónsdóttir, Björn Vífill Þorleifsson,
Jón B. G. Jónsson, Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Guðmundur L. Pálsson, Ólöf Bolladóttir,
Jóna B. Pálsdóttir, Birgir Elíasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð,
hlýhug og vináttu við fráfall og útför elskulegs
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SVAVARS EINARS EINARSSONAR,
Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deilda 3 og 5
á Heilbrigðisstofnuninni á Sauðárkróki fyrir góða
umönnun.
Helena J. Svavarsdóttir, Reynir Barðdal,
Marta Svavarsdóttir, Sigurður J. Sigurðsson,
Magnús E. Svavarsson, Ragnheiður Baldursdóttir,
Sigríður Svavarsdóttir, Kristján B. Halldórsson,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu okkur
samúð og hlýhug í tengslum við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SIGRÚNAR JÚLÍUSDÓTTUR,
Brúnavegi 9,
Reykjavík.
Júlíus Kristinn Magnússon,
Sigrún Magnúsdóttir, Jón Jóhannesson,
Elín Magnúsdóttir, Rudi Rudari
og barnabörn.


  


 



 
    
       
Amma var glæsileg
kona og bar mikla
reisn allt til dauðadags.
Amma og afi bjuggu í fallegu tvílyftu
einbýlishúsi við Kirkjuveg 3 sem nú
hefur verið jafnað við jörðu vegna
breytinga á skipulagi Selfossbæjar.
Þar var hálfgerður aldingarður með
fallegum trjám, fjölbreytilegum mat-
jurtagarði og uppskeran var vel nýtt;
sultað, soðið niður og fryst. Amma og
afi voru á undan sínum samtíma með
ýmislegt, m.a. voru þau með safnhaug
á bak við bílskúrinn. Amma ræktaði
rósir í fallegu gróðurhúsi þar sem
notalegt var að sitja, drekka „kaffi“
og finna ilminn af rósunum. Amma
var fyrirmyndarhúsmóðir, bakaði og
eldaði bæði hollan og góðan mat. Afi
var mikill matmaður og hann gerði
bestu kæfu í heimi. Þá má ekki
gleyma lummunum sem amma hafði
ekki undan að steikja í tíma og ótíma.
Sigurveig Sigurðardóttir
✝ Sigurveig Sig-urðardóttir
fæddist í Prest-
húsum í Vest-
mannaeyjum 9.
ágúst 1920. Hún lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands föstudaginn 9.
maí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Selfoss-
kirkju 24. maí.
Mér er alltaf minn-
isstætt þegar við fórum
síðast í fjölskylduútil-
egu með ömmu og afa.
Þau voru á sjötugsaldri
með gamla tjaldið sitt
og beddana og amma
steikti pönnukökur á
prímus handa öllu lið-
inu. Amma var listfeng
og fékkst mikið við
hannyrðir og fleira
handverk og eiga af-
komendur hennar mik-
ið af fallegum munum
sem hún gerði. Amma
var mikil félagsvera og hélt oft sam-
komur fyrir fjölskylduna þar sem
margt var brallað, svo sem borðað
saman, föndrað og spilað. Einnig
héldu hún og systkini hennar góðu
sambandi og hittust oft ásamt fjöl-
skyldum sínum.
Amma var virk bæði í félagsmálum
og stjórnmálum og ófáar ferðirnar fór
hún út um allan heim með kvenfélags-
konum ásamt því að þau afi voru dug-
leg að ferðast saman. Alltaf færði hún
okkur barnabörnunum minjagripi
eða eitthvert gotterí frá þessum ferð-
um. Amma og afi unnu landinu sínu
mikið og ekkert sumar leið án þess að
farið væri um landið og ávallt fóru þau
til berja og sultuðu til vetrarins.
Það var gaman að máta kjólana
þína og skóna og skoða skartgripina
enda varstu alltaf fallega tilhöfð og
hafðir gaman af að punta þig. Ekki
má gleyma grímubúningunum sem
þú hafðir útbúið fyrir börnin þín sem
voru meiri háttar. Við frænkurnar
gistum stundum hjá þér og það var
svo gaman, mér er minnisstætt hvað
þú varst þolinmóð þegar við vorum
vakandi fram eftir nóttu. Þegar frum-
burður okkar Sigurðar var skírður
kom þér ánægjulega á óvart að við
skyldum skíra í höfuðið á þér en það
er heiður að bera nafn þitt vegna þess
að þú varst einstök og öðrum til fyr-
irmyndar.
Þið afi heimsóttuð okkur Sigurð og
börnin oft í sveitina, gistuð eða komuð
við á leið ykkar um landið. Í eitt skipt-
ið sem þið komuð voru Sigurveig og
Jóhannes úti á svölum, þér fannst Jó-
hannes eitthvað glannalegur við
svalahandriðið, þá horfði hann á þig
og sagði: Amma, er ekki best að þú
farir inn núna? Þér fannst þetta
magnað en þá var Jóhannes á þriðja
árinu. Seinna fluttuð þið í Græn-
umörkina og þar var tekin mynd af
ykkur afa með Sverri Helga á milli
ykkar 60 árum eftir að Sverrir frum-
burður ykkar fæddist. Falleg mynd
er einnig til af þér og Eydísi Evu,
yngsta barninu okkar. Elsku besta
amma mín, þakka þér fyrir allt það
góða sem þú hefur gefið mér og minni
fjölskyldu.
Þóra Sverrisdóttir.