Skírnir - 01.01.1920, Blaðsíða 33

Elías LLÖnnrot og’ Kalevala.
Crinöi flutt á »finsku kvölöi* Reykjavíkurðeilöar
hins norræna stúðentasambanðs.
Eftir dr. theol. Jón Helgason bisknp.
Þótt Finnland megi heita allfjarri alfaravegi menn-
ingarþjóðanna, og þótt finska þjóðin sé eiginlega býsna
oskyld öðrum Norðurálfuþjóðum að ætterni og tungu, þá
nýtur þessi þjóð mikillar samúðar um lönd öll, svo sem
bezt hefir komið í ljós nú á hinum síðustu og verstu tím-
nni, og »þú?und vatna landið« hefir á síðari árum seitt til
8m á hverju sumri fjölda ferðamanna úr öllum áttum.
Hvað mundi vaida þessu?
Vafalaust á sjálft eðli hins öldótta, skógríka lands
með ótölulega vatnagrúanum nokkurn þátt í þvi, að ferða-
menn leita þangað. En það, sem öllu öðru fremur liefir
8kapað binni finsku þjóð samúð hins mentaða heims, hygg
eS vera, að þar er ræða um s ö n g v a n n a þ j ó ð, ef til
vpl öllum þjóðum fremur. Eins og ísland ber með réttu
Virðingarheitið »sögu-land«, svo ber Finnland engu síður
með sóma réttnefnið »söngva-land«. Á söngsins vængjum
befir nafn »þúsund vatna landsins« borist út um heiminn,
ems og sögurnar hafa borið nafn landsins okkar, »fjalla-
landsins<, út um víða veröld.
Margt er alls yfir svipað og hvað öðru hlíðstætt með
innum og íslendingum. Svo ólík sem löndin sjálf eru og
Þá einnig þjóðareðlið með báðum, því að þjóðareðlið tekur
8V1P af landseðlinu og mótast af því, þá er sögulegur þróun-
arferill Finna og íslendinga í mörgu tilliti býsna svipað-