Skírnir - 01.01.1920, Blaðsíða 45

'Skírnir]
Elías Lönnrot eg Kalevala.
39
— á eigin kostnað. Því að ekki leizt bókaútgefendum
fyrirtækið svo arðvænlegt, að þeir vildu leggja fé sitt i
það. Nefndi hann safnið einu nafni Kantele — en svo
nefnist finski alþýðu-strengleikurinn, sem leikið var á þeg-
ar kvæði voru flutt. — í safni þessu voru jöfnum hönd-
um prentuð eldri kvæði og yngri, því að tilgangurinn með
átgáfunni var aðallega sá, að styðja með því að útbreiðslu
flnskrar tungu og færa mönnum heim sanninn um, hvað
áin fátæka finska alþýða ætti í fórum sínum andlegra
fjársjóða. En jafnframt því sem Lönnrot vann að útgáfu
:þessara kvæðahefta, bjó hann sig nú kappsamlega undir
ljúka við háskólanám sitt, til þesa að geta óskiftur gef-
ið sig við þessu hugðarefni sínu þangað til lífvænleg staða
byðist sér. Vorið 1830 lauk hann kandidatsprófi í læknisfræði,
en tveim árum seinna einnig »medicine-licentiatexamen« til
þess að geta lokið doktor-prófi í læknisfræði. Það gerði
úann þá lika skömmu síðar. Doktorsritgerðin var »Um
töfralyf Finna«, og sýnir hún hvernig hann leitast við
að sameina þjóðleg og vísindaleg áhugaefni sín.
Erfitt reyndist að vekja almennings-áhuga á þessum
Þjóðlegu fræðum, sem Lönnrot hafði nú gefið hjarta sitt.
Kemst hann svo að orði í formála 4. heftisins af »Kantele«:
»Mörgum kynni nú að þykja ég breyta óhyggilega og
iáta mér oflítið um eigin hagsmuni hugað, er eg eyði
t{ma mínum og mjög litlum efnum, til þess að grafa upp
Þessa fornu kviðlinga og koma þeim á prent, enda hefi
eg hlotið fyrir það snuprur ýmissa góðra manna. Má
vel vera að eg eigi ekki betra skilið. Eg hefi þá lika
stundum látið mér detta í hug, að hverfa alveg frá þessu
starfi, eem einvörðungu býr mér fyrírhöfn og kostnað.
því er nú einu sinni svo farið, að manni reynist erfitt
að hverfa frá því, sem er í eðli hans ríkast, þvi að
»naturam expellas furca, tamen usque recurret1)*. En
þótt almennings-áhuginn væri lítill á þessum efnum, stóð
Lönnrot ekki einn uppi með áhugamál sitt. Ýmsir af vin-
‘) »£>ótt náttúran sé lamin meb lurk
leitar liún heim nm eiöir“.