Skírnir - 01.01.1920, Blaðsíða 8

2
Jóhann Sigurjónsson.
[Skírnir
og kona hans vilja fá dóttur sína til þess að lofast Hálf-
dáni, efnilegum bóndasyni, og móðirin fær loks talið hana
á það, — síðar i leiknum snýst henni hugur og hún bregð-
ur orði sínu. Samtalið greinist í sókn og vörn, og nær
engum tökum á hugum manna fyrir það að önnur hlið
þess er afllaus með öllu. Eg tek hér upp öll svör dóttur-
innar eftir að faðir hennar hefir stungið upp á gjaforði
hennar: — Mér finst eg ekki geta tekið við þeirri gæfu.
— Eg er svo ung, pabbi. — En eg þekki hann næstum
ekki neitt. — (Hann segist hafa bundið giftingu hennar
fastmælum við föður Hálfdánar). — Það hefðirðu ekki átt
að gera, áður en þú hafðir talað við mig. — (Faðirinn fer,
móðirin kemur og spyr hvað á milli hafi farið). — Hann
vildi fá mig til þess að giftast manni, sem eg þekki ekki.
— Eg hefi aldrei talað aukatekið orð við hann. — Pabbi
hefir lofað honurn mér, áður en hann talaði við mig. —
Hann hefir ekki leyfi til þess. — (Móðirin spyr, hvort hún
sé lofuð öðrum; hún neitar því). — En mér þykir ekki
vænt um hann. Þú vilt þó víst ekki, að eg giftist manni,
sem mér þykir ekki vænt um. — Mér finst þið bæði vera
á móti mér, þú og pabbi. — (Móðirin segist ung hafa
unnað manni, foreldrar hennar vildu gifta hana Sveinunga.
Hún lét undan og varð ánægð í hjónabandinu. Eins geti
farið fyrir henni). — Eg vil fara að ósk þinni.
Listin í samtali þessa eðlis er fólgin í því, að gæða
sókn og vörn jöfnum, vaxandi krafti, úrslitin falla ekki
fyr en báðir aðilar hafa lagt síðasta spilið á borðið. Og
skáldið má aldrei láta öll spilin vera á annari hendi, þá
drepur hann áhuga áhorfandans.
Svör dótturinnar eru svo alvanaleg, að áhorfandinn
kann þau utan að áður en hann heyrir þau. Það er eins
og þau séu töluð gegnum nefið af dauflyndri ungmeyju,
hún á hvorki til fjör í hugsun eða hita og þrótt í tilfinn-
ingu. Hún er ekki hæf til þess að vera höfuðpersóna í
sjónleik, og hefði orðið alt önnur hjá skáldi, sem hefði
verið í ríki sínu, þegar hann stefndi satnan sterkum og